Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

Juffen huilen niet (of wel?)

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

Juffen huilen niet (of wel?)

2 minuten leestijd Arcering uitzetten

Mijn moeder fietst fanatiek tegen de wind in. Zelf zit ik als een prinses achterop, rustig en beschut. ‘Mam?’ zeg ik tegen haar rug. ‘Twee meisjes uit mijn klas zagen juf Liesbeth gisteren in de supermarkt. Ze dachten dat ze daarna wel macaroni zou gaan eten, want er zaten allemaal spullen voor macaroni in haar karretje.’ Even ben ik stil. En dan: ‘Ik wist niet dat juf Liesbeth ook gewoon eten moet koken.’ Of mijn moeder moet lachen weet ik niet, want ik kan haar gezicht niet zien, maar ik denk het wel. ‘Juffen zijn niet altijd juffen, hè’, brult ze over het lawaai van de wind heen. ‘Sommige juffen zijn ook gewoon moeder van kinderen. Of oma, of tante, of zus.’ Ik had nog nóóit bedacht dat een juf niet altijd juf hoefde te zijn. Dat de juf na school naar huis ging, dat ze ook gewoon moest stofzuigen en dweilen. Er valt een kwartje, daar achter op de fiets.

Nu is het vijftien jaar later en ben ik zelf bijna juf. Vier dagen per week sta ik voor groep 6. Hoewel ik nog student ben, word ik behandeld als collega. Elke maandag luister ik via Teams naar de weekopening. Daar hoor ik hoe verschillende leerkrachten worden opgedragen in het gebed. Rouw, ziekte, zorgen, onderzoeken: alles komt langs. Ik ben er soms simpelweg stil van. Maar als ik later door de gang loop en de klassen in kijk, zie ik diezelfde leerkrachten gewoon voor hun groep kinderen staan. Ze leggen uit, tonen geduld, doen hun uiterste best: zelfs met rouw in hun hart en verdriet in hun achterhoofd. Ik kan niet anders dan bewonderend toekijken, want ik weet een klein beetje hoe dat moet voelen. Afgelopen jaar stond ik zelf op vrijdag voor de klas en op zaterdag aan een open graf. Ik dacht op dat moment: Dit is te veel. Hoe ga ik dit ooit doen? En tegelijkertijd deed ik het.

En nu weet ik het: sommige juffen zijn na schooltijd gewoon moeder. Maar alle juffen hebben óók weleens verdriet.

Dit artikel werd u aangeboden door: De Reformatorische School

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van donderdag 1 april 2021

De Reformatorische School | 48 Pagina's

Juffen huilen niet (of wel?)

Bekijk de hele uitgave van donderdag 1 april 2021

De Reformatorische School | 48 Pagina's