Losband over speciaal onderwijs

Ongeveer twaalf jaar heb ik in het bestuur van scholen voor speciaal onderwijs gezeten. Al snel na mijn aantreden vertrok de voorzitter. Ik bleek de beste opvolger te zijn. Niet omdat mijn capaciteiten zo geweldig waren, maar omdat er niemand anders was die deze functie ambieerde.

Ik ging ervoor. Ik sloeg geen vergadering over en verdiepte me in de problematiek van de vier verschillende vormen van speciaal onderwijs. Ik bezocht de scholen regelmatig en ging zelfs een week mee op een schoolkamp. Daar verzorgden mijn vrouw en ik de maaltijden voor meer dan honderd kinderen. De penningmeester was meer dan tevreden over de declaratie die ik hem aan het eind van de week stuurde.

Tijdens die week moet ik Fransje voor het eerst hebben gezien. Maar zelfs nu ik kinderfoto’s van hem heb gezien, kan ik me hem niet voor de geest halen.

Jaren later maakte ik kennis met hem. Hij was uitgenodigd op de verjaardag van mijn vriend, omdat hij verkering had gekregen met een nichtje van mijn vriend. Het klikte direct. Hij zat boordevol verhalen en die wist hij met een gedateerd woordgebruik en understatements aan de man te brengen. Ik moest in hem al snel mijn meerdere erkennen.

Iedere verjaardag werd ik op de hoogte gehouden van zijn maatschappelijke vorderingen:

kantoorwerk, studeren in de avonduren, consultant, een eigen bedrijf, een huis met een zwembad en een gigantische wijnkelder, een vliegbrevet en ten slotte een eigen vliegtuigje.

Ik zag mijn kans schoon. Ik ben namelijk uitermate zorgvuldig in het kiezen van mijn vrienden. Het gevolg is dat ik de armste en minst ontwikkelde van mijn vriendenkring ben. Maar dat heeft voordelen: een aantal van hen heeft een tweede huis - groter en indrukwekkender dan mijn eigen woning. En ik mag er gebruik van maken als ik dat wil. Anderen kunnen voor mij als kruiwagen functioneren en wegen openen die ik alleen nooit had kunnen bewandelen. Ze hebben allen gemeenschappelijk dat ze op onze verjaardagen niet met een zielig bosje bloemen of een goedkope fles wijn binnenkomen.

Frans zou mijn nieuwe aanwinst worden. Ik startte voorzichtig met de vraag of ik zijn wijnkelder een keer mocht zien. Daarna bracht ik uit Frankrijk een ingelijste poster met honderd verschillende kurkentrekkers voor hem mee. Toen nodigde ik hem uit om bij ons te komen eten. Hij wilde wel samen eten, maar hij nodigde ons liever uit om uit eten te gaan.

Sindsdien vraag ik hem drie keer per jaar een hapje te komen eten. En drie keer per jaar zegt hij: 'Ja, maar ...’ En binnenkort gebeurt dat in zijn eigen restaurant. Hij moet héél speciaal onderwijs hebben genoten.

W. LOSBAND becommentarieert elk nummer het thema vanuit een persoonlijk perspectief

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen