Globaal bekeken

Herman Paul, hoogleraar geschiedenis van de geesteswetenschappen aan de Universiteit Leiden, schreef ‘een kleine theorie van secularisatie’ onder de titel Shoppen in advent. (KokBoekencentrum, Utrecht). Het boek begint met een brief, die hij kreeg van ‘een protestants predikant’ na een gesprek in de wandelgangen van een congres:

Hoe komt het toch? Soms heb ik het gevoel dat mijn boodschap samen met liedboeken en rolletjes snoep aan het einde van de dienst wordt opgeborgen in een handtasje. De gemeente heeft aandachtig geluisterd en goed meegezongen. Maar als ik dan hoor wat het gesprek onder de koffie over gaat! Nieuwe carrièrekansen, een huis van zes ton, een vakantie op Bali, de zoektocht naar een nieuwe nanny… Ik begrijp het allemaal wel. Maar dat mensen er zo vól van zijn, een luttele minuut nadat ik heb mogen verkondigen dat de Heer zijn aanschijn over hen zal laten lichten…

Om een of andere reden raakte het me vooral nu, in de adventstijd. Zondag preekte ik over de annunciatie: Zie, ik verkondig u grote blijdschap. Dat is toch een wonder eerste klasse – God die de gestalte van een mens aanneemt? Het heil dat vlees en bloed wordt? We zingen de mooiste liederen, over verlangen en verwachting, over Jezus’ geboorte en wederkomst. Het zet onze levens in eschatologisch perspectief. Maar het uitleidend orgelspel is nog niet afgelopen of ik hoor alweer flarden van gesprekken over het vijfgangendiner met Kerst, de cadeautjes die nog gekocht moeten worden en alle borrels en buffetten op het werk… Nee, ik heb niets tegen kerstdiners of kerstcadeautjes. Maar advent is toch geen tijd van shoppen? Deze weken voor Kerst willen ons toch laten uitzien naar iets veel groters dan een carpaccio met pijnboompitjes of een cadeau met rode strikken?

Is het vreemd om te denken dat de gemeenteleden soms net zo geseculariseerd zijn als hun buren die nergens aan doen? Of ben ik zélf geseculariseerd omdat ik zo graag een beetje vrucht wil zien op mijn werk? Niet dat de koffiegesprekjes over mijn preken zouden moeten gaan. Maar laat ze alsjeblieft eens gaan over Jezus Christus, het vleesgeworden Woord, het heil van de wereld, óók het heil van al die vrome, serieuze, oppassende gemeenteleden die met hun hoofd bij zoveel andere dingen zitten…

In De Saambinder (Kerkelijk weekblad van de Gereformeerde Gemeenten) staat wekelijks op de voorpagina het interieur van een kerkgebouw, met daarbij een herinnering aan een ouderling. Over Oudemirdum:

Van 1935 tot 1961 wordt de gemeente van Oudemirdum in het ambt gediend door ouderling D.W. Tuinier. In de gemeente staat hij bekend als een eenvoudige man, die altijd goed van de Heere spreekt. Zijn gunnende woorden, eenvoud en oprechtheid zijn vruchten van genade. Is het donker voor zijn ziel, dan houdt hij dat voor zichzelf. Gedurende zijn ambtsperiode brengen heel wat predikanten en studenten de zondagen in zijn gezin door. Als student L. Huisman onder de maaltijd eens een diepe zucht slaakt omdat hij tegen de dienst op ziet, merkt ouderling Tuinier op: ‘Je hoeft er niet tegenop te zien hoor. We zijn hier in Friesland niet zo moeilijk. Je kunt hier op de preekstoel alles zeggen. Als je maar niet zegt dat een mens buiten het bloed van de Heere Jezus Christus om zalig kan worden.’ Op 11 september 1961 overlijdt ouderling Tuinier in de leeftijd van 72 jaar.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen