Regulier onderwijs, of toch speciaal?

EERSTE TERMIJN

Stephanie van Campen: ‘Jefta is onze zoon van 6. Hij is een kind dat makkelijk schakelt en betrokken is op zijn omgeving. Zijn spraakontwikkeling gaat traag, maar hij blijft rustig zijn woorden herhalen als hij iets duidelijk wil maken.

Jefta zit in groep 2 van de R. de Jagerschool in onze woonplaats Woerden. Het is een christelijke school met honderd leerlingen. Grappig genoeg zoomden ze bij hun leerlingenwerving juist in op hoogbegaafdheid. Twee juffen hebben pedagogiek gestudeerd. De directeur wilde het meteen met Jefta proberen.

We hebben met de school afgesproken dat we het een win-winsituatie willen laten zijn. Het hele team moet ermee akkoord zijn. Ook klasgenootjes en ouders moeten zich er goed bij voelen dat Jefta deel uitmaakt van de groep.

Jefta krijgt veel begeleiding. Vanuit het persoonsgebonden budget hebben we een student pedagogiek die met hem meegaat naar school. Ze doet elke schoolmorgen een half uur oefeningen met hem, die passen bij zijn leerlijn. Ze helpt hem bij de gymles. Maar het gaat zo goed dat we haar voor een deel alweer vrijaf kunnen geven. Een beweegtherapeut die elke week een half uurtje op school komt, heeft hem leren fietsen op een driewieler.

Hoe het in de toekomst gaat, hangt sterk af van de leerkracht. We weten van de juf van groep 3 dat ze er zin in heeft om hem in de klas te krijgen. Maar we bekijken het per jaar. Jefta ontwikkelt zich nu goed en is stabiel. Op de school werkt een jong, gemotiveerd team. De intern begeleider zei laatst tegen ons: “Als het zo doorgaat, wordt het wel groep 8!”’

REACTIE

Corine Bank: ‘Het is een heel uiteenlopende groep, kinderen met down. Wat ze kunnen op cognitief, sociaal en fysiek gebied varieert sterk. Als ambulant begeleider kom ik op basisscholen om personeel te adviseren in de begeleiding van deze kinderen. Wat ik zie, is dat het tempo van de groep vaak te hoog ligt voor kinderen met down. Verder is er veel taal en weinig beeld, terwijl deze kinderen juist gebaat zijn bij het gebruik van pictogrammen en beeldmateriaal.

Kinderen met het downsyndroom laten doorgaans meegaand gedrag zien. Ze zullen eigenlijk nooit zeggen dat ze iets niet snappen. Maar hun gedrag vertelt wel dat het ze te veel wordt. Soms worden ze dwars of gaan ze treuzelen. En daarmee geven ze aan: “Ik houd het niet meer bij.”

Door de invoering van passend onderwijs is er in het reguliere onderwijs veel mogelijk wat begeleiding betreft. Dat betekent vaak dat een kind met down eenop-een geholpen wordt door een onderwijsassistent. Wanneer kinderen bij ons op de Obadjaschool komen, zien we dat ze daardoor erg leerkrachtgebonden zijn en het moeilijk vinden om zelfstandig te werken.

Het speciaal onderwijs probeert de zelfstandigheid van het kind te bevorderen. We kijken naar wat het straks nodig heeft in de maatschappij. Didactische doelen staan bij de jongste kinderen niet op de voorgrond. Ouders vinden de stap naar het speciaal onderwijs groot. Met de bus naar school is vaak een hele drempel. Maar het kind is niet langer een uitzondering in de klas. Ook ervaart het de dagen als minder intensief, omdat het tempo lager ligt. En kinderen tot 7 jaar hebben een dag per week vrij.’

REPLIEK

Stephanie van Campen: ‘Jefta heeft per schooldag maar een half uurtje een-op-eenbegeleiding om te oefenen met dingen die bij zijn leerlijn passen. Hij kan een groot gedeelte met de klas meedraaien. Jefta groeit in zijn zelfstandigheid. Hij kan bijvoorbeeld al zelf plannen op het planbord. Zijn juf stimuleert hem daar ook heel goed in.

Wat hierin meespeelt, is dat Jefta heel gedreven is om nieuwe dingen te leren. We horen van zijn begeleidster op school dat ze vaak met nieuwe oefeningen moet komen, omdat hij goed onthoudt en graag nieuwe dingen leert. Er kan natuurlijk een moment komen dat Jefta “struikelt” op de gewone basisschool. Het is fijn om te weten dat, als hij in sociaal opzicht geen aansluiting meer vindt bij zijn groep, hij welkom is in het speciaal onderwijs.’

DUPLIEK

Corine Bank: ‘Jefta heeft een lieve juf getroffen die hem begrijpt. Gelukkig zijn die er veel in het regulier basisonderwijs. Als ik hoor dat Jefta zo gedreven is om te leren, denk ik dat hij wel wat aankan. Er is niet één soort down, dat merk ik ook hierin weer. Toch houd ik mijn voorkeur voor speciaal onderwijs voor deze kinderen. Ik lees over een spraakachterstand bij Jefta. In het speciaal onderwijs gebruiken we gebaren die onze woorden ondersteunen. Een ander voordeel is dat we standaard meer handen in de klas hebben: een onderwijsassistent en een zorgondersteuner. In het regulier onderwijs komt er vaak toch veel op het bordje van de juf.

Verder denk ik dat het gat tussen Jefta en de groep steeds groter gaat worden. Ik vind het mooi dat de moeder van Jefta openstaat voor speciaal onderwijs. Wat ik daar zie is dat kinderen met down elkaar opzoeken, omdat ze veel herkenning vinden bij elkaar.’

Ook een stelling poneren? Mail naar: tslagboom@kliksafe.nl

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen