Zeg Mondkapje waar ga jij henen

Zo zou de Trump-versie van het bekende kinderliedje – overigens bepaald geen Opwekking Kids - kunnen beginnen. De Amerikaanse president wekt immers nog altijd de indruk de coronacrisis vooral een boos Chinees sprookje te vinden. Híj is tenminste niet bang voor de wilde dieren, en gaat grootmoeder gerust zonder mondkapje koekjes brengen. Wij moeten er intussen wel aan geloven. Mondkapje gaat per 1 juni om te beginnen met de trein. De verwachting is dat ze ook het straatbeeld meer en meer zal gaan bepalen, zoals in Aziatische landen. En zal Mondkapje straks samen met Kortjakje – ook al geen Glorieklokken trouwens – ook ’s zondags naar de kerk gaan? Kijk, een mondkapje is een onmis baar medisch instrument, dat ter bescherming van zorgmedewerkers en mantelzorgers in voldoende mate beschikbaar moet zijn. Terecht dat daar vanuit de politiek sterk op is aangedrongen. Al valt wel op dat een van de sterkste pleitbezorgers eerder nog over gezichtsbedekking sprak in termen van ‘kopvodden’. Ik weet ook wel dat niqab en boerka heel iets anders zijn dan een verplegersuniform, maar toch. Op straat lijkt het mondkapje, in tegenstelling tot afstand houden, niet of nauwelijks bij te dragen aan de volksgezondheid. Daar moet het vooral tegemoet komen aan de angst. Bij de drager zelf, of - uit solidariteit – aan de angst van een ander. Intussen boeten we dan wel aan mens-zijn in. De historica Daniela Hooghiemstra heeft in De Volkskrant een vergelijking gemaakt met de mensonterende middeleeuwse muilkorf. Ook als die vergelijking schromelijk overdreven is, een half gezicht is sociaal gezien inderdaad geen gezicht. Terwijl die anderhalve meter al zo’n beperking geeft in medemenselijkheid. Het gaat niet aan de ernst van corona te relativeren, en met anderhalvemeterkerkdiensten zullen we straks echt al blij zijn, maar waar de angst regeert kan enige luchtigheid wel helpen. Dat zie dan je ook gebeuren. Half Holland is aan het naaien geslagen, en dat levert de meest hippe exemplaren op, van lachebek tot luipaard print. Ik houd mij aanbevolen voor een mondkap met daarop het nieuwe kerkelijke zegel geborduurd. Heb ik in de trein misschien nog eens wat uit te leggen. Maar als de angst ergens níet regeert, dan is het in de kerk. Daar weten we van het ‘Vrees niet’ van Pasen. Daar blijven we – in het diepe besef van blijvende gebrokenheid – zeker ook voorzichtig. Toch wordt daar het ware, bevrijde mens-zijn juist hervonden. En het loflied op de Levensvorst hopelijk weer gauw samen gezongen, of misschien eerst nog geneuried. Om het vervolgens de wereld in te dragen, tot in de trein, desnoods samen reizend met Mondkapje: ‘Uw waarheid doe ik horen; Uw heil de mens beschoren, vloeit dagelijks uit mijn mond…’

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen