Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

Elke zondag ‘gewoon’ twee keer naar de kerk

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

Elke zondag ‘gewoon’ twee keer naar de kerk

4 minuten leestijd Arcering uitzetten

Het was bepaald geen liefde op het eerste gezicht bij Lianne Oudenaarden- Verhage (52), de kennismaking met het kerkgebouw van de CGK Naarden. Binnen de wallen van Naarden-Vesting is het gebouwtje eigenlijk een vreemde eend in de bijt …

Liannes weg erheen, inmiddels tweeënhalf jaar geleden, was bijzonder. In november 2007 overleed, na vijftien jaar huwelijk, Liannes eerste man en de tien jaar die ze na zijn overlijden alleen was, bleef ze lid van de Gereformeerde Gemeente van Tholen. In 2017 ontmoette ze Peter Oudenaarden uit Huizen en belandde ze in Noord-Holland. Peter kerkte door omstandigheden in een gemeente waar ze geen lid konden worden, daardoor verdween Liannes lidmaatschapsbewijs na hun huwelijk voorlopig in haar nachtkastje. Omdat Lianne in de wijkzorg werkte, moest ze ook wel eens op zondag werken. Toen ze een keer zowel ’s ochtends als ’s avonds moest werken, vonden zij en haar man in Naarden een middagdienst.

“We zijn erheen gefietst en werden hartelijk ingehaald. Het was er heel klein en persoonlijk. Toen we Naarden uitreden, dacht ik: ‘Ik zou hier volgende week zo weer naartoe gaan.’ Peter had dezelfde ervaring. Daarna hebben we eerst een tijdje alleen de middagdiensten bezocht.”

“Het leek toevallig dat we in Naarden belandden, maar een oudere zuster zei me dat ik dit gerust als een teken mocht zien. Toen er voorbereiding op het Heilig Avondmaal gehouden werd, verlangden we beiden naar deelname. ‘Als hier volgende week weer zo gepreekt wordt, kan ik niet blijven zitten’, zei Peter tegen mij. Die week hebben we na het bezinningsuur gesproken met een ouderling en aangegeven dat we lid wilden worden.”

Zeiltje op de vloer

“Of ik wat met het kerkgebouw heb? Die zomerse zondagmiddag dacht ik: ‘Wat een suf gebouwtje! Waar zijn we beland?’ Met z’n jarenvijftigstijl en zeiltje op de vloer past het niet echt in Naarden-Vesting … Maar dan zie je verder dan het gebouw. Ik heb het huis verkocht waar ik met mijn eerste man heb gewoond en heb toen gezien dat we niets mee kunnen nemen van hout en steen. Zo ben ik kerkgebouwen ook gaan zien, al is deze plaats me intussen heel dierbaar geworden. Ik ben in de Gereformeerde Gemeente tot geloof gekomen, maar hier aan het opgroeien. De band is in ruim twee jaar heel hecht geworden.”

“Van de ca. vijfenzeventig (doop) leden komen er dertig elke zondag in de kerk. Deels is de gemeente vergrijsd, verschillende jonge gezinnen zijn weggegaan. Catechisanten hebben we momenteel niet, wel zondagsschoolkinderen. De gemeente was al aan het krimpen toen wij er kwamen. We zitten met dertig verspreid door het gebouw: kwetsbare ouderen beneden, op een galerijtje gezinnen met kinderen. Toen in maart 2020 alles dicht ging, waren we in de ochtenddienst vaak met veertig tot vijftig mensen: ook wat vaste gasten. Eerst zijn we digitaal aangesloten geweest bij Ouderkerk aan de Amstel. Dat was een goede tijd. We werden als kleine gemeente elke week opgedragen en hoorden er echt bij.”

In de diakenbank

“Het is bijzonder om in deze tijd elke zondag naar de kerk te kunnen. Je ziet elkaar, hoewel we heel voorzichtig zijn: contacten alleen op afstand. Als organist kan ik even zwaaien. We hebben nog lang gezongen in de dienst, maar zijn inmiddels gestopt. Dat kwam zowel door de algemene CGK-richtlijnen als door de arts van een broeder-organist van buiten de gemeente. Deze organist was longpatiënt. ‘Als ze daar nog zingen, moet je daar niet meer heengaan’, zei die arts. Ik mis het zingen wel, maar al zing je niet met je stem, je kunt dat wel met je hart.”

“Ik zit samen met mijn man, die afgelopen januari is bevestigd, in de diaken bank. Allemaal hebben we zo onze eigen plek in dit gebouw, dat voor mij een dierbaar plekje is geworden. Dat ik zo wekelijks onder aan de kansel het nodige, vaak overvloedige geestelijke voedsel ontvangen mag, is heel bijzonder.”

Dit artikel werd u aangeboden door: De Wekker

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van vrijdag 19 maart 2021

De Wekker | 24 Pagina's

Elke zondag ‘gewoon’ twee keer naar de kerk

Bekijk de hele uitgave van vrijdag 19 maart 2021

De Wekker | 24 Pagina's