Boekbespreking

De auteur, afkomstig van Cuba, heeft een staat van dienst als methodistisch predikant en docent aan verschillende theo logische seminaries in het Caribisch gebied en in de USA. In deze historische studie schetst hij de oorsprong van de christelijke rustdag. De bronnen daarvoor uit de eerste drie eeuwen zijn beperkt; deze bespreekt hij vrijwel allemaal. Na het edict van Constantijn (321) wordt het christelijk geloof allereerst getolereerd en vervolgens zelfs officieel erkend; het maakte een einde aan een eeuwenlange geloofsvervolging van de christenen. De eerste Joodse christenen kwamen bijeen op de sabbat, maar zodra ’s avonds de eerste dag van de week aanbrak, bleven zij bijeen om de opstanding van de Heere te gedenken. In meerdere bronnen wordt ook gesproken van de achtste dag in plaats van de eerste, als aanduiding van het aanbreken van de nieuwe schepping. Al zeer vroeg was er dus een verbinding met het vieren van de opstanding en de eschatologische verwachting. Zodra het aantal christenen uit de heidenen toenam, werd de band met de Joodse sabbat losser en volgde men de Romeinse telling van de dagen. Men kwam na middernacht voor het aanbreken van de (eerste) dag bijeen om brood te breken en de opstanding te gedenken.

De belangrijkste stelling in dit boek lijkt mij de dubbelzinnigheid te zijn die de auteur signaleert in het Edict van Constantijn: het versterkt de verering van de Zon (Sol Invictus) waarvan hij een aanhanger was en het geeft christenen ruimte voor een rustdag. Het verbod op bepaalde werkzaamheden op deze dag heeft in dit edict dus meer met het eerste dan met het tweede te maken. In de latere theologische doordenking werd de verbinding met het vierde gebod gelegd en kwam de vraag op of de christelijke rustdag als vervanger van de Joodse sabbat gezien zou moeten worden. De auteur bespreekt de ontwikkeling van de zondag in de Middeleeuwen, de Reformatie en het Puritanisme. Het mag wel onderstreept worden dat de zondag voor de christenen een vreugdevolle dag is, of om met Augustinus te spreken: een dag waarop we zullen rusten en zien, zien en liefhebben, liefhebben en loven.

H. Korving, Urk

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen