Een wonderlijk ambt [1]

De bevestiging van een kandidaat

Het is altijd een vreugdevolle dag als een kandidaat wordt bevestigd in het ambt van herder en leraar, nadat hij een beroep heeft mogen aannemen en het classicaal examen heeft afgelegd. Het is verblijdend voor de vacante gemeente, die (weer) een eigen herder en leraar krijgt, maar ook voor het geheel van onze gemeenten. Vooral is het een moment van blijdschap en verwondering voor de kandidaat zelf. Met het ‘ja ik, van ganser harte’ stemt hij toe dat hij van Godswege geroepen is tot dit ambt. Voor dit ja-woord wordt hem vanuit het formulier voorgehouden hoe hij, met Gods hulp, zijn ambt behoort te vervullen. In enkele zinnen verwoordt het formulier vervolgens op tere en geestelijke wijze hoe het persoonlijke en amb- telijke leven van een dienaar des Woords behoort te zijn. Voor de aanwezige pre- dikanten is dit altijd weer een moment, waarop hun gedachten teruggaan naar de dag waarop zij daar zelf hebben gestaan. Dan is het iedere keer weer de vraag hoe getrouw ze zijn geweest in hetgeen hun toen is voorgehouden. Ik weet niet hoe het anderen vergaat, maar persoonlijk is er dan schaamte en schuld en tegelijkertijd verwondering dat de Heere heeft verwaar- digd tot zo’n gewichtig ambt.. Ten slotte is het ook een verblijdend moment voor het curatorium en de docenten. Een kandidaat krijgt een plaats binnen de kerk.

De toelating door het curatorium

Bij de bevestiging tot het ambt van herder en leraar gaan de gedachten ook terug naar de dag van de toelating. Dat gebeurde toen het curatorium tijdens de attestdagen de personen hoorde die zich met een attest van hun kerkenraad hadden gemeld.

In ons kerkelijk leven zijn dat altijd ge- wichtsvolle dagen. Zal het curatorium vrijmoedigheid vinden om mensen toe te laten? In onze gemeenten is namelijk spra- ke van een tekort aan predikanten. Wie zou niet hopen dat daarin voorzien zou mogen worden?

Rond het wel of niet toelaten van degenen die zich gemeld hebben, leven nogal wat vragen en bestaan er ook veel misverstan- den. De vragen concentreren zich vooral op de vraag of het curatorium wel een uit- spraak kan en mag doen over iets wat zo teer en persoonlijk ligt, namelijk het zich geroepen weten tot het ambt van dienaar van het Goddelijke Woord. Ook bestaan er soms misverstanden over de wijze hoe het curatorium zijn werk verricht. Om die re- den is er in de loop der jaren regelmatig in De Saambinder geschreven over de werk- wijze van het curatorium en over wat voor het curatorium bepalend is om iemand toe te laten.

De werkwijze van het curatorium

Binnen onze gemeenten heeft de Generale Synode beslist dat het curatorium prak- tisch verantwoordelijk is voor de toelating van studenten tot de Theologische School en ook voor de daarop volgende toerus- ting, zoals die op de school wordt gegeven. De taak van het curatorium is ten einde als een student na - in de regel - vier jaar als kandidaat beroepbaar wordt gesteld. Iedere drie jaar legt het curatorium in haar rapportage aan de Generale Synode ver- antwoording af van zijn werkzaamheden.

Wanneer wordt iemand toegelaten?

Als het curatorium bijeenkomt om per- sonen te horen die toegelaten wensen te worden, wordt allereerst de Naam des Heeren aangeroepen. De nood van de vacante gemeenten wordt aan de Heere voorgelegd. Curatoren en adviseurs zoe- ken samen het aangezicht des Heeren, in het diepe besef dat ze geen hartenkenners zijn. De Heere roept tot een gewich- tige taak, waartoe ze in eigen kracht niet bekwaam zijn. Daarom wordt de Heere aangeroepen of Hij genadig Zijn licht en wijsheid wil schenken. Bovenal wordt ge- vraagd of de Heere mensen wil zenden die zich van Zijnentwege geroepen weten en of Hij daarom getuigenis wil geven van Zijn eigen werk. Ook wordt gevraagd te mogen afzien van alle menselijke gevoelens en overwegingen. Er wordt gebeden om dui- delijkheid en eensgezindheid in het nemen van zulke grote beslissingen.

Wat is er een blijdschap als iemand met vrijmoedigheid toegelaten mag worden. Wat doet het aan de andere kant ook pijn als er geen vrijmoedigheid is om iemand toe te laten.

Wat vraagt het curatorium bij de toelating?

Namens het gehele curatorium vraagt de voorzitter de betreffende persoon om het curatorium mede te delen: hoe zijn persoonlijke verhouding is tot de Heere. Om in het ambt te dienen en anderen te kunnen onderwijzen is immers nodig dat iemand zelf getuigenis kan geven van het genadewerk Gods in zijn leven.

Als tweede wordt hem gevraagd te ver- tellen wat de werkzaamheden zijn met betrekking tot het predikambt en hoe het ligt met het zich geroepen weten tot de dienst des Woords, het levenslange werk in Zijn wijngaard.

In het volgende artikel willen we er nader op ingaan, waar het bij deze twee gewich- tige vragen om gaat.

(slot volgt)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen