Ieder rouwt op zijn eigen manier

Heb je er wel eens over nagedacht dat het leven van deze jongere nooit meer zal zijn als voor het overlijden van zijn vader, moeder, broer of zus? Zijn of haar leven staat door het overlijden als het ware stil. Verder moeten, maar eigenlijk niet kunnen. Het is erg moeilijk om te beseffen dat het leven weer gewoon doorgaat zonder je vader, moeder, broer of zus. Wat is het zwaar om zelf ook weer verder te moeten leven terwijl je van binnen huilt. Er kunnen momenten zijn dat je niet verder kunt en wilt.

Vergeten
Rouwen is niet makkelijk. In het kort gezegd, is rouwen dat je moet leren leven zonder die ander. Daarbij spelen verschillende dingen een rol. Onder andere oorzaak en leeftijd van overlijden, de relatie tot de overledene. Maar ook de karaktereigenschappen en leeftijd van de rouwende een belangrijke rol. Ieder rouwt op zijn eigen manier. Dat doe je niet volgens een boekje met vaste punten. En rouwen gaat je hele leven door. Als rouwende jongere kun je het extra moeilijk hebben, want je zit volop in je ontwikkeling. Je bent bezig met het vormen van een identiteit. Je zit midden in een losmakingsproces met je ouders. Je staat voor belangrijke keuzes: studie, werk, het aangaan van relaties. Het sterven van een vader, moeder, broer of zus kan dit proces doorkruisen. Sommige jongeren kunnen er dan voor terugdeinzen intieme relaties aan te gaan. De angst kan er zijn om de ander ook te moeten verliezen.

Het contact met je leeftijdgenoten kan veranderen. Waar je voorheen van kon genieten, is nu niet meer mogelijk. Je ziet je leeftijdgenoten bezig met de toekomst. Die toekomst kan voor jou donker en grauw zijn. Het leven is in een ander perspectief komen te staan. Dat kan er voor zorgen dat er geen aansluiting meer gevonden wordt met je leeftijdgenoten. Deze zijn met hele andere dingen bezig dan jij en zijn jou daardoor niet altijd tot steun. En dat kan eenzaam maken. Daarbij gaat de aandacht van de omgeving vaak uit naar je ouder(s). De kinderen en jongeren worden vaak (onbewust) vergeten.

Moeilijk
Als je jong bent, zijn je leeftijdgenoten erg belangrijk voor je. Met hen trek je steeds meer op en het is ook belangrijk om bij een groep jongeren te behoren. Jongeren zijn gericht op de toekomst: studie, werk, relaties… Jongeren kunnen daardoor erg met zichzelf bezig zijn, waardoor er minder aandacht kan zijn voor de leeftijdgenoten die het moeilijk hebben vanwege verlieservaringen. Een aantal tips geven in het omgaan met rouwende jongeren:
• Heb begrip en oog voor de moeilijke omstandigheden van je rouwende leeftijdgenoot.
• Probeer hem zoveel als mogelijk bij je activiteiten te betrekken, maar heb er begrip voor als dit niet lukt. Accepteer dit, maar blijf de ander het gevoel geven erbij te horen en blijf hem of haar erbij betrekken. Heb geduld met hem en accepteer het dat er momenten zijn dat het niet gaat.
• Probeer mee te leven. Dat hoeft niet altijd met woorden. Een schouderklopje of een kaartje kan soms al voldoende zijn. Laat in ieder geval weten dat je hem of haar niet vergeten bent.
• Probeer geen oplossingen te bedenken. Als je niets weet te zeggen, zeg dit dan gewoon. Dat is beter dan ‘goedkoop’ te willen troosten en daardoor onbedoeld verkeerde en kwetsende dingen te zeggen.
• Bovenal: bidt voor de rouwende jongere en laat hem dit ook weten.

Bereid
Het sterven van anderen bepaalt je ook bij je eigen sterven. Ook voor jou komt eens de dag dat je afscheid moeten nemen van dit leven en van alles wat je lief en dierbaar is. En ben je dan bereid om te sterven? Daarom: zoek de Heere terwijl Hij te vinden is. Want als je mag weten geborgen te zijn in Hem, dan is het niet erg om te sterven. Dan weet je dat je een beter lot bereid is.


www.stichtingdevluchtheuvel.nl 
www.sgj.nl

---
Johan (22): “Ik was 17 jaar toen mijn vader na een ernstig ziekbed overleed. Ik had geen goede band met mijn vader en ik kampte na zijn overlijden met veel schuldgevoelens. Ik zag het verdriet van mijn moeder, maar was niet in staat haar te troosten. Alle steun van de kerkenraad en gemeente ging naar haar uit. Voor mijn gevoel was er geen oog voor mijn verdriet en dat van mijn zus en broers. Mensen zeiden ook tegen mij: ‘Gelukkig ben je volwassen. Je hebt je vader niet meer zo nodig als een kind.’ Mensen beseften niet dat ik mijn vader toen ook nog nodig had. Voor mijn leeftijdgenoten ging het leven gewoon weer door. Zij maakten plezier en deden leuke dingen. Ik kon hier niet meer aan meedoen en verloor uiteindelijk het contact met hen. Ik ben erg eenzaam geweest in die periode.”

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen