Ned. Indonesisch Leger

Het was op een avond om een uur of zeven, toen wij hoorden, dat er de volgende dag' een convooi moest gereden worden naar een bepaalde plaats. Alles en iedereen was direct druk in de weer.

De telefoon op het bureau stond niet sül. De een vroeg of er nog iets meekon, en een ander wilde graag' weten of er nog' een plaatsje ergens vrij was om mee te kunnen rijden.

Alles liep door elkaar heen. De chauffeurs stonden bij hun wagens om hier en daar wat vast te zetten. Want wij wisten het Convooi

Iedereen wist wat hij doen moest en niemand had tijd voor een ander. De chauffeurs hebben het het drukst van allen.

Zij krijgen opdracht om te gaan laden. Wat het is doet er weinig toe, al zijn het paarden. Alles kan, zeggen zij.

Wanneer de wagens opgeladen zijn, en terug in de tangsi is het zaak om de boel nog even na te kijken of alles nog m orde is, of zoals het gezegd wordt: Of alles nog voor zijn ruige is. Dan wordt het tijd voor de chauffeur

Dan wordt het tijd voor de chauffeur om voor zichzelf te zorgen. Het eerste wat zij doen is hun maat schoonmaken, en controleren of ie nog schieten wil. Die maat is zijn wapen.

's Morgens — Vijf uur. Hé, opstaan luilak, we moete naar Solo.'

Nu weten we ook, waar het op af gaat. Veldbed, klamboe, je maat alles

Veldbed, klamboe, je maat alles moet mee. Het is aanpoten geblazen. Want om zes uur moet er ,,gescheurd" worden. Het is een ruige bende, die klaar staat. De een heeft een wit kort broekje aan, en aan zijn voeten gymschoenen. Zes uur — allen staan klaar. De Com

Zes uur — allen staan klaar. De Commandant vraagt: Alles klaar? Scheuren op naar Solo.

Nu zijn we dan eindelijk op weg naar Salatiga, waar het convooi opgesteld zal worden. Daar komt er nog van alles bij. Burgeiwagens, M.T.D., Pantsers tot er soms wel zo'n 150 wagens achter elkaar staan. Alles veilig — wordt er doorgegeven

Alles veilig — wordt er doorgegeven van de eerste post. De wagens worden gestart. Daar gaat

De wagens worden gestart. Daar gaat het dan. Het eerste stuk is best en verloopt goed. Dan komen de bailybruggen. Er liggen vijf stuks over een paar honderd meter. Je moet er langzaam rijden. Hot zijn maar noodbruggen. De jongens van de Genie, die deze hebben gelegd, hebben ons respect. Zij werken dag en nacht om alles klaar te krijgen, eer het convooi komt. Machtig is het uitzicht. Zo ver als je zien kan sawah's. Op de achtergrond bergen en nog eens bergen. Indië is mooi Niets anders is er te horen, dan het brullen van de motoren. Want die draalen nu op volle toeren. De weg wordt erg slecht. Gaten en kuilen kan je niet meer ontwijken. Het is een en al kuil en gat zover als je zien kan. Praten gaat ook al niet meer. Dan maar roken. En dat doe je hoor! De ene cigaret na de andere. Die steekt je kameraad aan, die naast je zit als hulpchauffeur, want zelf kan je dat niet vanwege de grote kuilen.

Heeft U wel eens achter een auto aangereden op een kurkdroge zandweg'. Wat een stof niet? Ik zelf zit in het midden van het convooi, dus veel wagens voor Kie. Wind staat er niet, en al het stof blijft hangen. De wagen voor mij zit tien of twintig meter vooruit.

Ik zie hem niet. Maar wel de helm van de brenschutter, die net nog boven de stofwolk uitsteekt. Over die brenschutters gesproken dat zijn mensen. Die zitten daar in het stof op een wagen, hoog en droog. Maar stof dat zij eten - kilo's -, Zij zijn grijs van al dat stof, bijna tegen het zwarte aan. Alleen hun ogen en tanden zijn nog wit. Ben leuk gezicht, behalve voor de man zelf, maar die kan zijn eigen ogen toch niet zien. Maar toch maar doorrijden ondanks alles. Zo rijd je veertig kilometer, en even daarna weer zestig. Wij naderen de eerste rust. Duimen in de hoogte, als groet. Dat wil zeggen — „houdt je taai maat, en behouden aankomst." De bevolking langs de weg duimt ook, maar dat is voor de leut, omdat zij het mooi vinden, dat die blanda's zo vuil zijn.

Verderop zie je niet meer, als een paar magere kamponghonden. Het is hier een woestenij, waar je ook kijkt. Afgebrande winkels en huizen. Naast de weg omgehakte bomen, die gediend hebben, om de weg te versperren. Verder gaan wij. Steeds verder.

Zo schieten we aardig op naar de plaats van bestemming: Solo. Ja hoor, Kartasoera is niet ver meer. Dat is zo'n beetje een voorstad voor ons van Solo. Het volgende stuk, tot aan Solo, is best. Het is een betonnen weg zonder kuilen. Hoe bestaat het? Nu kunnen we onze helmen en de wapens opzij leggen. Even uitblazen, en dan weer verder. Als U ons nu zag, zou U zeggen: Moet dat zootje nu zo in Solo aankomen? Want dat is het hoor. Aan onze kleding kan je niet meer zien, dat wij militairen zijn. Want onderweg hebben we onze jas en hemd reeds uit gedaan. Wij zitten half naakt achter het stuur, maar met een vrolijke grijns op het gezicht, dat we het er maar weer goed hebben afgebracht. We rijden Solo binnen. Het eerste wat de jongens ons daar vragen is: Heb je post meegebracht? Want voor post doe je hier alles. Een ander vraagt: Heb je saffie's meegebracht. Het is twaalf uur, een mooie tijd als we aan het station aankomen. Eindelijk je benen strekken en wat eten. Dit is nu wat je hier kan meemaken op een rit van Semarang naar Solo. Een rit, die honderd kilometer lang is.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen