Schrammetje

Onlangs schreef ik een artikeltje over de spaaractie die door de regering op touw is gezet, om de jeugd weer de totaal te loor gegane spaarzin bij te brengen. Door de kinderen verzamelkaarten uit te reiken, waarop zij zegels kunnen plakken van zingende torens en malende molens worden zij er toe aangespoord elke 14 dagen of eens per maand naar de spaarbank te stappen om er enkele kwartjes door het loketje te schuiven en deze op hun spaarbankboekje te laten bijschrijven. Naar ik verneem is deze actie niet zonder succes geweest en loopt het aantal kinderen dat aan de jeugdspaaractie deelneemt tussen de vijfhonderdduizend en het millioen.

Ik denk zo, dat minister Lieftinck zich in de handen wrijft van genoegen, nu hij zo'n leger van kinderen achter zich gekregen heeft, dat aan zijn woorden, bij het begin der actie gesproken, gevolg heeft gegeven. Nu mag men op het standpunt staan, dat een dergelijke 'spaaractie niet van de regering had behoren uit te gaan, in elk geval is het iresultaat verheugend, omdat er daarxJoor een klein kansje is, dat de jeugd veer in het voetspoor der vaderen komt, die elk dubbeltje vier maal omkeei'den eer ze het uitgeven. Bij tal van spaarbanken is het aantal jeugdige spaarders-met 30 tot 50% toegenomen en dat zegt heel wat. Schrammetje hoopt, dat de jeugd door het regelmatige sparen wat meer de waarde van het geld zal leren kennen. Over het geheel ontbreekt het begrip daarvan ten enen male. Natuurlijk mag hiervan niet alleen de schuld aan de jeugd worden gegeven. De fout ligt niet minder bij de ouders, die over hetgeen hun kinderen aan geld in de handen krijgen, niet de minste controle uitoefenen. Het is te betreuren, dat de ouders in gebreke gebleven zijn de kinderen tot sparen aan te zetten, waarom uiteindelijk de regering deze koe bij de horens heeft gevat. En gelukkig met succes hoewel al de reclame voor deze spaaractie onze staatskas een lieve duit kost. Want de advertenties die er voor worden geplaatst, de kaarten die worden uitgereikt plus de zegeltjes moeten allemaal worden betaald. Maar minister Lieftinck huldigt blijkbaar het Oud-HoUands spreekwoord: „de cost gaet voor de baet uyt." En als een moderne ratteiivanger van Hameln fluit hij nu met zijn zingende torens en malende molens de jeugd achter zich aan om hun weer spaarzaamheid te leren.

Ja, laat de jeugd maar sparen, al is het, dat het met kleine beetjes gelijk gaat. Want vader en moeder komen er voorlopig niet aan toe, al zou meneer Lieftinck die ook graag voor het loketje zien. Hij heeft wel gezegd dat het blik noodzakelijk is, dat het Nederland­ onder de omstandigheden van het ogen­ se volk méér spaart dan het doet en wij weer een degelijk, spaarzaam volk worden, dat gewend is zelf naar vermogen voorzieningen te treffen voor zijn toekomst, maar... dan moet dat ook kun­ nen. "Want heus, al is alle textiel van de bon en het vlees vrij, dan wil dat helemaal niet zeggen, dat „de butter d'r noe mar ingehakt" kan worden, om het eens op z'n Flakkees uit te drukken. En bij een stijgende levensstandaard komt er helemaal niets van om ook maa'r één enkele gulden op de spaarbank te brengen. Ik hoor tenminste elke week van Trijn. dat nu dit en dan dat weer duurder geworden is. De gevolgen van de devaluatie komen nu openbaar. En menig huismoeder zit te zuchten hoe ze de eindjes aan elkaar zal knopen om alles zo'n beetje reilende en zeilende te houden. Verschillende dingen, die in het gezin dringend nodig zijn, kunnen niet worden aangeschaft, omdat de financiën het niet toelaten. Moeder kan nu eenmaal niet meer uitgeven dan vader in het loonzakje thuisbrengt.

En waar vader en moeder geen eisen kunnen stellen, dienen ook de kinderen zich in te binden. Hun moet de waarde van het geld weer in de eerste plaats worden bijgebracht. Als moeder tobben moet om rond te scharrelen past het zoonlief niet om. het ene zakje patat na het andere op te lopen eten en het ene piraatje na het andere aan te steken. Schrammetje weet van kleine gemeenten uit onze lezerskring waar in één zaak op één Zaterdagavond zes mud aardappelen tot patat worden verwerkt en opgepeuzeld. Daarvoor is onze tijd allerminst geëigend. Als moeder of vader de kinderen wat toestopt, dienen zij er ook controle over te houden wat ze met dat geld doen. Zij kunnen de kinderen er geen baas over laten, want zo ze zelf nog enige spaarzaamheid aan de dag zouden legg:en, zijn er de vriendjes of vriendinnetjes, die hun daarvan wel trachten af te houden! Daarom is het een eerste vereiste dat de ouders op dit terrein hun kinderen nagaan, vooral in een tijd als de onze. Het is te hopen, dat er weer een tijd

Het is te hopen, dat er weer een tijd mag aanbreken, dat er evenals vroeger weer eens iets voor de kwade dag kan worden weggelegd. Daarbij is ons volk altijd nog wèl gevaren.

Maar laat dan ook meneer Lieftinck zorgen, dat het gespaarde veilig staat en er geen gevaar is dat de Overheid er te kwader ure de handen naar uitsteekt! Want daarvan weten we óók mee te praten!

SCHRAMMETJE.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen