Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

‘Toch bent u de allerliefste mama’

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

‘Toch bent u de allerliefste mama’

3 minuten leestijd Arcering uitzetten

Alweer jaren geleden – maar het staat nóg in mijn geheugen gegrift – was ik betrokken bij een crisisplaatsing van een vijfjarig meisje. Laten we haar Loïs noemen. Ze moest uit huis omdat haar moeder ernstige psychiatrische problemen had die zich zo manifesteerden, dat ze een traumatische impact op de kinderen hadden. Zo sneed zij zich waar de kinderen bij waren.

Moeder en vader hadden een knipperlichtrelatie. Pa kampte met een fors alcoholprobleem. Soms was hij thuis, dan weer was hij enkele weken weg. Zijn aanwezigheid was te onvoorspelbaar om de kinderen een veilige haven te kunnen bieden.

Loïs werd geplaatst in een tijdelijk pleeggezin. Daar ging het al snel bergafwaarts. Ze kreeg aanvallen van boosheid en agressie. Daarop verkaste ze naar een leefgroep.

Het meisje was inmiddels zeven toen ze te horen kreeg dat ze nooit meer zou teruggaan naar haar ouders. Ze zou in een pleeggezin komen waar ze tot haar achttiende zou blijven – als de plaatsing goed zou verlopen. Ogenschijnlijk nam Loïs deze boodschap voor kennisgeving aan. Ze had, zei ze, al verwacht dat ze niet meer zou teruggaan naar mama. ’s Avonds gebeurde er echter iets wat op mij diepe indruk maakte. Loïs ging een tekening maken. Met het puntje van haar tong uit haar mond was ze druk bezig. Het moest duidelijk een heel mooie tekening worden. Toen de tekening af was, schreef ze er iets boven. Ik las – hoe ontroerend: ‘Mama, ik vind het jammer dat ik niet meer bij u kan wonen, maar u bent toch de allerliefste mama van de hele wereld.’

Ik stond oog in oog met de onuitroeibare loyaliteit van kinderen richting hun ouders. En, misschien nog wel indrukwekkender, de onbedwingbare behoefte van kinderen om te willen geven aan hun ouders. Ook, en misschien wel juist, als ouders zelf weinig te geven hebben.

Loïs van zeven, die eigenlijk getroost moest worden door haar moeder, ging haar moeder troosten. ‘Mam, ik houd van je, wees maar niet bang’, was haar behulpzame boodschap.

Later hebben we deze tekening samen aan haar mama gegeven. Die glimlachte en zei zachtjes: ‘Dankjewel’. Ik heb Loïs niet vaak zó blij gezien als op dat moment.

Deze situatie leerde mij enkele belangrijke lessen:

Elke ouder is voor zijn/haar kind de allerliefste papa of mama van de hele wereld.

De liefde van kinderen richting hun ouders is onvoorwaardelijk.

Help kinderen altijd om van betekenis te kunnen zijn voor hun ouders, ook als omstanders vinden dat die ouders dat niet “verdienen”.

MARIA VERMEULEN

Docent HBO-pedagogiek bij Driestar educatief

Dit artikel werd u aangeboden door: De Reformatorische School

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van vrijdag 1 november 2019

De Reformatorische School | 48 Pagina's

‘Toch bent u de allerliefste mama’

Bekijk de hele uitgave van vrijdag 1 november 2019

De Reformatorische School | 48 Pagina's