W.B. Kranendonk Dienen, leiden, samenbinden. Leven en werk van ds. A. Vergunst. Uitg. de Banier, Apeldoorn; 380 blz.; € 29,95.

38 jaar na zijn overlijden verscheen voor het eerst een biografie over het veelkleurige leven van ds. A. Vergunst (1926-1981), die als predikant van 1950 tot zijn overlijden in 1981 de Gereformeerde Gemeenten heeft gediend, zowel in Nederland als – twee maal – in Noord-Amerika. Deze markante voorganger nam in zijn kerkverband een belangrijke plaats in. Het boek geeft niet alleen een boeiend overzicht, maar ook een eerlijk beeld van de persoon, werk en optreden van ds. Vergunst.

Wie ds. Vergunst heeft gekend, zal dikwijls de neiging hebben om te beamen wat de schrijver over hem vertelt en herkennen zoals hij wordt getekend: gevat, impulsief, humoristisch, ernstig, gedreven enz. We maken kennis met een bewogen predikant, een docent die het goede zocht voor zijn studenten, een man met veel gaven, maar ook iemand die gedreven werd door het verlangen tegenstellingen te overbruggen. Hij was er voortdurend op uit om groepen bij elkaar te houden en om koste wat het kost een nieuwe scheuring te voorkomen. Zo wilde hij dienen, leiden en samenbinden. Dat laatste betekende ook dat hij kon optreden als een echte kerkpoliticus.

Zijn jeugd werd gestempeld door ouders die leefden in de vreze des Heeren. Het hele gezin Vergunst werd daar trouwens door gekenmerkt. Moeder Vergunst was er meer van overtuigd dat haar jongste zoon, Floris, predikant zou worden dan zijn oudere broer Arie. Toch riep de Heere ook hem in Zijn wijngaard en werkte Hij in hem het verlangen om predikant te worden.

Als jong predikant (hij was nog maar net 24 jaar oud) werd hij te Zeist bevestigd, om daarna de oceaan over te steken, waar hij ruim drie jaar de gemeente van Corsica heeft gediend. Daarna volgden Rotterdam-Centrum, de gemeente die hij het langst gediend heeft, Veen en zijn laatste gemeente Kalamazoo, opnieuw in Noord- Amerika. Aan deze gemeente heeft hij maar kort leiding mogen geven. Hij werd ernstig ziek en overleed in het ziekenhuis. Daarbij was Psalm 62 voor hem tot grote troost; hij vertrouwde zich toe aan Gods vaderlijke zorg.

De schrijver geeft aandacht aan de vele werkzaamheden waar ds. Vergunst zich mee bezighield. Er wordt ruim aandacht gegeven aan zijn prediking. Door het hele boek heen kom je hem tegen als een dienaar van het Woord van de verzoening. Hij verkondigde op indringende wijze een ruim aanbod van genade. Al in zijn studententijd schreef hij: ‘De aanbieding richt zich tegen de actief dode en vijandige zondaar.’ Dat gold ook voor zijn pastorale arbeid: ‘Bij de Heere is zoveel genade en vergeving, dat iedere zondaar erin kan delen.’ Dat was voor hem niet in strijd met de opvatting dat er plaats gemaakt moet worden voor het werk van Christus. In de prediking verwoordde hij dat eens zo: ‘Dat we toch eens aan de Heere zouden vragen: Heere, ontdek mij eens zo aan mijn schuld die ik voor U heb, en het oordeel dat ik waardig ben, dat ik deze Christus nodig krijg.’ Wie het boek leest, komt onder de indruk van deze man Gods. Naast zijn gaven en talenten die hij gebruikte in de dienst van de Heere, worden zijn zwakheden niet onvermeld gelaten. In zijn onderwijs aan studenten legde hij grote nadruk op zorgvuldige voorbereiding die de verkondiging van het Evangelie vraagt. Dit stond echter op gespannen voet met het feit dat hij eerlijk moest erkennen dat hemzelf die tijd om zich voor te bereiden dikwijls ontbrak.

We komen ds. Vergunst tegen in de veelheid aan taken en de deputaatschappen waar hij lid van was. We lezen over zijn zorg voor de jeugd, zijn liefde voor de zending, zijn bemoeienis met de politiek en het ontstaan van een reformatorische krant, alsook zijn betrokkenheid op reformatorisch onderwijs.

We maken kennis met een predikant die opkomt voor de verkondiging van het heilig Evangelie. In de accenten die hij legde, vertoonde hij verwantschap met ds. R. Kok. Hij sprak zich uit tegen het onderwijs van dr. C. Steenblok. Dat onderwijs noemt hij zelfs ‘ketters’. Echter, op beslissende momenten hield hij zijn mond en kwam niet voor ds. Kok op en nam hij zelfs afstand van bepaalde uitspraken van deze predikant.

We lezen van een sterke verbondenheid tussen hem en ds. L. Huisman, maar ook over verwijdering die optrad tussen beide dienaren van het Woord. We worden deelgenoot gemaakt van zijn betrokkenheid bij een goede uitgave van de Statenvertaling, zijn deelname aan een commissie onder leiding van ds. W.L. Tukker, maar we lezen ook hoe hij zich terugtrok uit die commissie en hoe de afstand tot ds. Tukker toenam, vooral nadat deze zich waarderend over dr. J.G. Woelderink had uitgelaten. Aan de verwijdering en afstand was niet alleen ds. Vergunst debet, maar het laat wel zien hoe sterke karakters kunnen botsen en dat het soms zo schuurt dat de afstand onoverbrugbaar leek.

Kranendonk heeft een innemend boek geschreven over een predikant die met volle inzet van zijn gaven zijn Heere en Meester heeft gediend. Het is een boek dat de lezer bij momenten vreugde en herkenning geeft, terwijl het op andere momenten een gevoel van verdriet oproept. Ook dienaren van het Woord die hun sporen verdiend hebben in de verbreiding van het Evangelie, hebben genade en vergeving nodig. Goddank is die er, in ruime mate.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen