Snakken

Het was gezellig. Voor het eerst waren ze op bezoek. De wat oudere man en vrouw. Het praatte makkelijk. Ondanks onze verschillende identiteit.

We werden openhartiger. Spraken over onze jonge jaren.

De vrouw vertelde: ”Ik had alleen twee oudere broers. Die waren álles voor mijn ouders. En ik was niets. Zo voelde ik me ook. Ik was het mislukte, verlegen meisje. Ik werd volledig opzij geschoven. Afgesnauwd. Uitgescholden.

Ik kwam in grote problemen. In de puberteit kreeg ik anorexia. Die kan heel verschillende oorzaken hebben. Maar bij mij was het één schreeuw om liefde.

Ik snakte ernaar, maar kreeg die thuis niet.

Op school ook niet. Daar werd ik dagelijks geplaagd. De leerkrachten gaven er geen aandacht aan. Integendeel. Ik kreeg overal de schuld van. Bij één tante voelde ik me geborgen. O, wat hield ik van haar. En zij van mij.

Als zij er niet was geweest…”

Je doet het zo gauw

Mijn vrouw en ik waren onder de indruk. Wat een tragiek. Wat kan iemand toch in diepe nood zijn. Ik denk terug aan mijn werk op de scholen.

Een kind voortrekken. Je doet het zo gauw. Onbewust. Het gaat bijna vanzelf: die vlotte leuke jongen meer aandacht geven dan dat stille meisje. De anderen voelen dat haarscherp aan. Je moet heel alert zijn op het geven van gelijke aandacht aan iedereen. En daarin heb ik helaas fouten gemaakt.

Uitzien naar je groep

Er zijn veel jongeren die na de zomervakantie D.V. op de pabo en met hun stages gaan beginnen. Anderen krijgen voor het eerst een eigen groep. Je ziet ernaar uit. Vooral naar het omgaan met de kinderen.

Ik heb een vrouw gekend die haar zoon een advies gaf. Hij stond ook klaar om zijn eerste groep te gaan ontvangen. Ze zei: ”Misschien mag ik je een raad geven? Werk hard voor alle kinderen uit je klas. Zorg dat je er voor hen bent en ze veel leert. Maar let vooral op de kinderen die het moeilijk hebben én op degenen die moeilijk zijn. Zij hebben jouw liefde dubbel nodig.”

Ook dus de kinderen die moeilijk gedrag vertonen. Ze kunnen het nét zo zwaar hebben als de vrouw over wie ik aan het begin vertelde. Natuurlijk, ze moeten naar je luisteren. Er moet orde zijn in de groep. Maar je bereikt ze nooit met alleen streng te zijn. Dan krijg je hard tegen hard. Ze moeten voelen dat je ze als persoon niet wegschuift, maar dat je ze mág. Dat je waardeert wat ze wél goed doen. Dat er een weg terug is nadat ze straf hebben gehad… Liefde kan lusteloosheid veranderen in ijver. Oprechte aandacht geeft verbinding met elkaar Doet werkelijk ervaren: ”Waar liefde woont gebiedt de Heer’ Zijn zegen”.

Job

Snakken naar liefde.

In de Bijbel staat daar een treffend voorbeeld van.

Job. Wat hield hij veel van zijn zeven zonen en drie dochters. Hij ging in gebed als ze voor hun verjaardagen bij elkaar waren geweest. Hij vroeg de Heere om vergeving en zei: Misschien hebben mijn kinderen gezondigd (Job 1:5).

Maar - je weet het - al zijn kinderen stierven op één dag.

Het is niet te bevatten hoe groot het verdriet was van Job en zijn vrouw.

Ook van zijn vrouw, ja. Ik kan nooit hard oordelen over haar. In haar radeloosheid en rouw zei ze tegen haar man: ”Houdt gij nóg vast aan uw oprechtheid? Zegen God en sterf.”

Natuurlijk was dit helemaal verkeerd van haar.

Maar wat zou ik zélf doen als dit met onze kinderen gebeurde?

Voor Job was het wel extra moeilijk. Hij was in diepe rouw over zijn kinderen. Hun aanwezigheid, hun liefde miste hij elke dag.

Maar nu ook geen liefde meer van zijn vrouw.

Een ziek lichaam.

De Heere, Die Zich verborgen houdt.

En zijn vrienden? Zeven dagen zitten ze bij hem. Zwijgend. Vervolgens

beschuldigen ze hem van grote zonden.

De ellende van Job bereikt een dieptepunt. Hij voelt zich volstrekt verlaten.

Hij snakt naar liefde en aandacht van zijn vrienden.

Hoor hem roepen: Ontfermt u mijner, ontfermt u mijner, o gij mijn vrienden (Job 19:21).

Maar dan.

Opeens… komt er liefde van Bóven. De Heilige Geest vervult zijn ziel. Hij mag uitroepen: Ik weet Mijn Verlosser leeft. Ik zal na mijn sterven en opstanding ook met mijn lichamelijk oog God aanschouwen. Mijn nieren verlangen zeer in mijn schoot.

O Heer’ mijn ziel en lichaam hijgen

En dorsten naar U in een land,

Dat dor en mat van droogte brandt. (Ps. 63:1)

Ken je dit snakken?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen