Juda een type van Christus?

Van de brs. van een M.V. te S. ontving ik een schrijven met een paar vragen, waarop zij bij het onderzoek van de Schrift gestoten zijn.
Zo allereerst over Gen. 43:9 waar Juda zegt, in de critieke situatie, waarin het gehele geslacht van Jakob gekomen is, door de honger enerzijds en anderzijds door de halsstarrig volgehouden weigering van Jakob om Benjamin mee te geven, dat hij borg voor Benjamin zal zijn. Gebeurt er wat met Benjamin, dan mag Jakob dat op Juda verhalen.
Nu hebben de brs. gelezen dat men soms, uit het feit dat Juda hier zichzelf borg stellen wil, afleiden gaat dat Juda hier een type van Christus is als Borg. Zij stuiten dan echter op een moeilijkheid. Immers Benjamin staat niet in de schuld bij vader Jakob, dus kan Juda toch eigenlijk niet in de volle zin van dat woord als Borg worden gezien. Is het dan wel juist, vragen zij, om Juda hier als type van Christus te zien?
De opmerking getuigt van nadenken. Inderdaad is het niet juist om, gezien in het licht van het geheel, Juda hier als borg te willen zien, die daarin een type van Christus zou zijn. Het is hier de klank van het woord geweest, die verleid heeft tot deze opvatting. Daarbij heeft men hier aan de persoon van Juda deze gedachte vastgekoppeld. Hij, de stamvader van Christus naar het vlees, zou hier dan reeds de trekken van Christus vertonen.
Bij dieper nadenken gaat dit echter niet op. Inderdaad is het gelijk de brs. opmerken. Hier is geen schuld, die door Juda overgenomen wordt. Hier is alleen een zich garant stellen voor de bescherming van Benjamin en voor het geval er iets zou gebeuren, de schuld daarvan willen dragen en daarvoor boeten.
Dat blijkt ook straks voor Jozef als Juda aanbiedt om in de plaats van Benjamin in Egypte te willen achterblijven.
Wij moeten met dit stellen tot type altijd voorzichtig zijn en wanneer de Schrift zelf daar geen aanwijzingen voor geeft en de geschiedenis daar niet op wijst, dit niet op de klank af doen. Zeer zeker kunnen er dan goede en schone zaken gezegd worden, maar de Schrift als zodanig spreekt dan niet. Het gaat hier toch in dit deel der Schrift niet om wat Juda doet. Het gaat-om Jakob. Deze moet komen tot de algehele overgave en ook Benjamin loslaten om dan straks ten volle de wonderen Gods te mogen zien. Dit loslaten was altijd het moeilijke stuk in Jakobs leven en dat bleef het ten einde toe.
Is Jozef een type in alles ?
Ook uit dezelfde kring kwam deze vraag. Is in al zijn handelingen Jozef een type van Christus; zo b.v. wanneer hij zijn broeders ontmoet en zich nog niet aan hen bekend maakt maar hen wel doet leven van zijn koren? Is daarin te zien een tekening van de wijze waarop Christus met een ziel handelt?
Ook hier moeten wij met de z.g.n. typologie voorzichtig zijn. Zo gemakkelijk toch gaat men dan de openbaring in de historie verwaarlozen en alleen denken aan wat Christus doet. De historische feiten worden dan tot tekeningen of illustraties van geestelijke zaken. Men kiest daartoe dan momenten uit de geschiedenis, die daarvoor te gebruiken zijn, terwijl men de rest óf laat liggen óf zodanig vergeestelijkt dat zij ook als beeld en illustratie gebruikt kunnen worden.
Dit is niet juist en in veel opzichten een eigenmachtig handelen met de Schrift. Er is in heel de gang van de geschiedenis zeer zeker een openbaring van wat God de Heere doet. En wat Hij doet tot verlossing en zegen van zijn volk Israël is altijd een handelen van Christus uit. Dit zal allereerst goed moeten uitkomen. Jozef lijkt maar niet op Christus, neen, in Jozef is Christus met zijn volk bezig. Dat Jozef er is, predikt dat God door Enen zijn volk zegent. Psalm 105, een echt profetische psalm, laat dat duidelijk zien. Jozef is maar niet voorbeeld maar zelf daad van Christus. En het geloof ziet .in Jozef de Christusopenbaring. En die Christus is zelf in Jozef bezig tot schuldbesef te brengen en zo de weg tot de zegen Gods te banen. Zij hebben door de verwerping van Jozef de profetische bediening van Christus verworpen en moeten nu toch van hem leren leven.
God brengt zijn Enige in de wereld en zijn volk tot de kennis van deze Enige. En nu is er zeer zeker openbaring van Christus in Jozef, maar dat wil niet zeggen dat al wat Jozef doet nu geestelijk moet worden overgebracht. Zeer zeker mag en moet er bij een preek over Jozef ook over Christus en zijn werk gesproken worden, maar dan zo, dat niet de historie vervluchtigd wordt tot illustratie, maar zo dat en toen en nu deze zelfde Christus bezig is tot verlossing van zijn volk en dat hij zelf daartoe zijn volk ook zelf onderwijst en leidt.
Wie hier alles tot type maken wil zal goed doen te bedenken dat de Schrift zelf nergens Jozef' een type noemt. Wij moeten dus waken dat we niet met ons denken over de Schrift gaan heersen.
Tenslotte vragen deze brs. of een prediker tot het inzicht kan komen dat hij een bepaald Schriftgedeelte verkeerd gezien heeft en dat later aan de gemeente kan mededelen. Zeer zeker kan dit. De prediker is niet onfeilbaar. Hij moet ook groeien in zijn kennen en verstaan der Schriften.
Een prediker spreekt niet als een profeet, bij inspiratie, als openbaringsorgaan, maar bij illuminatie des Geestes en deze is voor toeneming vatbaar.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen