Met zegen dienen in de Maasstad

‘I^k k voel me niet nuttig’, zei ds. Ver- gunst in 1956 meerdere keren tegen zijn vrouw. De opleiding van student M. Romeijn was afgerond. Wat overbleef was het dienen van de kleine gemeente Corsica, enig werk voor het geheel van de gemeenten in Noord-Amerika en af en toe een preektocht naar ver weg gelegen ge- meenten. Maar alleen dat gevóél, zo wist hij maar al te goed, kon geen reden zijn om te vertrekken uit de plaats waar de Heere hem had gesteld.

Naar zijn vaste overtuiging kwam er een duidelijke heenwijzing om te vertrekken toen in februari 1957 een beroep kwam van de gemeente van Rotterdam-Centrum.

Voor een eerder beroep uit de Maasstad had hij moeten bedanken; nu mocht hij het vrijmoedig aannemen.

In het gezin Vergunst werd inmiddels een tweede kind verwacht, daarom duurde het tot eind augustus voordat de predi- kant afscheid nam van Corsica. Maar in Rotterdam wilde hij ten spoedigste zijn dienstwerk aanvangen. Op 16 september zette ds. Vergunst met zijn gezin voet aan wal, op de avond van 17 september verga- derde de classis, op 18 september werd hij ’s avonds door ds. L. Rijksen bevestigd om de volgende avond zelf intrede te doen. De snelle opeenvolging van deze gebeurtenis- sen paste helemaal bij zijn voortvarende karakter.

Geen ijdele arbeid

Hoewel de gemeente van Rotterdam-Cen- trum met 2300 zielen in omvang meer dan het tienvoudige van Corsica was, voelde ds. Vergunst zich zeer thuis in de grote havenstad. Met grote ijver diende hij de gemeente. Tot zijn vreugde hoorde hij soms dat zijn arbeid niet ijdel was in de Heere. Tegelijk was hij zich ervan bewust dat ook hij een mens was die gemakkelijk zelf met de eer ging strijken. Studenten aan de Theologische School hoorden later weleens: ‘Als je te vaak hoort dat er zegen op de prediking is, ga je naast je schoenen

Ds. Vergunst had niet alleen aandacht voor de eigen gemeenteleden, ook voor hen die buiten waren. Samen met enkele hervorm- de broeders ging hij in de Maasstad van tijd tot tijd voor in evangelisatiediensten die wekelijks op een werkdag tijdens de lunchpauze werden gehouden. Wanneer afgedwaalde schapen weer terugkeerden tot de kerk, gaf hem dat blijdschap. Dat bleek bijvoorbeeld toen een man - die bruut had gezegd dat hij maar van de ledenlijst moest worden geschrapt - na enkele jaren terugkeerde en zijn schuld beleed over zijn levenswandel. Maar soms moest hij ook teleurstellingen ervaren. Het schokte hem dat een man - die eerder lid was geweest van de Gereformeerde Ker- ken en al langere tijd aan de Boezemsingel kerkte - abrupt zijn lidmaatschap opzegde toen hij niet werd gekozen als ouderling.

Kritiek op zijn prediking raakte ds. Ver- gunst diep. Sommige critici zeiden: ‘Zijn haren zijn te lang en zijn preken te kort’. Er waren mensen die stelden dat er te weinig diepgang in zijn preken zat. Voor een ouderling was dat zelfs reden om te bedan- ken. Wat was ds. Vergunst dankbaar toen een aantal jaren later deze oud-ambtsdra- ger hem weer de broederhand reikte.

Te weinig deftig

Een kleine groep gemeenteleden vond dat de predikant te joviaal en te weinig deftig was. Sommigen vonden dat het beneden de stand van een predikant was om in een Volkswagen Kever te rijden. Zij bezochten ds. Vergunst en vertelden dat ze een auto met meer uitstraling voor hem wilden betalen. Beleefd sloeg ds. Vergunst dit aanbod af. ‘Hartelijk dank dat u dit bedrag bijeen hebt gebracht. Maar ik weet een beter voorstel. Doet u dat geld komende zondag maar in de collectezak voor de diaconie. Daar is het harder nodig. En ik zal erop letten of de opbrengst komende zondag hoger is’.

Veel liefde had ds. Vergunst voor de jeugd van de gemeente. En die was ook op hem gesteld. Soms was het voor hem een hele toer om in de grote groepen de orde te be- waren. Als het mis ging, kon ds. Vergunst enorm uitvaren. Dat maakte indruk. Maar nog méér als hij soms even later onder tranen zei dat hij niet boos had moeten worden, omdat hij zelf ook een boos hart had. Maar dat had de Heere uit genade vernieuwd. Als hij de dienst van de Heere aanprees, kon men een speld horen vallen.

(wordt vervolgd)

W.B. Kranendonk, Amersfoort

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen