Samuël, de laatste richter

De toespraak die Samuël hield, begon met de mededeling die voor Israël niet zo vleiend was. Onomwonden sprak hij tot het volk: ’De Heere heeft u uit Egypte gehaald en vaak willen verlossen uit de hand van uw vijanden. Maar gijlieden hebt heden uw God verworpen, Die u uit al uw ellenden en uw noden verlost heeft, en hebt tot Hem gezegd: Zet een koning over ons’ (vers 19). Daarna werd het lot geworpen en daardoor wees de Heere Saul, de zoon van Kis, uit de stam van Benjamin, als hun toekomstige koning aan. Omdat de mensen hem niet konden vinden, vertelde de Heere hun dat hij zich verstopt had tussen de bagage van het volk. Toen ze hem daar aantroffen, werd hij aan het volk voorgesteld. Hij was precies de man die ze begeerd hadden, want hij was hoger dan al het volk, van zijn schouder en opwaarts (vers 23). Meteen juichte het volk en riep: De koning leve! (vers 24). Daarna schreef Samuël in een wetboek de rechten en plichten van vorst en volk op en legde het boek voor het aangezicht des HEEREN (vers 25) bij de ark. Volgens de kanttekening is dit wetboek later verloren gegaan. Hiermee was aan de plechtigheid van Mizpa een einde gekomen en gingen zowel Samuël als Saul naar huis. Toch was niet iedereen blij met de koning. Enige ’Belialsmannen’ haalden minachtend hun schouders op. Onder ’Belialsmannen’ moeten we verstaan onbetrouwbare en valse mensen die tot alle kwaad in staat waren. Denk slechts aan de geschiedenis van Naboth die door zulke mannen vals beschuldigd werd. Het waren deze onbetrouwbare mensen die met verachting over koning Saul spraken: ’Wat zou deze man voor ons kunnen uitrichten? Zou hij in staat zijn ons te verlossen?’ Terwijl de meeste onderdanen als teken van gehoorzaamheid en erkentelijkheid Saul een geschenk aanboden, weigerden zij dat te doen. Heel wijs ging de koning op hun verachtelijk spreken niet in.

Niet lang hierna bleek duidelijk dat de Heere koning Saul een moedig hart gegeven had, zodat ook die Belialsmannen hem als koning moesten erkennen. Dat was tijdens het beleg van Jabes door Nahas, de koning van de Ammonieten. Hij belegerde dat stadje en wenste alleen een verbond met de inwoners te maken op voorwaarde dat hij hen allen het rechteroog zou uitsteken. In hun nood riepen de oudsten van Jabes om hulp en toen koning Saul hun geroep hoorde, trad hij dapper op en riep meteen de Israëlieten op om Jabes te bevrijden. In de Bijbel staat: Toen werd de Geest Gods vaardig over Saul (1 Sam. 11:6). Met zijn leger trok de koning op Jabes aan en in korte tijd had hij de Ammonieten verslagen. Daarna wilden de Israëlieten de Belialsmannen, die zich zo minachtend over Saul hadden uitgelaten, doden. Maar dat verbood Saul hen en hij sprak: Er zal te dezen dage geen man gedood worden, want de HEERE heeft heden een verlossing in Israël gedaan (vers 13). Hierna kwam al het volk opnieuw te Gilgal bijeen en in deze plaats werd koning Saul alsnog door het hele volk als hun koning erkend. Uit dankbaarheid werden er dankoffers geofferd en Saul verheugde zich aldaar gans zeer met al de mannen van Israël (vers 15).

Ach, was het met Saul zo maar doorgegaan. Maar na één jaar geregeerd te hebben offerde hij brandoffer (1 Sam. 13:9), terwijl hij uitdrukkelijk had moeten wachten op de komst van Samuël. Daarom bestrafte Samuël de koning en sprak: Gij hebt zottelijk gedaan; gij hebt het gebod des HEEREN uws Gods niet gehouden, dat Hij u geboden heeft; want de HEERE zou nu uw rijk over Israël bevestigd hebben tot in eeuwigheid. Maar nu zal uw rijk niet bestaan; de HEERE heeft Zich een man gezocht naar Zijn hart (vers 13 en 14). Daarna spaarde de koning tegen Gods gebod in Agag, de koning van de Amalekieten en in 1 Sam. 16 lezen we dat Samuël David tot koning over Israël moest zalven. Nadat Saul David op een verschrikkelijke manier had vervolgd, zocht de van God verlaten koning uiteindelijk raad bij een waarzegster en in het laatste hoofdstuk van 1 Samuël (hoofdstuk 31) kunnen we lezen hoe hij in de strijd tegen de Filistijnen een einde aan zijn leven maakte. Dat was het treurige einde van Israëls eerste koning. Samuël heeft David tijdens zijn vervolging door Saul met raad en daad bijgestaan. We lezen in kanttek. 1 bij 1 Sam. 25:1: ’Zolang als Samuël leefde, heeft David troost en raad bij hem gezocht; daarom bleef hij zo nabij hem als hij kon of mocht’. Maar ook aan Samuëls leven kwam een einde. Vóórdat hij stierf, nam hij in de plaats Gilgal afscheid van het volk. In een laatste vertelling over Samuël hopen wij bij zijn afscheidsrede stil te staan.

(Volgende keer D.V. 23. Vreest slechts den HEERE)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen