Hanny Haverkamp: ‘Zorgen voor een ander geeft me veel levensvreugde’

De liefde voor de zorg zit er al van kinds af aan in. “De oma van mijn moeders kant was altijd ziek”, begint Hanny te vertellen. “Als klein meisje van een jaar of vijf mocht ik de wijkverpleegster helpen met de kleren van mijn oma klaar te leggen. Ik weet nog goed dat ik eau de cologne op een zakdoek mocht doen. Daar is de liefde voor de zorg begonnen. Hoewel ik nog geen idee had van wat het allemaal inhield, heb ik toen gezegd dat ik de zorg in wilde. Het liefst wilde ik neuroloog of arts op de interne geneeskunde worden, maar ik had niet de vereiste vooropleiding.”

Gastvrouw

Inmiddels is Hanny bijna 45 jaar actief in de zorg. Ze werkt in een verpleeghuis voor dementerende ouderen. “Ik sta niet meer met mijn handen aan het bed. Dat is door mijn reuma, die lichamelijke klachten geeft, te zwaar geworden. Ik ben gastvrouw. Ik help de bewoners met eten en drinken en zorg voor gezelligheid. Samen muziek luisteren, voorlezen, een spelletje doen of babbelen over vroeger. De aandacht die ik hun kan geven, vind ik heel waardevol. Zeker nu bewoners in coronatijd weinig tot geen bezoek ontvangen. Ik heb gemerkt dat de eenzaamheid enorm is. Ik ben dankbaar dat ik er voor hen mag zijn. Het voelt als één grote familie.”

Het zorgen stopt niet zodra Hanny de deur van het verpleeghuis achter zich dichttrekt. Hanny is al zo’n twintig jaar mantelzorger. “Ik had niet verwacht dat dit op mijn pad zou komen, maar soms groeit dat gewoon. Het mantelzorgen is begonnen toen mijn vader in 2001 ernstig ziek werd. Tijdens die periode heb ik zorgverlof opgenomen om voor hem te zorgen. Mijn broers en zussen hielpen zo veel mogelijk mee, om zo mijn moeder en mij te ontlasten. Dankzij deze zorg kon hij tot zijn sterven thuis blijven wonen. Dat wilde hij zo graag. Ik ben dankbaar dat ik dit voor hem en voor mijn moeder mocht doen. In 2002 overleed hij op 66-jarige leeftijd.”

Mantelzorger

In de jaren die daarop volgden, mocht Hanny voor meer mensen mantelzorger zijn. Op dit moment is ze het voor iemand uit haar kerk die geen kinderen heeft en van wie de familie niet in de buurt woont. “Na afloop van de zondagavondzang was er een gezellig koffiemoment en raakten we aan de praat. Aan het eind van het gesprek werd ik uitgenodigd eens op bezoek te komen. Dat heb ik gedaan en er volgden meerdere bezoeken. Op een gegeven moment kreeg ik de vraag: ‘Als er iets met me is, mag ik je dan bellen?’ Dat is inmiddels zes jaar geleden, maar het contact is gebleven. We zien hierin allebei de leiding van de Heere.”

Hanny bezoekt haar iedere avond. “De band is heel hecht. Ze betekent veel voor mij. Zeker op geestelijk gebied hebben we het samen goed. Ik weet dat er elke dag naar me wordt uitgekeken. Dat geeft mij kracht en vreugde om dit te kunnen doen en het vol te houden. Hoewel ze in een verpleeghuis zit, regel ik nog veel voor haar. De verpleging werkt hard en daarom is er vaak geen tijd voor dat extra beetje aan dacht. Dat probeer ik haar te geven. Ik spreek liever niet van taken, maar van afspraken: Wat verwacht je van mij? Waar heb je behoefte aan? Ik wil er gewoon voor haar zijn en haar in haar ouderdom nog verwennen. Ik ben betrokken bij de zorg, maar geef de zorg zelf niet. Dat is de reden dat ik het ook kan volhouden. Ik ben ook niet 24/7 betrokken bij de zorg. Voor andere mantelzorgers geldt dat vaak wel. Als ik kom, is het vooral een gezellig bezoek. We praten samen over de dingen die in de wereld gebeuren, over kerk en samenleving. Ik spreek met haar ook over het levenseinde. Bijzonder dat we hier samen open en eerlijk over kunnen praten.”

Corona heeft het mantelzorgen wel veranderd, zo is de ervaring van Hanny.

“Er is een periode geweest dat ik niet op bezoek kon. Dat vond ik heftig. Ik kon er niet voor haar zijn, terwijl ik dat wel zo graag wilde. Natuurlijk kun je in contact blijven, maar er fysiek zijn is toch anders. Elkaar kunnen aankijken, een arm om iemand heen slaan. In die periode moest ik loslaten waar ik voor sta. Dat heeft grote impact op me gehad. Ik ben dankbaar dat er weer mogelijkheden zijn voor persoonlijk contact.”

Roeping

Voor Hanny is het zorgen voor een ander een roeping. “En een Bijbelse opdracht”, benadrukt ze. “We zijn geroepen om naar elkaar om te zien. Mantelzorg is al een heel oud principe. In de Bijbel wordt al gesproken over mantelzorg. Ik las in Om Sions Wil een artikel over liefde en zorg bij het ouder worden. Dat sprak me erg aan. In Johannes 5: 7 gaat het over de verlamde man in Bethesda. Hij riep: ‘Ik heb geen mens.’ Is dat de eerste hulpvrager om mantelzorg? Wat een eenzaamheid spreekt er uit dit Bijbelgedeelte. Je zult maar niemand hebben die er voor je is en voor je zorgt. Ik moet ook denken aan een preek die ik hoorde in de lijdenstijd. In Johannes 19 spreekt de Heere Jezus vanaf het kruis. Hij zegt

Hanny heeft ook nog tips voor andere mantelzorgers: “Maak duidelijke afspraken. Houd je verre van financiën; daar kun je beter niet je neus in steken. Onderhoud de contacten met familieleden en houd hen op de hoogte van al het wel en wee. Wees open en eerlijk naar elkaar. Onthoud ook dat mantelzorg nooit als een verplichting aan je opgelegd kan worden.”

Levensvreugde

Het mantelzorgen ‘kost’ Hanny niet alleen iets, het brengt haar ook veel. “Het is een fijne tijdsbesteding. Ik werk nog maar 50%. Dit erbij doen, geeft me veel levensvreugde. Ik ben dankbaar dat ik de gezondheid nog heb om dit te kunnen doen. Ik hoop dit voorlopig nog vol te kunnen houden. Ik ben de Heere dankbaar dat Hij me keer op keer de kracht geeft om dit mooie werk te doen en dat ik zo kan beantwoorden aan Zijn opdracht en eruit mag leven.”

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen