13. Wanneer ik dan omkom, zo kom ik om

Er schoot voor Esther geen andere keus meer over dan met de nood van haarzelf én die van het volk tot de koning te gaan. Vandaar haar uitroep: Wanneer ik dan omkom, zo kom ik om. De kanttekening verwijst bij deze bekend geworden uitroep naar Genesis 43:14. In uiterste nood gekomen vanwege de aanhoudende hongersnood, moest vader Jakob zijn geliefde zoon Benjamin meegeven naar Egypte. Toen zijn jongens mét Benjamin vertrokken, sprak hij: En mij aangaande, als ik van kinderen beroofd ben, zo ben ik beroofd. De kanttekening zegt van die woorden: ’Alsof hij zeide: Moet het zo zijn, dat mijn kinderen achterblijven, de wil des Heeren geschiede, Wien ik de uitkomst van deze zaak beveel. Zie gelijke manier van spreken Esther 4:16.’ In die genoemde tekst van Esther staan de woorden: Wanneer ik dan omkom, zo kom ik om.

Net als vader Jakob beval Esther de uitkomst van haar gaan naar Ahasvéros de Heere aan. Ging zij niet, dan zou dat in ieder geval haar leven kosten. Mórdechai had haar immers ernstig verzekerd: ’Indien u geen actie onderneemt, dan zal de verlossing van de Joden uit een andere plaats komen, maar u zult om uw weigering en nalatigheid met de dood gestraft worden’ (vers 14). Niet naar de koning gaan zou in ieder geval zeker haar dood betekenen en het gaan naar de koning zou haar dood kunnen betekenen, want zij wist het: ’Al wie ongeroepen tot de koning kwam, zijn enig vonnis was dat hij gedood zou worden tenzij dat de koning den gouden scepter hem toereike, opdat hij levend blijve’ (vers 11).

In deze uiterste ongelegenheid gekomen, bleef er voor Esther en het Joodse volk maar één middel over en dat was de uitweg van het gebed. Vandaar dat zij de Joden de opdracht had gegeven drie dagen niet te eten en te drinken om voortdurend de Heere aan te roepen. Hoe hebben Gods kinderen vaak in radeloze ogenblikken de Heere om uitkomst gesmeekt. Daarvan zouden talloze voorbeelden uit de Bijbel kunnen worden aan­gehaald. Lees slechts Psalm 107, waar we mensen aantreffen die in vreemde landen verstrooid waren, of in de woestijn dwaalden en geen weg meer wisten, of geen eten hadden en van honger moesten sterven of in doodsnood verkeerden op land of op zee. Wat deden zij allen toen hun het water tot de lippen was gekomen en zij radeloos waren geworden? Steeds lezen we het enige middel waarop ze hoopten: Doch roepende tot den HEERE in de benauwdheid die zij hadden, heeft Hij hen gered uit hun angsten (de verzen 6,13,19,28).

We lezen in genoemde verzen dat ze niet alleen riepen, maar dat er ook steeds uitkomst kwam, tot aanmoediging van allen die in onmogelijke situaties komen. Opdat zij het in die omstandigheden weten zouden: Bij den HEERE, den Heere, zijn uitkomsten tegen den dood (Ps. 68:21). Op Gods kinderen is het in het bijzonder van toepassing: Als zij door het dal der moerbeziebomen doorgaan (kanttekening 12: ’door het tranen- of jammerdal’), stellen zij Hem tot een Fontein (Ps. 84:7). Een bekend gezegde is: ’Man’s extremity is God’s opportunity’. Dat wil zeggen: ’Als de nood op het hoogst is, is de redding nabij.’ Een mooi gezegde, zo iemand opmerkte, maar het ondervinden en de beoefening van die waarheid gaat door het onmogelijke heen. Op het moment van de beproeving wordt meestal niet gezien dat achter de dood het leven ligt.

We weten dat de Heere Dezelfde is in ziekte en gezondheid en in voor- en tegenspoed, maar als we in grote nood verkeren zien we soms echt geen uitkomst meer. Koningin Esther heeft het ondervonden. Zij verkeerde in uiterste ongelegenheid en drie dagen lang werd er niet gegeten en niet gedronken, maar uitsluitend tot de Heere geroepen. Het was hun taal: Mijn vijanden zijn levend, worden machtig, en die mij om valse oorzaken haten, worden groot. En die kwaad voor goed vergelden, staan mij tegen, omdat ik het goede najaag. Verlaat mij niet, o HEERE, mijn God, wees niet verre van mij. Haast U tot mijn hulp, HEERE, mijn Heil (Ps. 38:20-23). Zij werden in hun hoop niet beschaamd. Ook Esther niet.

Op de derde dag trok zij een koninklijk kleed aan en kwam tot het binnenste voorhof van de koning. Daar zag ze hem op zijn koninklijke troon zitten en geloof maar dat er heel wat in haar binnenste is omgegaan en dat ze beefde toen ze hem zag. Hoe zou hij reageren? Het was voor haar een kwestie van leven of dood, want zij bezocht hem immers ongenodigd. Maar het mocht alles meevallen, want we lezen in Esther 5: 2: En het geschiedde toen de koning de koningin Esther zag, staande in het voorhof, verkreeg zij genade in zijn ogen, zodat de koning den gouden scepter, die in zijn hand was, Esther toereikte, en Esther naderde en roerde de spits des scepters aan. Wat een meevaller voor haar toen de koning haar de scepter toereikte, waardoor hij te kennen gaf dat zij niet alleen tot hem mocht naderen, maar dat hij ook bereidwillig was te vernemen wat zij begeerde. Hij begreep heel goed dat zij in grote nood moest verkeren.

Esther kon haar geluk niet op dat zij genade kreeg, want uit diepe eerbied raakte ze heel beschroomd het uiterste van zijn staf aan. Ze deed dat ’tot een teken van gehoorzaamheid en eerbied’, zegt kanttek. 6.

(Volgende keer D.V. 14. Wat is uw verzoek?)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen