„Geerne vergevende”.

Want Gij, HEERE, zijt goed, en gaarne vergevende, en van groote goedertierenheid allen, die U aanroepen. Psalm 86 : 5.

In onze Statenoverzetting slaat, met kennelijke klanktoespeling, niet: > Gaarne«, maar iGeern vergevende." Daarom een zoo gelukkige woordkeus, omdat het om de twee gedachten van het vergeven en het sgeern vergeven*, nog nauwer band slaat. Zelfs volgen in dat ééne

kleine "vers niet minder dan zes woorden, die met een g beginnen, op elkaar: »Gij zijt goed eageem vergevende en vzxigrootegoedertierenheidi. Een rijke beschikking over bindende taalvormen, die zoo telkens toont, over wat rijke taalmacht onze Overzetters beschikten. Zelfs in het geheel buiten onzen kring staande maandschrift de Gids is nog onlangs op die ongemeene verdienste van onze Overzetters gewezen. Om in Gods ontfermingen veelzijdig de rijke eenheid der gedachte tot uitdrukking te brengen, is de woordkeus in dit boeiende vers dan ook zoo overgelukkig geweest: »Gij goed, geern vergevende, en groot van goedertierenheid c Het is als een snoer' van gelijke peer'en, die de rijke gedachten ontplooit en spreidt, en toch in eenheid vasthoudt.

Geen wonder dan ook, dat juist bij wat dit vers uit de Psalmen ons biedt, de drang hiervoor in de ziel van den Overzetter oprees.

Immers de gedachte die in dat •^geerne vergevende" zich uitspreekt, staat zoo hoog. Er spreekt zich een zoo rijke Goddelijke majesteit in uit. Reeds dat ve? geven zegt zooveel, als het zich van den Driemaal heiligen God toebeweegt naar een gevallen, zondig creatuur. Maar als 't nu niet alleen een vergeven wordt, een zoo ganschelijk vergeven, dat uw zonden als in de diepte der zee wegglippen, doch zoo er nu nog aan toe wordt gevoegdjjdat die heilige God u, armen zondaar, geerne vergeeft, zoodat 't niet alleen bij God van harte gaat, maar zelfs heilige vreugde in 't hart van uw God doet trillen, dan spreekt zich hierin toch een ontferming uit, die u telkens opnieuw verrast, en u iets althans van de diepte van Gods barmhartigheden doet peilen.

Een gewaarwording die u uiteraard nog veel sterker aangrijpt, als ge bij het Kruis nederknielt.

Gods eigen lieve Zoon stervende aan het vloekhout om u den zoen te kunnen brengen. Uw Vader in de hemelen niet alleen zijn eengeboren Zoon mensch latende worden, om u te naderen, maar als mensch van de kribbe af onderworpen aan 't leed, dat de val in ons menschelijk leven deed uitvloeien, en dan dat leven van zelfvernietiging, gelijk Paulus het in Philipp. II teekent, besloten met den smaad, de smart en het ondergaan van den bittersteil dood aan het Kruis, — o, 't gaat zoo diep, 't is als een geweld dat God zich zelven moest aandoen, om u af te helpen van uw doodelijk zondegif. En ook, niet alleen dit vergeven^ maar dit igeerne vergevende, " er spreekt zoo hooge orgeltoon van heilige genade uit, als ge dit woord uit 't hart van uw God in uw hart voelt ingaan.

God spaart u niet alleen. Hij ontzondigt u met hysop, dat ge als sneeuw zoo rein en zuiver voor zijn heilig oog verschijnt. En dit doet uw God, niet half gedwongen, niet om, hoe dan ook, een eind aan uw ellende te maken. Neen, dit u vergeven doet uw God geerne!

Let nu op het Onze Vader.

In dat Onze Vader is 't alles saam, compact en wonderbaar, als in één machtig scheppingswoord saamgevat. In dat ééne korte bidsnoeï ligt heel de waarheid, heel de Goddelijke leer, heel de zedewet, heel de strijd van 't geestelijk leven, heel de profetie van eindelooze heerlijkheid. Wie In dit Onze Vader in leeft, moge den beker van heil die er in geboden wordt, met nog zoo volle teugen indriuken, toch wordt het heulschap uit den beker nooit uitgeput.

Niet zoozeer voor het lichaam. Daarvoor alleen de sobere bede: »Ons dagelijksch brood geef ons heden!" maar de ziel bezit er alles in. Wie 't met zijn ziel bidt, en tot zich voelt nederdalen, - wat zij il ziel er in afsmeekte, baadt zich, wat 't geestelijke aangaat, in weelde.

Mits 't gebeden wordt in heiligen ernst.

Zoo ook hier.

Zoo ook hier. «Vergeef oas onze schuldenc En het antwoord van uw God op die bede is: Geerne. Maar let er nu op, wat er bij staat: »Gelijk ik vergeef mijn schuldenaren."

Als ge zelf niet vergeeft, ja, van harte vergeeft, moogt ge zelf niet om vergeving van uw eigen schuld bidden.

Die heiUge graadmeter gaat altoos gelijkelijk op en neder. Wie zelf niet vergeeft, dien wordt ook niet vergeven. Wie slechts ten halve vergeeft, voelt ook zijn eigen schuld slechts ten deele van zijn ziel afglijden. En alleen wie gladaf, en ten volle, ja geerne den broeder vergeeft, gaat straks viij uit voor zijn God.

Niet, let er wel op, alsof u de vergiffenis toekwam als loon voor uw eigtn vergeven, maar omdat ge geen vergiffenis kmit indrinken, zoolang al wat boos of bitter jegens uw broeder leek, niet tot den laatsten rafel toe uit uw ziel is uitgetrokken.

Doch juist dit is waar 't zelfs in Christus Kerk onder de broederen zoo telkens aan hapert. Ook bij de zusteren, helaas, soms zelfs bij de zusteren nog meer, maar vanzelf zijn die in Schrifttaai hier onder de broederen begrepen.

En wat merkt ge nu zoo gedurig.

Conflict, verschil van inzicht, strijd, twist, elkaar niet zetten kunnen, zich van elkaar vervreemden, en de één links, de ander rechts gaande, beiden met een angel in 't hart.

Dan volgt vaak vermaan van andercH, soms zelfs berisping van meerderen. Paulus bestrafte Petrus zelfs in Antiochië, omdat hij de beginselen verzaakte. En dan wordt 't onrustig in bei'der hart. 't Woelt tegen elkander in. Het wordt zooals 't voor Gods heilig aanzijn niet wezen mag.

Daar krijgt men dan ook weet van. En komt dan de één en vraagt den ander : Vergeef me !, ja, dan komt er wel vergiffenis. De broederband wordt weer geboden en gedrukt. Alleen maar, dan merkt men van achter zoo vaak, dat 't toch niet van heeler harte, en althans niet tgeerne vergevende* is geweest.

En hieraan nu juist kunt ge deu rijkdom van Gods erbarmen afmeten.

Dat gij den broeder > van harte en geerne vergeeft* is niet meer dan billijk, want ook gij zelf naamt 't gif der zonde in uw zielsbloed op. Uzelf is zooveel te vergeven, bijna door een ieder die met u verkeert. Het is zoo hooge uitzondering, zoo er ook maar iemand in onze omgeving is, dien we niet wel verdriet aandeden. Gij kunt nooit vergeven, of ook u moet vergeven worden. Het zou daarom, zoo natuurlijk zijn, zoo 't tgeerne vergeven* bij u als vanzelf ging.

En ^Is 't nu toch bij u hier gedurig aan hapert, en 't zoo zelden u overkomt, dat uw vergiffenis, die ge gaaft, uw hart jubelen deed van blijdschap, en ge hoort het omgekeerd, dat uw Vader in de hemelen, wiens heilige Naam • op alle manier door u gekwetst en gekrenkt is, en die u niets schuldig is, uit louter goedheid en Goddelijk erbarmen, u niet enkel vergeeft., maar er zelf bijvoegt, dat Hij u geerne vergeeft, hoe kan 't dan anders dan één lofzang in uw ziel worden voor Gods wondere ontferming.

Doch rust dan ook niet, vóór ge als kind van uw God achter uw Herder aanwandelt, en ook zelf geerne een ieder vergeeft, die u op wat wijs ook bezeerd heeft, of zelfs gewond.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen