Ik ga je missen

Ik ga je missen.

I Ja, jou. Aan het begin van mijn stage had ik je moeder aan de lijn. Het liep niet lekker, je ontplofte op de gang en brulde: ‘Ja, en u moet altijd mij hebben!’ Je moeder vertelde dat je een minuscuul hartje hebt. Ik heb het getest en ze had natuurlijk gelijk. Want je lijkt de stoerste jongen van de klas, maar eigenlijk ben je bang dat je fouten maakt. Nu gaat het zo goed en wat zal ik je missen.

Ik ga je missen.

Ik kan je niet peilen, al een half jaar niet. Ik weet niet wat er in je omgaat, er staat een muurtje om je heen. Je bent bezig met hoe anderen je zien. Je trekt bepaalde kinderen naar je toe, andere kinderen duw je keihard weg. Maar soms kijk ik naar je en dan ben je stil en geconcentreerd bezig. Je lijkt dan opeens een héél ander kind. Hoe het precies zit, weet ik niet, maar wat zal ik je missen.

Ik ga je missen.

Aan jou kan ik het letterlijk zien als je het zwaar hebt. Je zit onrustig op je stoel, altijd voorovergebogen. Soms kom je ‘s ochtends met vermoeide ogen de klas binnenlopen en dan weet ik meteen: het was geen goede start van de dag. Maar in die ogen komen lichtjes als het gaat over je hond of over de boot. Jij hebt de slimste handen van de klas, je overtroeft je klasgenoten stuk voor stuk.

Ik ga je missen.

Je praat het liefste niet. Je geeft alleen antwoord als je heel zeker weet dat het klopt. Je zingt ook maar zachtjes mee. Je kijkt vooral omlaag. Maar als je op het plein staat, voer jij het hoogste woord. Dan drommen alle andere meiden om jou heen. Dan zie ik je genieten. Van alle kinderen uit de klas lijk jij het meest op mij.

Om in breuken te praten: dit is nog maar één zevende deel van mijn hele klas. Er zouden heel wat weemoedige columns nodig zijn om alle kinderen te bespreken. Ik moet ze bijna uitzwaaien, want ze gaan naar groep 7. Ik wist niet dat het zo’n raar gevoel zou zijn. Bij de kennismakingsmorgen met de nieuwe groep dacht ik: dit zijn helemaal niet mijn kinderen. Ik was allang blij om weer terug te zijn in mijn eigen lokaal met mijn eigen groep 6.

Ik heb een kakelvers diploma op zak. Er zullen ongetwijfeld nog een heleboel leuke klassen komen. Misschien wordt volgend jaar wel minstens zo leuk als dit jaar. Maar één ding staat voor altijd vast: deze klas, met deze 28 kinderen, zal voor altijd in mijn geheugen gegrift staan als mijn allereerste klas. Die primeur pakt niemand ze meer af!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen