11. Elisa en de Sunamitische (2)

Zo gingen er een aantal jaren voorbij en toen het kind al een behoorlijke jongen was geworden, ging hij op een dag naar het land waarop zijn vader en de knechten aan het korenmaaien waren. Terwijl hij daar was, kreeg hij ineens een vreselijke hoofdpijn. Vlug liep hij naar zijn vader en riep: Mijn hoofd, mijn hoofd (vers 19). Zijn vader zag het blijkbaar niet zo ernstig in en droeg één van zijn knechten op hem naar zijn moeder te dragen. We weten niet wat de jongen plotseling was overkomen. Sommigen denken aan een zonnesteek, maar anderen zeggen dat het nog te vroeg op de dag was om een zonnesteek te kunnen oplopen.

Thuisgekomen nam zijn moeder hem op haar schoot en dan lezen we het ontstellende bericht: En hij zat op haar knieën tot aan den middag toe; toen stierf hij (vers 20). Onverwachts en ongedacht werd het voor hem sterven. Er wordt weleens gezegd: ’Oude mensen moeten sterven en jonge mensen kunnen sterven’ en de waarheid van dat gezegde kunnen we steeds om ons heen bevestigd zien. Wat een slag voor de moeder die nog op latere leeftijd deze jongen uit de hand van de Heere als door een wonder had mogen ontvangen. En nu had ze hem weer door de dood moeten afstaan. In die warme landen was het de gewoonte om iemand op de dag van zijn overlijden te begraven. Maar wat deed de bedroefde moeder? Ging zij alles gereed maken voor de begrafenis? We lezen in vers 21: En zij ging op en legde hem op het bed van den man Gods; daarna sloot zij voor hem toe en ging uit. Wat vreemd! Zij nam haar dode kind op, droeg hem naar de opperkamer van Elisa, sloot de deur toe en ging toen op reis. Waarom handelde de vrouw zo? Waarom legde zij hem boven in het kamertje van Elisa? We weten hoe zij boven verwachting het kindje uit de hand van de Heere door middel van Zijn knecht Elisa had gekregen. Dat was een groot wonder geweest. Nu dit kind gestorven was, legde zij haar dode jongen in de kamer van Elisa in het geloof dat de Heere door Zijn knecht opnieuw een groot wonder zou kunnen verrichten door hem weer levend te maken. Vandaar dat ze het kamertje toesloot en meteen naar de profeet Elisa op het Karmelgebergte ging.

Aan haar man vroeg ze om een knecht en een ezelin, omdat ze naar de man Gods wilde gaan. ’Naar de man Gods? Het is toch geen nieuwe maan of sabbat?’ vroeg haar man verbaasd. Blijkbaar was het de goede gewoonte om op zulke dagen ’naar de kerk’ te gaan, zouden wij nu zeggen. De kanttekeningen merken op dat de overgebleven vromen - want het was in een tijd dat Gods kinderen min of meer om hun geloof vervolgd werden - ’de nieuwe maanden, sabbatten en andere vierdagen (feestdagen) besteedden in godsdienstige werken, en te dien einde de profeten des Heeren bezochten, die vergadering hielden tot bewaring van de rechte leer en de zuivere godsdienst’ (kantt. 34). Vandaar de vraag van de man aan zijn vrouw: ’Waarom ga je naar de profeet? Het is vandaag toch geen zondag?’

Hij vroeg niet hoe het met de zieke jongen ging die hij naar huis had laten brengen. En zijn vrouw verzweeg het sterven van het kind en zei alleen maar tegen haar man: Het zal wel zijn (vers 23). Ze gaf met dat vage antwoord aan dat het allemaal wel in orde zou komen en zei zoiets als: ’Wees maar gerust, hoor; het komt wel goed!’ Mogelijk dat er in dit antwoord ook al iets doorschemerde van haar geloof dat haar kind weer levend zou worden. Vervolgens haastte ze zich naar het Karmelgebergte, want we lezen in vers 24: Toen zadelde zij de ezelin en zeide tot haar jongen: Drijf en ga voort; houd mij niet op voort te rijden. Niet lang hierna zag Elisa haar en hij stuurde Gehazi meteen naar haar toe om te vragen wat er aan de hand was. Maar ook tegen Gehazi liet ze zich niet uit en sprak: Het is wel (vers 26). Hoe anders reageerde ze toen ze bij Elisa aankwam. Overstelpt van droefheid viel ze voor hem neer en greep zijn voeten vast om hem haar verdriet te vertellen. Gehazi vond haar wat te vrijpostig en wilde haar wegduwen, maar Elisa sprak troostend: Laat haar geworden, want haar ziel is in haar bitterlijk bedroefd, en de HEERE heeft het voor mij verborgen en niet bekendgemaakt. Toen sprak zij: ’O profeet, heb ik een zoon gekregen om hem weer van mij af te nemen? O, schenk hem aan mij terug!’

(Volgende keer D.V.12 Elisa en de Sunamitische - 3)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen