Het Heilig Avondmaal (9)

… Deze drinkbeker is het Nieuwe Testament in Mijn bloed …
(1 Korinthe 11:25)

In Israël was een afwisselend gebruik van spijze en wijn. Daarom lezen we dat ná het eten van het Avondmaal, de drinkbeker genomen wordt. Het Avondmaal is door de Heere Jezus dan ook ingesteld onder de twee tekenen van brood en wijn. Uit dit afwisselende gebruik moeten we dus niet afleiden dat het Avondmaal slechts onder één gestalte door de gelovigen genuttigd zal worden, zoals de kerk van Rome doet. Daar ontvangen de deelnemers aan de mis alleen het brood (de hostie) en niet de wijn. Die wordt genuttigd door de priester: ‘Ik drink voor u allen.’ Nee, door het gebruik van de beide tekenen wil de Heere het geloof van Zijn kinderen sterken.

Verbond
Nu kon de Heere Jezus natuurlijk wel het brood, maar niet de wijn in Zijn handen nemen. Hij nam daarom de beker in Zijn handen. Daarbij sprak Hij ook enkele woorden, die aan deze beker een bijzondere betekenis gaven. Hij maakte ze door deze woorden tot een zichtbare heenwijzing én bevestiging van het Nieuwe Testament in Zijn bloed. We zien hier dat tussen beker en Testament door de Heere Jezus een bijzonder verband wordt gelegd. Ook is het van belang dat Hij, volgens de apostel, sprak van het Nieuwe Testament. Dat woord ‘testament’ is in de Septuagint, de Griekse vertaling van het Oude Testament, de weergave van het Hebreeuwse woord voor verbond. Hier gaat het dan om het genadeverbond, dat de HEERE heeft opgericht met Abraham en zijn zaad. In dit verbond maakt de Heere Zich bekend als een God, Die uit vrije genade van doen wil hebben met zonderen. Die hun toezegt alles wat nodig is tot hun eeuwige zaligheid en dat tot eer van Zijn Naam en Die van hen eist bekering en geloof. Het wonderlijke is echter dat deze eis in Zijn verbond tegelijk een belofte is. De HEERE belooft Zelf door Zijn Heilige Geest dit geloof en deze bekering in zondaarsharten te werken.

Vastheid
Het gaat hier dus om het genadeverbond. Als we echter nog eens letten op de betekenis van het woord ‘verbond’ vanuit het Hebreeuws en vanuit het Grieks, dan zitten daarin een tweetal diepere gedachten opgesloten. Vanuit het Hebreeuwse woord voor verbond vooral de gedachte dat twee zeer ongelijke partijen aan elkaar verbonden worden, namelijk hier: God en de zondaar. Zij zijn niet gelijk aan elkaar. Ten diepste is het alleen God ook, Die het verbond houden kan en Die er Zelf voor zorgt dat de zondaar het óók kan, door hem het geloof en de bekering te schenken, die Hij Zelf van de zondaar eist. In het Griekse woord voor verbond (diathèkè), dat hier wordt weergegeven met ‘testament’, ligt dan de gedachte opgesloten dat er Eén is, Die sterft en dat door Zijn sterven de toegezegde zegeningen van het verbond testamentair vastliggen. Daarom zal niets of niemand deze zegeningen ooit kunnen veranderen en zullen ze zeer zeker ook het deel worden en tot in alle eeuwigheid zijn van eenieder die tot waarachtig geloof en bekering komt. De zegeningen en weldaden van het genadeverbond zullen hun niet ontgaan. Het zal duidelijk zijn, dat de Heere Jezus hier weer doelt op Zijn eigen sterven aan het kruis. Hij moest sterven, om het verbond kracht te verlenen. Een testament is immers zeker en vast in de dood van de testamentmaker? Daarvoor moest Zijn bloed vloeien!

Schaduw en wezen
Opvallend is verder dat de Heere Jezus hier spreekt over een Nieuw Testament. We zijn bekend met die onderscheiding van oud en nieuw verbond, een oud en nieuw Testament. Maar we mogen die nooit zo opvatten, alsof het hier om twee verschillende zaken gaat. Nee, bij beide gaat het immers om éénzelfde verbond, namelijk het genadeverbond. Van dat verbond sprak God al na de val in het paradijs. Door patriarchen en profeten heeft Hij het laten verkondigen en ook in de offers en ceremoniën van het Oude Testament is het uitgebeeld, maar ten laatste, in de volheid van de tijd, is het in Jezus Christus heerlijk vervuld. Het gaat hier dus om dezelfde zaak, hoewel er verschil is in mate van rijkdom. In beide bedelingen waren en zijn er dezelfde beloften en dezelfde eisen. In beide bedelingen lag en ligt dit verbond vast in het offer van Christus. Echter, onder het Oude Testament werd de heilige noodzaak dat Christus Zijn bloed geven zou en dat er zonder bloedstorting geen vergeving geschiedt (Hebr. 9:22), schaduwachtig aan Israël voorgesteld. Het offer van dieren was een onderpand van de bloedstorting door Jezus Christus, de Zoon van God, op Golgotha. Toen Mozes voor de ogen van het volk het bloed nam om het volk ermee te besprenkelen, toen zei hij: ‘Ziet, dit is het bloed des verbonds, hetwelk de HEERE met ulieden gemaakt heeft over al die woorden.’ Dit bloed wees heen en vroeg om dat andere bloed dat eens vloeien zou. In het Nieuwe Verbond dat met de komst van Jezus Christus is gegeven (Jer. 31:31), is dat het bloed van Hem, het Lam, Dat de zonde der wereld wegneemt. Zo zien we de Heere Jezus aan het eerste Avondmaal aanzitten. Hij, Die straks Zijn bloed geven zal. Dan zal de schaduw overgaan in de werkelijkheid. Dit was en is het nieuwe. In Zijn bloedstorting wordt het voor alle eeuwen duidelijk, waarin dat verbond der genade, met zijn beloften en eisen, waarlijk vastligt. Zo sprak de Heere Jezus van het Nieuwe Testament in Zijn bloed. Dat betekende: doordat, omdat Ik alzo sterf, ligt dat verbond vast! Wat een heerlijke troost en werkelijkheid is dat voor het ware geloof! Dat wordt opgeroepen zich hierin gedurig te oefenen. Daarom sprak de Heere Jezus: ‘Doet dat tot Mijn gedachtenis.’ Volgende keren hopen we die woorden te overdenken.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen