’Al hun wijsheid wordt verslonden’

’Gods volk heeft ook te strijden tegen hun wijsheid. Daarmee bedoelen we niet een verkregen of aangeleerde kennis, of de ene of andere bestudeerde wetenschap, maar alles wat wij voor wijsheid houden buiten Christus. Daaronder rekenen we ook het roemen in vorige bevindingen alsof dat geen geschonken weldaden zijn. De Heere zal zorgdragen dat hun wijsheid dwaasheid wordt. We zien dat duidelijk verklaard in Psalm 107 waar Gods volk met zeelui wordt vergeleken, die tijdens een grote storm op zee geestelijk onderwijs ontvangen. Eén van de lessen is deze: Al hun wijsheid wordt verslonden (vers 27). Zij raken ten einde raad als de storm van tegenheden en aanvechtingen hun levensscheepje dan eens in de diepte werpt en dan weer in de hoogte slingert. Zij kunnen dan niet eens meer bedenken wat zij eerder aan onderwijs van de Heere hebben ontvangen. In een weg van beproeving blijft geen wijsheid over om daarop te steunen. Wat overblijft, is hun roepen tot de Heere om uitkomst. Gods wijze lessen zijn nodig om hun wijsheid dwaasheid te maken en om als een radeloze genade af te smeken.’

Het zijn woorden van diepe betekenis die onze geliefde leermeester en ambtsbroeder ds. J. Roos schrijft in het tiende deel van Uit de pastorie. Wat is het voor Gods kinderen een pijnlijke les om niet alleen hun dwaasheid in te leven, maar ook hun eigen wijsheid gekruisigd te zien. En toch is dit de enige weg tot de ware en blijvende troost die alleen in de opperste Wijsheid te vinden is. Zo alleen wordt de dwaasheid van de prediking van het kruis van Christus de enige wijsheid waardoor een ziel nog behouden kan worden.

Dit is ook de ondervinding geweest van drie vrouwen waarvan het leven in dit nieuwe deel van Uit de pastorie beschreven wordt: mw. T. Huizer-van Helden, mw. J.D. Kranendonk-Roest en mw. D.M.W. van der Tang-van der Straaten. Voor zowel mw. Huizer-van Helden en als voor onze moeder gold dat de prediking van wijlen ds. F. Mallan op beslissende momenten in hun leven gezegend werd. In deze bundel schrijft ds. Roos ook over kleinzoontje Levi, dat in de baarmoeder stierf en waarvoor de hoop geschonken werd met de dierbare woorden: Alle vlees is gras en al zijn goedertierenheid als een bloem des velds. Het gras verdort, de bloem valt af, als de Geest des Heeren daarin blaast; voorwaar het volk is gras. Het gras verdort, de bloem valt af; maar het Woord onzes Gods bestaat in der eeuwigheid (Jes. 40:6-8). Het boek wordt afgesloten met een hoofdstuk dat geschreven werd in de coronatijd, waarin de kracht van Christus’ bloed wordt aangewezen tot genezing van zielenkwalen.

In de beschrijvingen van de levens van de drie genoemde vrouwen lezen we terug hoe de Heere hen onderwees in de diepte van hun verlorenheid, maar hen ook uitdreef tot de enige Grond van zaligheid, Christus Jezus. Arm en ellendig in zichzelf, naar eigen getuigenis arm in de kennis van de Zaligmaker, maar met grote begeerte uitziend naar Zijn gerechtigheid. Er is in de beschrijvingen veel gebruik gemaakt van hun eigen brieven en aantekeningen. We geloven vast dat geen van de drie vrouwen ernaar gestaan heeft dat er over hun leven geschreven zou worden. We geloven ook vast dat elk van de drie vrouwen zelf geoordeeld zou hebben dat er te rijk en te ruim over hen geschreven is. Ze zouden gezegd hebben (althans voor onze moeder kunnen we ons dat zo levendig voorstellen): ze moesten eens weten hoe arm, hoe ellendig en hoe verdorven ik eigenlijk ben. De lezer bedenke bij het gebruik van dagboekaantekeningen: wanneer er iets wordt ondervonden, wordt het opgetekend. Wanneer er niets is, is de lust meestal niet groot om wat op te schrijven. De lange tijden van duisternis, gemis, gebrek, geestelijke strijd kunnen daardoor wat onderbelicht schijnen.

Het ontroert ons altijd te lezen wanneer de trouwe zorg des Heeren niet alleen in de grote geestelijke zaken wordt ondervonden, maar ook in de kleinste omstandigheden van het leven, zoals we lazen van mw. Kranendonk-Roest: ’Ik mag de getrouwheid van de Heere ervaren. Enige tijd geleden viel ik over een koffer, en bezeerde mijn been. Ik ben naar bed gegaan en sliep toch nog tot drie uur. Toen ik wakker werd, bleek dat mijn been niet dikker was geworden. Dat werd zulk een wonder voor me, zodat ik mocht zeggen: ’Heere, dat U zo goed wilt zijn dat ik niet naar het ziekenhuis hoef te gaan. Ik heb het zo verdiend.’ Maar het grootste voor mij was dat ik zo veel liefde van de Heere in mijn hart mocht ervaren, zodat ik niet anders kon zeggen: ’Heere, U bent zo getrouw tegenover mijn ontrouw.’

We bevelen dit waardevolle en onderwijzende boek van harte in de handen van velen en hopen dat het gezegend zal worden voor jong en oud. Wat zou het groot zijn als de namen van de mensen die beschreven worden in dit boek wegvallen, en de enige Naam tot zaligheid over zal blijven. Er is maar één Naam Die eer verdient. Er is maar één Naam die onmisbaar is tot zaligheid. Die Naam zal ook alle eer eeuwig ontvangen van al degenen voor wie Hij op deze aarde kwam!

N.a.v. Ds. J. Roos, Uit de pastorie, deel 10. Uitg. Gebr. Koster, Barneveld, 137 blz. € 12,95.

Ds. O.M. van der Tang

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen