Gezond eten

W. LOSBAND

becommentarieert elk nummer het thema vanuit een persoonlijk perspectief

Bijna 75 jaar geleden werd ik geboren. Nederland moest na vijf donkere jaren weer opgebouwd worden. Maar al na vijf jaar moest minister Drees oproepen minder geld uit te geven. De economie raakte oververhit en daarom was bestedingsbeperking noodzakelijk. Die goede raad was aan mijn ouders niet besteed, want ze deden niet anders.

Dat bleek niet alleen uit onze stuiver voor de zending op maandagmorgen, onze te grote schoenen op zondag, onze gestopte kousen en herstelde kleren, maar ook uit ons dagelijks eten.

Iedere morgen bakte mijn moeder spek. We doopten onze boterhammen in het vet en strooiden daar een lepel suiker overheen. Dan legden we op één helft het zoute spek en klapten de boterham dubbel. Er kwam geen vork of mes aan te pas.

Eén keer per jaar aten we konijn, tweemaal per jaar kip en 362 dagen een klein stukje varkensvlees, dat ik draadje voor draadje als laatste opat. De konijnen kregen een klap in hun nek, de kippen werden met een bijl onthoofd en het varken kreeg een steek in het hart. Maar als je daar niet aan dacht, was alles heel lekker.

We aten iedere middag aardappels en groenten. ’s Zomers vers uit de tuin en ’s winters met minder vitamines uit een weckfles. De groenten werden lang gekookt en vaak met een maïzenapapje opgediend. De vieste groenten die op deze manier werden klaargemaakt, waren spinazie en postelein. Ook de rapen waren meer dan gaar. Je

kon ze bijna drinken. Je moest je bord zo goed mogelijk schoonmaken, want de pap of pudding werd van hetzelfde bord gegeten.

Maar we aten ook paling, garnalen, mossels en alikruiken. Niemand die daar moeilijk over deed. Zelfs niet als mijn vader las dat dit allemaal dieren waren die voor de Israëlieten verboden waren. Alleen bloedworst hebben wij nooit gegeten.

Onlangs kreeg ik bij mijn zus bitterballen. Ze waren heet, maar smaakten goed. Een beetje nootachtig. Na de laatste bal merkte ik dat er allemaal velletjes tussen mijn tanden zaten. Mijn zus zag me bezig die met mijn tong te verwijderen. ‘Dat is het lastige met deze ballen’, zei ze tussen twee zoektochten van haar tong. ’Ze zijn gevuld met een ragout van meelwormen.’

De Israëlieten mochten wel sprinkhanen eten. Dat hebben wij nooit gedaan. Ook kan ik me niet herinneren dat we ooit solbam, margol of hajab voorgezet kregen. Maar misschien ook wel met een gewone Zeeuwse naam.

Al met al aten wij dus niet echt gezond. Geen wonder dat andere kinderen sneller groeiden dan ik. Dat ik al tijden ieder jaar een centimeter krimp en bijna de tuinkabouter van onze buurt ben, heeft hier niets mee te maken. Mijn arts vertelde dat ik gezien mijn getinte kleur genoeg vitamine D heb en dat ik ondanks mijn snor wellicht te veel vrouwelijke hormonen heb.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen