EEN BIJZONDERE RELATIE

Enige tijd geleden werd ik samen met de andere predikanten van mijn woonplaats uitgenodigd voor een werklunch op het gemeentehuis. Gedachtig aan de woorden uit Romeinen 13:1–7 dat de overheid Gods dienares is, ging ik op de uitnodiging in. Eerlijk is eerlijk: het feit dat de burgemeester een voormalig minister is, deed mijn nieuwsgierigheid toenemen. Aan het begin van de maaltijd vroeg de burgemeester een moment stilte voor de predikanten, de pastoor en alle anderen die met gebed wilden beginnen. Daarna ontspon zich een gesprek waarin kerk en overheid op lokaal niveau naar een stukje samenwerking zochten.

Nu lijkt het zoeken van elkaar binnen de Nederlandse overlegcultuur een vanzelfsprekendheid. De overheid zoekt met allerlei maatschappelijke groeperingen contact; waarom dan ook niet met de kerk? Toch lag het wat gevoelig, want er was nog maar onlangs een behoorlijke aanvaring geweest tussen enkele dienaren van het Woord en de dienares van God. De landelijke overheid heeft allerlei regels bepaald voor de openstelling van winkels op zondag. Er zijn grote steden waar het verschil tussen de zondag en de maandag voor de consument nauwelijks meer waarneembaar is. In onze bescheiden woonplaats is dat nog heel anders. Hier is de drukte van de grote stad nog niet zo sterk doorgedrongen en er is zelfs nog sprake van een zekere zondagsrust. De plaatselijke christelijke partijen wilden dat graag zo houden. Maar een politieke aardverschuiving bracht verandering van inzicht. Ter ondersteuning van de plaatselijke middenstand wilde men een proef nemen met de winkelopenstelling op zondag. Enkele kerkelijke gemeenten klommen tevergeefs in de pen om het politieke voornemen tegen te gaan. Ook een mondeling appèl op de plaatselijke bestuurders door een paar predikanten, bracht geen verandering in de politieke plannen. Tenslotte deden de dienaren van het Woord wat men van hen verwachten kon: zij hielden een samenkomst van verootmoediging en gebed om naar het Woord te luisteren en om wijsheid te bidden.

Na alle voorafgaande commotie was het niet vanzelfsprekend om toenadering en samenwerking te zoeken. Toch lukte dat wonderwel. Op het gebied van calamiteiten en rampenbestrijding wordt naar een vorm van samenwerking gezocht tussen kerken en de overheid. Ook worden mogelijkheden onderzocht om als lokale overheid en plaatselijke diaconieën nauwer te gaan samenwerken in het licht van de nieuwe Wet Maatschappelijke Ondersteuning.

Het blijft een bijzondere relatie: de dienares van God en de dienaren van het Woord. Overheid, kerken en predikanten hebben ieder een eigen verantwoordelijkheid. Alle verschil van inzicht neemt niet weg dat samenwerking vruchtbaar is, waar mogelijk. Wij geloven zelfs (art. 36 NGB) dat wij de overheid eer moeten bewijzen en gehoorzaam zijn in alle dingen die niet in strijd zijn met Gods Woord en voor hen te bidden, opdat de Here hen bestuurt en wij de ruimte zullen hebben voor een leven in geloof.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen