Om de lieveve vrede

Volgens het woordenboek zijn “toerusting” en “uitrusting” synoniemen. Maar ze zijn volgens mij niet helemaal inwisselbaar. Een uitrusting kun je volgens mij altijd zien, toerusting wordt vaak gebruikt zonder lidwoord en is in veel gevallen onzichtbaar. In de middeleeuwen was er maar één woord, zonder voorvoegsel: rusting. Dat is nog te zien in de combinatie “geestelijke wapenrusting” uit Efeze 6: gordel, harnas, schoenen, schild, helm en zwaard. Pas in de zestiende eeuw kwamen de voorvoegsels erbij. Met het derde deel van de uitrusting maakte ik op mijn twintigste op een speciale manier kennis. Dat kwam zo.

Op een middag ging ik vanuit de kleuterschool op weg naar huis bij mijn oudoom- en tantes langs om daar mijn wekelijke traktatie te halen. Een kapje met flinterdunne boter en een beetje suiker. Waarschijnlijk trapte ik op de buik van hun herdershond die op de stoep lag te slapen. Hij moet zo geschrokken zijn dat hij me beet. Met zijn boventanden in mijn wenkbrauw en zijn ondertanden in mijn bovenlip sleurde hij me nog een stukje mee. De plaatselijke dokter hechtte de wonden. Hij miste de vaardigheden van een plastisch chirurg en dat was daarna duidelijk te zien.

Maar alles went en na verloop van tijd zag ik er, als ik in de spiegel keek, niets meer van. Maar andere mensen wel.

Mijn wenkbrauwen kon ik niet laten groeien, maar na verloop van tijd kon ik wel mijn snor laten staan. Hij was aanvankelijk wat pluizig, maar later nam hij een acceptabele vorm aan. Voor mij, maar niet voor iedereen.

Een van hen was mijn vader. Hoewel een oom van hem een martiale witte snor had, kon hij goed met hem opschieten. Bij mijn weten heeft hij nooit een poging ondernomen om hem over te halen de haren onder zijn neus te verwijderen. Maar bij mij probeerde hij dat regelmatig. En niet alleen mijn snor moest eraf, ook mijn haren moesten veel korter. Misschien vond hij dat zelf ook wel, maar wat de mensen ervan zouden zeggen, speelde een belangrijke rol. Maar hij had geen succes.

Onze kerk telde drie ouderlingen. Alle drie beminnelijke mensen. Eén was schoenmaker, maar hij heette Bakker. Hij was klein en kampioen snellezen. De tweede was boer. Hij had een gemiddelde lengte en zat in de gemeenteraad. De laatste was landarbeider en was anderhalf keer zo groot als de eerste.

De laatste was ook een vredestichter. Na de catechisatie nam hij me apart en wist me te overtuigen. Om de lieve vrede! Een maand later knipte de legerkapper mijn haar kort. Ik heb er nog een foto van. Ik herken mezelf nauwelijks!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen