De ideale docent – ben ik niet

In mijn lokaal is alles geordend en keurig aan kant. Al het werk is binnen drie werkdagen nagekeken en er is sprake van rust, reinheid en regelmaat. Maar in het bijzonder zijn mijn lessen van zeer goede kwaliteit. Tot in de puntjes voorbereid, altijd aansprekend en inspirerend. Pedagogisch weet ik elke leerling van de juiste woorden en daden te voorzien. Nooit valt er onvertogen woord, pesten komt in mijn klas niet voor. Elke dag ga ik met veel plezier naar school. Dit is een prachtig vak: leerlingen een stukje verder brengen op hun levensweg. Tot zover het droombeeld toen ik van de pabo kwam. Zo zou ik het gaan doen en vol goede moed ging ik er tegenaan.

Na heel wat uren voor de klas blijk ik eigenlijk niet geschikt voor dit vak. Zo kan het bij mij gerust gebeuren dat ik helemaal vergeten ben een van mijn lessen voor te bereiden. Ook tref je in mijn lokaal onopgeruimde kasten aan en staat er op het bureau een toren van gebruikte theeglazen. Werkstukken liggen maanden te wachten op een cijfer. Het lesgeven vind ik zelfs soms een duffe, geestdodende bezigheid. Mijn geduld is regelmatig op en dan worden er onpedagogische strafregels geschreven. Pestgedrag blijkt soms een ongrijpbaar gebeuren waar ik absoluut geen vat op krijg. Ik sta echt niet elke dag te springen om weer voor de klas te staan en 24 kinderen bezig te houden.

En toch blijf ik. Wat moet ik anders? Als het onderwijs je hart heeft gestolen, kun je geen kant meer op. Zuchtende kinderen tijdens het spannende voorleeskwartier, kwartjes die vallen in de rekenles, verbazing over de “snelheid” van de eerste trein, diepzinnige vragen over leven en dood: kleine ogenblikken die ik voor geen goud zou willen missen. Ze zitten verankerd in mijn hart.

De ideale leraar bestaat, vast en zeker. De leerlingen bij hem of haar in de klas boffen maar. Ik blijf het maar doen op mijn eigen manier. Morgen pak ik – wellicht met frisse tegenzin – mijn tas weer in en sta ik paraat. Misschien herkennen leerlingen in mij iets van zichzelf. Hopelijk leren ze zo te roeien met de riemen die ze hebben. En wellicht brengt het hen een stapje verder op hun levensweg.

Laatste column. Bedankt, Jacobineke!

JACOBINEKE DE GOFFAU

Leerkracht van groep 8 aan de Ds. Abraham Hellenbroekschool te Zwijndrecht

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen