Welkom, nieuw leven!

‘Hoewel een gezin voor christenen geen levensdoel is, hebben christenen wel redenen om zich toe te wijden aan het gezin’

Ik heb onderzocht wat Hauerwas te zeggen heeft over huwelijk, gezin en seksualiteit. Volgens Hauerwas doen christenen er goed aan het ‘goede’ (in het algemeen) te dienen. Dit doen we door onze naaste lief te hebben. Onze naasten zijn ook onze huwelijkspartner en onze kinderen. In dit artikel wil ik de focus leggen op Hauerwas’ kijk op het nieuwe leven dat in ons leven komt: kinderen.

Toekomstverwachting

Naar Hauerwas’ overtuiging is het verhaal van de kerk een ander verhaal dan dat van de seculiere maatschappij. Waar de kerkelijke gemeenschap gelooft en belijdt dat God Schepper is en dat we een toekomst met Hem tegemoet gaan, ziet de ongelovige deze wereld als een resultaat van toeval en keuzes en is er in het leven niets anders te verwachten dan de dood. Dit laatste zie je tot uitdrukking komen in het ‘ideaal van seksuele vrijheid’. Het is niet nodig om je aan een persoon te verbinden voor het leven als er niets van de toekomst te verwachten valt, als er niets kostbaarder is dan het eigen genot, zegt Hauerwas. Dat wil overigens niet zeggen dat Hauerwas singles als minderwaardig beschouwt. Integendeel! Hauerwas noemt single zijn de voornaamste manier van leven voor een christen. Je laat daarmee zien dat je toekomstverwachting niet afhangt van nageslacht. In de kerk klinkt de boodschap: Wie gelooft dat God de controle heeft over het leven, hoeft zelf geen denkbeeldige controle uit te oefenen wanneer het leven anders loopt dan verwacht – bijvoorbeeld bij een onverwachte zwangerschap. Wie kinderen krijgt, geeft daarmee de controle over het eigen leven uit handen. De seculiere samenleving laat met de praktijk van abortus zien dat ze geen toekomstperspectief heeft voor het navolgende geslacht, zegt Hauerwas.

Waarom kinderen en gezin?

Hauerwas stelt de vraag: ‘Waarom krijgen we kinderen?’ Toen studenten bij Hauerwas’ colleges enkel antwoord den: ‘Dat is leuk’ of ‘Dat is een uitdrukking van de liefde van het echtpaar’, vond hij dat echt te weinig. Het gezin heeft in de afgelopen eeuw een aantal belangrijke functies verloren. Het is niet meer de kleinste sociale eenheid; dat is het individu geworden. En ook is het gezin vaak geen economische eenheid meer, hoewel dat vroeger heel gewoon was. Welke redenen zijn er dan nog om het gezin overeind te houden?

Voor christenen is er een goede reden om open te staan voor kinderen binnen het huwelijk. Kinderen krijgen, zegt Hauerwas, laat zien dat je openstaat voor de vreemdeling, voor de verrassing. Bovendien is het krijgen van kinderen iets wat je afhankelijkheid toont, omdat je de controle over het leven uit handen moet geven. Wie een kind krijgt, weet niet hoe dit kind in de toekomst zal zijn (en hoe daardoor het eigen leven zal zijn). Hoewel een gezin voor christenen geen levensdoel is, hebben christenen wel redenen om zich toe te wijden aan het gezin. Als de liefde voor het gezin gegrond is op de liefde van Christus, hoeft het gezin geen afgod te worden. Ook is het eigen gezin geen middel om de wereld te verbeteren. Maar toewijding aan het gezin is dan antwoord op Gods roeping om heel specifieke personen, van God gegeven, lief te hebben.

Leven als geschenk

Kinderen krijgen laat zien dat we bereid zijn door te gaan, ook als we het moeilijk krijgen. En dat we iets hebben om door te geven. Dat het huwelijk als nietbindend wordt beschouwd en dat men bang is om vader of moeder te worden, laat de angst van de samenleving ten aanzien van de toekomst zien. Het moment van de geboorte en het kind dat je krijgt aanvaarden, gaan samen met het besef dat je maar een keer leeft. Net zoals je eigen leven een geschenk is uit Gods hand, wat je niet hebt gekozen (je kon niet kiezen bij wie je geboren wilde worden en wanneer), zo is dit kind in de schoot een geschenk dat nooit ‘een tweede kans’ krijgt als je het laat weghalen. Christenen kunnen vol goede moed kinderen in hun leven welkom heten, omdat ze weten dat de toekomst in Gods handen is en omdat ze het Evangelie hebben om door te geven. Trouw aan het gezin is vertrouwen op Gods belofte van Zijn Koninkrijk. Waarde hechten aan het gezin is de samenleving laten zien waar je voor staat. Volgelingen van Jezus wijden zich toe aan exclusieve relaties, omdat ze weten dat ze als mens beperkt zijn in ruimte en tijd en omdat ze zich op die manier toewijden aan de kerk. Dit is wat God van ze vraagt: trouw te zijn en nederig te zijn. Christenen kunnen zich toewijden aan deze ex clusieve, eenmalige en levenslange gezinsrelaties omdat ze van hun leven niet méér hoeven te maken dan het is: een eenmalig geschenk op een bepaald moment in de geschiedenis op een bepaalde plek op deze aarde.

Wie is verantwoordelijk?

Opvoeding is meer dan kinderen in je huis hebben. Opvoeding vraagt veel van ouders. Het vraagt toewijding aan de kinderen als je naasten. Maar wat in de kerk vaak wordt vergeten en waar Hauerwas de vinger bij legt, is dat alle volwassenen in de kerk in zekere zin ouders zijn. De kinderen binnen een gemeente zijn kinderen van de gemeente en zodoende hebben alle volwassenen de roeping om de kinderen de weg van het Koninkrijk te wijzen.

De uitdaging is hoe we als kerk meer een gemeenschap vormen in plaats van een verzameling individuen. In de kerk zijn niet de ouders in de eerste plaats verantwoordelijk voor de kinderen die ze krijgen, maar de kerkelijke ge meen schap, vindt Hauerwas. Wel heb ben de ouders, vanwege de kinder doop, namens de gemeente ver antwoordelijkheid als het gaat om de geloofsopvoeding van hun kinderen. Bovendien is de plaatselijke kerkelijke gemeen schap naar Hauerwas’ overtuiging geroepen om moeders en kinderen in moeilijke omstandigheden op te vangen en te ondersteunen. Het huwelijk is in feite ook een bescherming voor vrouwen en kinderen. Vrouwen kiezen vaak voor abortus omdat ze bang zijn dat ze niet in alle lichamelijke en financiële behoeftes van hun kind kunnen voorzien. De vooronderstel ling dat (alleen) de vrouw verantwoordelijk is voor de kinderen die ze draagt en baart, stelt Hauerwas aan de kaak. Mannen hebben (ook) de verantwoordelijkheid voor hun nageslacht te zorgen. Volgens Hauerwas trekt het Evangelie vrouwen en kinderen voor. Het is de taak van de hele gemeenschap om voor de onaanzienlijkste te zorgen.

Ten slotte

Christenen weten zich geroepen tot de toewijding aan hun gezinsleden, omdat dit mensen zijn die God ze gegeven heeft om lief te hebben en te dienen. Ondanks de individualisering weten mensen in de kerk zich geroepen kinderen (van anderen) welkom te heten en zo van het Koninkrijk te getuigen. Een christen weet, zegt Hauerwas, dat niet hij, maar God de controle over het (nieuwe) leven heeft.

‘Alle volwassenen in de kerk hebben de roeping om de kinderen van de gemeente de weg van het Koninkrijk te wijzen’

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen