12. Er is hoop voor Israël

Het was ongetwijfeld een indrukwekkend en aangrijpend gezicht toen een zeer grote gemeente van mannen, vrouwen en kinderen (Ezra 10:1) zich om de biddende en huilende Ezra geschaard had. Toen ze zijn oprechte schuldbelijdenis hoorden met erkenning van Gods rechtvaardigheid en eigen onwaardigheid, begon de hele gemeente te huilen. We lezen in vers 1: Want het volk weende met groot geween. Een paar honderd jaar eerder had de profeet Micha wegens de afgoderij van het volk van Israël en Juda het volk toegeroepen: Hierom zal ik misbaar bedrijven en huilen; ik zal beroofd en naakt gaan; ik zal misbaar maken als de draken, en treuring als de jonge struisen (Micha 1:8). Wat hebben Gods knechten en kinderen niet alleen hun hoorders toegeroepen om te leren treuren over hun zonden, maar wat hebben ze vaak zelf daarin het voorbeeld gegeven, zoals we zagen in Micha en in Ezra.

Thomas Watson heeft een mooie verhandeling geschreven over de zaligsprekingen uit Mattheüs 5. Hij schrijft o.a.: ’De Heilige Geest daalde op Christus neer in de gedaante van een duif. Waar het gekerm van een duif gehoord wordt, is het een goed teken dat de Geest Gods daar is neergedaald. Het wenen over de zonde is een teken van de nieuwe geboorte. Hartgrondig over de zonde te wenen is een goed teken daarvan, dat wij uit God geboren zijn. Een steen wil niet smelten. Wanneer het hart in een smeltende gestalte verkeert, is dat een bewijs dat het stenen hart weggenomen is (…). Boetvaardige tranen smelten Gods hart en binden Zijn hand (namelijk om niet te straffen). (…) Het evangelie schrijft ons geen andere weg tot de gelukzaligheid voor dan deze: Zalig zijn die treuren, want zij zullen vertroost worden (Matth. 5:4).’

Steeds wijst Watson in zijn verhandeling erop dat het nodig is om te treuren over de zonden. Maar hij wijst eveneens op de gunstige uitwerking ervan. Hij schrijft verder: ’Na zo de donkere kant van de tekst aan u getoond te hebben (namelijk het treuren), laat ik thans de lichtzijde zien: Zij zullen vertroost worden.’ We zien dat ook in de geschiedenis van Ezra.

Terwijl Ezra en het hele volk treurden en klaagden nam ineens een zekere Sechánja het woord. Volgens Ezra 8, waarin we het register vinden van hen die met Ezra waren teruggekeerd uit Babel, behoorde Sechánja tot Ezra’s reisgenoten en was hij de zoon van Jaháziël (of Jehiël) uit de Elam-familie. Volgens Ezra 10:25 had Sechánja’s vader zich ook schuldig gemaakt aan het nemen van een heidense vrouw. Deze Sechánja nam het woord tot het wenende gezelschap en sprak openhartig: Wij hebben overtreden tegen onzen God en wij hebben vreemde vrouwen van de volken des lands bij ons doen wonen (Ezra 10:2a). Net als Ezra beleed hij: Wij hebben overtreden tegen onze God. Na die belijdenis vervolgde hij: Maar nu, er is hoop voor Israël dezen aangaande (vers 2b). Bij het woordje ’hoop’ tekent de kanttekening aan: ’Te weten deze (hoop), dat men door ware bekering Gods straf zoeke te ontgaan’ (kanttek. 4). Nu Ezra met de wenende mannen, vrouwen en kinderen hun schuld erkenden, werd hun aangezegd dat er voor hén hoop was. We lezen in Hoséa 5:15 dat de Heere zegt: Ik zal heengaan en keren weder tot Mijn plaats, totdat zij zichzelven schuldig kennen en Mijn aangezicht zoeken. In Spreuken 28:13 lezen we: Die zijn overtredingen bedekt, zal niet voorspoedig zijn; maar die ze bekent en laat, zal barmhartigheid verkrijgen. Een schuldig volk wil de Heere opzoeken en genade bewijzen. Immers zal de Heere een gebroken en verslagen hart niet verachten (Ps. 51:19).

Na Sechánja’s openhartige schuldbekentenis (wij hebben overtreden tegen onze God) ging hij een voorstel doen en sprak: Laat ons dan nu een verbond maken met onzen God, dat wij al die vrouwen en wat van haar geboren is, zullen doen uitgaan, naar den raad des Heeren en dergenen die beven voor het gebod onzes Gods; en laat er gedaan worden naar de wet (Ezra 10:3). Het bleef dus niet alleen bij woorden, maar het kwam ook tot daden. Er moest opgetreden worden en wat zondig en verkeerd was, moest uitgebannen worden. De zonden werden niet alleen beleden en betreurd, maar moesten worden weggedaan. Vandaar Sechánja’s voorstel: ’Laten zij die beven voor Gods gebod de vreemde vrouwen en eventuele kinderen wegsturen en laat ons het verbond met onze God vernieuwen.’ Hij riep het volk op om met berouw en leedwezen de zonden te verlaten en naar Gods inzettingen terug te keren.

We lezen hoe de inwoners van Ninevé zich op de prediking van Jona bekeerden en spraken: Wie weet, God mocht Zich wenden en berouw hebben (Jona 3:9a). En wat was de uitwerking ervan? We lezen in vers 10: En God zag hun werken, dat zij zich bekeerden van hun bozen weg; en het berouwde God over het kwaad dat Hij gesproken had hun te zullen doen, en Hij deed het niet (vers 9b). Hoe is die uitwendige bekering van Ninevé en het leedwezen over de zonden van Ezra en zijn volk een beeld van de waarachtige bekering die o.a. bestaat in ’een hartelijk leedwezen dat wij God door onze zonden vertoornd hebben, en die hoe langer hoe meer haten en vlieden’ (vr. en antw. 89 van Zondag 33).

Hoopt op den HEER’, gij vromen;

Is Israël in nood,

Er zal verlossing komen;

Zijn goedheid is zeer groot (Ps. 130:4).

(Volgende keer D.V. 13. De heidense vrouwen worden weggestuurd)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen