De ingenieur en z

Ingenieur Neerlandt Mleras was kinderlijk blij met de brief van Ina. Hij besefte, dat zij doorzetten zou en stap voor stap verder gaan. Dan kon spoedig het ogenblik aanbreken, waarop hem bericht zou worden: kom naar Zuidstad; vader heeft alles vergeven en vergeten.

Dat kon. Maar 't was ook mogelijk, dat zijn vader niet te vermurwen zou zijn. En dan kon Ina wel naar huis terugkeren met een illusie minder. Hij vreesde er voor. Want naar hij uit

Hij vreesde er voor. Want naar hij uit Ina's brief begreep, was zijn moeder nog precies dezelfde, als jaren geleden; bang, om er met vader over te praten.

De slecht geschreven brief van zijn moeder — zij had die met potlood geschreven, zittend op het bed — las en herlas hij, drie-, viermaal.

Hij was alleen op zijn bureau. En dat was goed. Want de tranen liepen hem over de wangen. Een brief van zijn moeder. Met geen enkel verwet. Regel op regel alleen liefde. Zij repte er niet van, dat hij nooit geschi-even had, hoewel zij toch onkundig was van het feit, dat hij tot tweemaal toe een brief aan zijn vader had gericht. Zij smeekte alleen, haar te antwoorden, opdat zij iets van haar jongen weten mocht.

„Mijn jongen, ik bid God dat Hij je moge bewegen een enkel lettertje terug te zenden. En ik beveel je in Zijn hoede aan. Ik heb uit mededelingen van mej. Neerlandt begrepen, dat je de Heere hebt vaarwel gezegd. Piet, dat is ontzettend. Maar begrijpen kan ik het na de behandeling van je vader. Vader heeft niet goed gehandeld, 'k Wist het onmiddellijk. Maar hoe meer de jaren vervlogen en hoe meer ik er over nadacht — en wat heb ik een slapeloze nachten gehad! — hoe meer ik tot de overtuiging kwam, dat vader tegen je gezondigd had. Het doet me pijn, om het te zeggen, maar 't is toch zo.

Ik weet niet, of je er naar verlangt, dat het weer in orde komt. God geve van wel. Dat zou ik gaarne van je weten. En dan zal ik eens zien, of ik met je vader praten kan. Ik weet het niet. Piet. Ik moet eerlijk zijn. Je kent vader. Sinds die vreselijke avond is je naam niet over zijn lippen gekomen en hij heeft mij verboden, over je te spreken."

Nog even had zijn moeder verder geschreven en hem nogmaals om antwoord verzocht.

Maar hij begreep: Ina mocht enthousiast zijn, uit de brief van zijn moeder was duidelijk te lezen, dat vader nog niet veranderd was.

En tóch — de hoop gloorde!

Hij haastte zich, een antwoord te zenden. Hij tikte de brief, bevreesd, dat zijn moeder zijn schrift niet of moeilijlt zou kunnen lezen.

Regel na regel rijde zich op het papier. Hij stortte zijn hart uit, dankbaar voor het levensteken van zijn moeder.

Even aardzelde hij, niet wetend, of hij het melden zou. Maar dan gleden zijn vingers weer over de toetsen en deelde hij mede, onmiddellijk na zijn slagen te Delft, tweemaal te hebben geschreven, maar beide malen zijn eigen brief te hebben terugontvangen.

Dan wist moeder meteen, hoe hij had verlangd naar hei'stel der breuk. En hij kon berichten, dat het verlangen nog steeds leefde. Allicht zou moeder dat straks nog beter begrijpen, maar daarover zou hij niet schrijven.

,,Moeder, ik geloof niet," dat mag worden gezeegd, dat ik mij niet meer om God bekommer. Er is veel in mij omgegaan, dat ik onmogelijk op papier kan zetten. Het kan beter verteld worden, 't Is waar, dat ik mij niet meer om de kerk heb bekommerd. Ik had een knak gekregen. Want het doen van vader, al pleit ik mijzelf niet van schuld vrij, was niet in overeenstemming met de inhoud van Gods Woord. Dat stond voor rtiij wel vast. En toen ben ik aan het afzakken gegaan. En in mij op kwam de wrange gedachte: wat heb je aan vrome praatjes, als er niet naar geleefd wordt! Natuurlijk werd dat steeds erger. Maar langzamerhand kreeg ik ervaring en zag in het leven zoveel onrecht, zoveel mooie woorden, waarop de daden niet pasten. Dat maakte mij onverschillig. En tóch zou ik niet durven zeggen, dat ik God uit mijn leven heb gebannen, al zal niemand in mij een christen zien. Ik geloof ook niet, dat ik het ben. Och, het is alles zo vreemd. Het leven kan mij soms zo vermoeien, 'k Heb tijden gekend, dat ik mij dood wenste. Maar wat dan? O ja, ik weet het wel. Het is mij wel geleerd. En dat beangstte mij dan zo.

Moeder, als ik u nog eens mag ontmoeten, en dat hoop ik met mijn ganse hart, dan moet u niet denken, een ongelovig man te omhelzen. Maar een gelovig? Neen, dat ook niet. Ik ben afgedwaald, omdat het voorbeeld, door vader gegeven, mij een knak heeft bezorgd. Dat heeft alle geloof en vertrouwen op God, die er nog zo zwak waren, gedood. Maar later ben ik er weer anders over gaan denken. O, moeder, ik weet het niet... Spreek met vader, als u dat mogelijk is. Zal ik hem schrijven ? Wie weet, er zijn al zoveel jaren verlopen, is vader te vermurwen. Als ilc u beiden nog maar eens zien mocht..." Als zijn moeder nu eens met zijn va

Als zijn moeder nu eens met zijn vader sprak, hem desnoods de brief lezen liet, zou dan — na al die jaien — het hart van zijn vader nog als een steen zijn? Dat was toch bijna niet te denken! En als Ina dan nog eens aan het werk ging, Ina, die het zo goed met zijn vader vinden kon. En als zij hem dan vlakweg meedeelde, zijn kleindochter te zijn!

Ja, de hoop gloorde toch.

Maar — dat betekende, dat het tijd werd, zijn vrouw op de hoogte te brengen.

Hij had het reeds willen doen, toen de brief van Ina gekomen was, meldende haar vertrek naar de boerderij. Maar toen was die scène betreffende Grctha gekomen, die een toestand had gebrach*, welke nog steeds gespannen was, al toonde zijn vrouw zich dan ook toeschietelijker. Gretha was niet, aan te raken. Zij negeerde haar vader, die naar haar mening haar geluk in de weg

stond. Het arme kind moest eens weten, hoe de vork aan de steel zat!

Drie dagen nadat het onderhoud rarf Louis van Santhoven zou hebben plaat' gehad, maar dat afsprong, omdat de laatste plotseling moest vertrekken, had de oude heer Van Santhoven een gesprek met de ingenieur gehad.

Hij had zeer geklaagd over zijn zoon die zulk een losbandig leven leidde e" de ingenieur bezworen, als Louis som' nog om de hand van zijn dochter vingen kwam, een weigerend antwooul te geven.

Evenwel verwachtte hij dat niet Ma<i' 't zou nog kunnen gebeuren.

Daarna, de oude heer Van Santlin ven, een rechtschapen man, vertelde al les nauwkeurig, was ingenieur Mioia' wel duidelijk geworden, hoe de zaak n elkaar zat. Louis van Santhoven begeerde gee«

Louis van Santhoven begeerde gee« huwelijk met Gretha. Hij dacht niet aan trouwen, daar hij zijn vrijheid te lie' had.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen