‘Vaste spijs’

Partijbladen, zo is wel beweerd, lijden van nature aan schizofrenie. Om lezers te binden dienen ze journalistieke nieuwsgierigheid aan de dag te leggen, om voor de partij van nut te blijven moeten ze die nieuwsgierigheid intomen en zoveel mogelijk agitatie en propaganda bedrijven.

Maar dat is natuurlijk niet het hele verhaal.

Politieke partijen - zeker wanneer ze al meer dan honderd jaar bestaan - zijn niet alleen opgetrokken uit beginselen, standpunten en verkiezingsresultaten. Het zijn ook ‘morele gemeenschappen’ die worden bijeengehouden door een gedeelde mentaliteit. Wie die mentaliteit wil betrappen kan - in het geval van de SGP - niet zonder De Banier.

Dat het blad nog steeds zo heet, is al een aanwijzing: SGP’ers zijn - gelukkig - geen types voor wie het verleden alleen maar voorbij is. Maar ook dankzij het taalgebruik, de foto’s, de humor (Menno de Bruyne!) en zelfs de advertenties in De Banier raak je als vanzelf ondergedompeld in de staatkundig-gereformeerde wereld. Je stuit er op solide, hardwerkende mensen, die gesteld zijn op degelijke kleding, robuuste keukens en bonafide accountants. Maar ook - ik bestudeer nu de advertenties uit de jaargang 2018 - met een zwak voor vorkheftrucks, verticale platenzaagmachines en - uiteraard - kwalitatief hoogstaande collectezakken en dito liturgieborden.

In welke andere politieke partij kom je dat allemaal tegen? Nederland kent een rijke partijbladengeschiedenis. Wie zich vroeger meldde als lid, kreeg ze als vanzelf toegestuurd, meestal wekelijks, soms tweewekelijks: periodieken met klinkende namen als Vrijheid en Democratie (VVD), De Nederlander (CHU), Nederlandse Gedachten (ARP), Voorwaarts (PvdA), Bevrijding (PSP), Het Buitenhof (DS’70), Ons politeuma (GPV) of De Vrije Boer (Boerenpartij).

Die tijden zijn voorbij. Onder het mom dat moderne burgers beter af zijn met websites, digitale nieuwsbrieven en af en toe een tweet van de lijsttrekker, hebben veel politieke partijen hun papieren ledenorgaan opgedoekt. Nog een prachtige bezuiniging ook.

Maar is het wel echt zo verstandig? Leden van politieke partijen, zo weten we uit onderzoek, hebben in veel gevallen een hogere beroepsopleiding of een universitaire studie achter de rug. Het zijn mensen die boeken, kwaliteitskranten en opiniebladen lezen en die (ver) bovengemiddeld op de hoogte zijn van politieke thema’s en discussies. Je mag ze als politieke partij dus gerust iets substantiëlers voorzetten dan negen weetjes over het partijbureau, de leukste foto’s van de open dag van de Tweede Kamerfractie of een week op pad met de partijvoorlichter.

Dat geldt misschien wel heel in het bijzonder voor leden van de SGP: mensen van het Woord die, om de Hebreeënbrief van de apostel Paulus te citeren, vertrouwd zijn met ‘vaste spijs’.

Alle reden dus om te hopen én te veronderstellen dat De Banier nog heel veel jaargangen voor de boeg heeft.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen