Symbool en werkelijkheid

Het is echter niet zonder meer een exacte beschrijving. Profetie typeert meer dan ze definieert. De profetische verkondiging heeft een hoog symboolkarakter.

Achtergrondinformatie

We zagen eerder al dat de aanduiding ‘Assur’ in Micha 5:4 vooral symbolisch bedoeld is. Assyrië wordt het beeld van de haat van de wereld tegen Israël. Zo is Edom vaak het beeld van de hoogmoed en opstand tegen God (Jes.34). Beeldtaal vinden we bijvoorbeeld ook in Jesaja 2:1‑5 (gelijk aan Micha 4:1‑6), waar gezegd wordt dat de berg Sion hoog verheven is boven de andere bergen. Hier wordt niet bedoeld dat de berg Sion eens letterlijk hoger zal reiken dan de andere bergen, maar dat zij als berg van God belangrijker is dan alle andere bergen.

Soms heb je veel achtergrondinformatie nodig om de symbolische betekenis te begrijpen. Zo is de beschrijving van de tempel in Ezechiël 40‑48 niet te begrijpen, als je niet beseft dat voor de Joden (en deels ook voor de volken rondom) de tempel als woonplaats van God een verwijzing was naar de Hof van Eden en naar het hemelse heiligdom. Wie dat niet beseft, mist de betekenis van bijvoorbeeld Ezechiël 47:1‑12, waar water uit de tempel vloeit dat het dorre land gezond en vruchtbaar maakt. Dit water is een herinnering aan de paradijselijke rivier van Genesis 2.

Prachtig venster

Overzien we het voorgaande, dan kunnen we concluderen dat profetische prediking een eigen karakter draagt. Profetie is voor alles concrete verkondiging tot toenmalige hoorders in beelden en voor‑stellingen die zij begrepen. Zij is vooral gericht op bekering en niet op het doorgeven van kennis over wat komt. Zij heeft een eigen tijdsperspectief en beschrijft de toekomst op een eigen, aansprekende manier, waarin talloze symbolen voorkomen. Deze toekomstbeschrijving is niet volledig, ze is evenmin altijd letterlijk bedoeld, maar geeft wel een prachtig venster op wat God gaat doen.

God staat immers garant voor Zijn eigen woord. Of een woord van de profeet uitkomt, is zelfs een waarmerk van de goddelijke roeping van de profeet (Deut.18:22).

We moeten dit echter wel goed verstaan. Gods Woord is gericht op bekering. Als Jona’s oordeelsprofetie over Ninevé niet uitkomt, is dat niet omdat God Zijn Woord niet gestand doet, maar omdat de stad zich bekeert.

Iets dergelijks geldt ook voor de manier waarop een profetie uitkomt. Soms gebeurt het pas jaren nadien en op een iets andere manier dan de profeet gezegd heeft (bijvoorbeeld de profetie over Tyrus in Ezechiël 26). De tijd en de manier waarop God Zijn Woord vervult, rust in Gods hand. Daarin spreekt ook Gods vrijmacht.

Nooit gedateerd

Dit alles moet ons voorzichtig maken om de profetie al te letterlijk te lezen. Wie profetische verkondiging ziet als een exacte beschrijving hoe het later zal gebeuren, doet tekort aan het eigen karakter ervan. In zijn kern is de profetie helder: Gods Rijk komt onstuitbaar dichterbij. Zijn heil is gegarandeerd voor wie op Hem vertrouwt. De precieze manier waarop dit echter gebeurt, is aan God. We moeten dus bij het lezen van de profetie een zeker onderscheid maken tussen kern en inhoud (of verwoording) en vooral het symbolische karakter van veel beschrijvingen niet over het hoofd zien.

Veel profetieën hebben betrekking op de tijd na de ballingschap. Daartoe is hun betekenis echter niet beperkt. Als woorden van God hebben ze betrekking op alle tijden. Vervulling betekent dat die rijkdom zich steeds weer nieuw en soms ook voller openbaart. Profetische woorden zijn nooit gedateerd, maar altijd actueel. Ook voor ons.

Vanuit het Nieuwe Testament

Wie als christen de profetie leest, kan en wil niet om het werk van Christus heen. In Hem zijn immers alle beloften van God ja en amen! (2 Kor.1:20). Alle heilsbeloften die God geeft, krijgen door Hem hun vastigheid. Hij is de Beloofde door Wiens lijden en sterven Gods Koninkrijk in deze wereld en in harten van mensen doorbreekt.

Dit betekent dat we de oudtestamentische profetieën altijd ook vanuit Christus mogen en moeten lezen.

Wie als christen Ezechiël 40‑48 leest, waarin een nieuwe tempel‑ en eredienst beloofd wordt, zal daarbij vooral denken aan het offer van de Heere Jezus. Een christen kan geen tempel verwachten waarin het offer van verzoening nog gebracht moet worden. Een letterlijke tempel als Ezechiël ziet, zal er dan ook niet komen.

Dat betekent niet dat daarmee de kern van het visioen achterhaald zou zijn. De kern is immers dat God bij mensen woont (Ez.48:35). En dat wordt vervuld in Christus (Joh.1:14) en wordt eens werkelijkheid in de nieuwe hemel en de nieuwe aarde (Openb.21:3). Zo blijkt het oude visioen volop actueel. In Openbaring 21‑22 wordt daarom veel verwezen naar Ezechiël 40‑48. Het licht dat vanuit het Nieuwe Testament op een profetie valt, laat opnieuw zien, dat een strikt letterlijke uitleg zeker niet altijd de juiste hoeft te zijn.

Israël

Dit alles betekent niet dat de gerichtheid op Israël niet langer van belang is. God heeft immers Zijn volk niet verstoten (Rom.9‑11). Nog steeds is Israël het volk dat door God verkoren is. We mogen daarom de profetische beloften nooit van Israël losmaken. De kerk heeft niet de plaats van Israël ingenomen. Wel mag ze delen in de beloften die God aan dit volk gegeven heeft.

Ook mogen we de profetieën niet zomaar vergeestelijken. Het heil van God heeft naast een geestelijke ook vaak een aardse kant. We kunnen daarbij denken aan het land dat God aan Abraham beloofde en dat nu opnieuw Israëls erfenis is.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen