De Boerderij aan de Val

Des avonds was grootvader weer wat opgewekter, al was hij de oude niet. Hij stelde Ina voor, 's Woensdags naar Harenstede te gaan. Maar Ina maakte direct bezwaar. Daarop had zij nu heel niet gerekend. Trouwens, Willy Westwoud zou dan niet naar de boerderij kunnen komen. Misschien Dinsdag wel. Zij doorzag haar grootvader. Hij was

Zij doorzag haar grootvader. Hij was het nog niet met zichzelf eens en wilde nu ontkomen aan de stem van zijn zoon, die door de aether klinken zou. Haiidig bedacht, om Woensdag de gehele dag afwezig te zijn! Maar het zou niet gebeuren. Zij zette vast de radio open. Als grootvader dan niet luisteren wilde, moest hij de kamer maar verlaten. Neen, hij zou er niet aan ontkomen.

„Als het Woensdag niet kan, dan pas Vrijdag", zei de boer, zijn pijp vullend. Dien avond bleef hij wéér lang weg van zijn taak, om het licht op de dijk te ontsteken. Ina gevoelde neiging, hem te gaan

Ina gevoelde neiging, hem te gaan opzoeken en met hem te gaan praten, doch grootmoeder weerhield haar. „Niet doen, kindje. Laat opa maar alleen. Ik heb de gehele dag gebeden, of de Heere hem licht wil geven en zijn trotse hart breken. God werkt. Laten we dat nu stil laten geworden. En in elk geval, wanneer er tenminste eerder niets voorvalt, geduld hebben tot Woensdagavond." Er viel niets voor.

Er viel niets voor. De volgende dag bleek de boer weer geheel béter te zijn, daar hij aan de arbeid ging. Maar dat de huisgenoten nie bemerkten, zagen de arbeiders. Zacharias Mieras verzette niet de helft van het werk, dat hij anders verrichtte. Onder elkaar maakten zij de opmerking dat de oude niet geheel in orde was. Hi toonde een en al onrust. 's Dinsdagsmiddags was dominé West

's Dinsdagsmiddags was dominé Westwoud op de boerderij, waar hij met de boerin en Ina een lang gesprek had. De boer ontmoette hij niet. Hij vertelde niet, dat Mieras hem had zien aankomen. Want de boer stond_ bij het damhek. Maar hij was naar de andere zijde van het land gelopen, zo ver mogelijk weg. Hij wilde zijn dominé niet ontmoeten. Dat was, vond de predikant, een goed teken. Afwachten nu verder. Maar de beide vrouwen konden haas

Maar de beide vrouwen konden haas niet wachten op de Woensdagavond. Zi verlangden naar de stem Tiit de aether Zij wachtten in grote spanning op de houding', die Mieras zou aannemen.

Het was Ina opgevallen, dat het radiotijdschrift niet op de gewone plaat lag en tot haar blijdschap werd haa vermoeden bewaarheid, dat grootvade er zich van had meester gemaakt. O weg' naar de stallen, om de dienstbod te roepen, zag zij hem op de deel staan, verdiept in een beschouwing van de foto van zijn zoon.' Zij kreeg ,een schok van blijdschap

Zij kreeg ,een schok van blijdschap en liep haastig door, overtuigd dat grootvader haar niet had bemerkt. Waarlijk, grootmoeder had gelijk: God was aan het werk! Tegen de avond kwam er weer een

Tegen de avond kwam er weer een teleurstelling: Mieras gaf te kennen, dat hij nog wel even „naar stad" kon fiet

sen. ,,Zou je dat nu wel doen?" vroeg de boerin. ,,Het is zo warm geweest vandaag en je ziet er zo moe uit." Inderdaad was dat het geval. Maar dat kwam niet van het vele werken. Mieras was uit zijn evenwicht geslagen.

Dat kwam nu ook duidelijk uit. Anders liet hij zich nooit van een voornemen afbrengen, maar nu, bij de zachte aanmaning van zijn vrouw, bleef hij thuis.

Even vóór het ogenblik, dat de lezing van ingenieur Mieras voor de radio zou beginnen, verliet hij tot hevige teleurstelling van Ina de kamer.

Met een traan in het oog zette zij de radio open. Er klonk nog gramofoonmuziek. Maar onmiddellijk daarop kondigde de omroeper de lezing aan. En — daar klonk de stem van haar vader! „Geachte luisteraars "

„Geachte luisteraars " O, het kon haar niet schelen, wat hij zeide. Die stem — di,e stem — En — grootmoeder!

Zij schreide tranen van vreugde. „Dat is Piet — dat is Piet — uit duizenden zou ik zijn stem herkennen," snikte zij.

Dan keek zij verlangend naar de deur.

En waarlijk! Zacharias Mieras was weggelopen, om de stem van zijn zoon niet te horen. Natuurlijk had hij begrepen, dat de radio zou worden opengezet. Hij was de kamer ontvloden. Maar — werd er weer heen gedrongen. En — hij ging. Zette zich in de stoel

En — hij ging. Zette zich in de stoel en luisterde, zijn 'vrouw aanziende, heel even, met een raadselachtigen blik. De stem in de aether sprak. Maar

De stem in de aether sprak. Maar de zin der voordracht drong tot geen van drie door. Zij hoorden alleen woorden, woorden... zij hoorden de stem.

Zacharias Mieras, in­bleek, staarde naar de grond. De hand, die op de tafel lag — Ina zag het duidelijk — beefde. „Ik heb gezegd en dank u wel voor

„Ik heb gezegd en dank u wel voor de welwillendheid, waarmede u naar mij geluisterd hebt." Toen keek Zacharias Mieras op.

Toen keek Zacharias Mieras op. „Dat was Piet, moeder", stootte hij uit, sprekend op schorren toon.

Zij knikte sprakeloos, haar tranen de vrije loop latend. Ina sloop uit het vertrek.

Hoofdstuk XVII.

Gebroken trots.

Mevrouw Westwoud stak haar hoofd binnen de deur van de studeerkamer. „Mieras. Om je te spreken", zeide zij.

De predikant sprong op. „Dan is het in orde," antwoordde hij vrolijk. „Daar heb je nu de boer in zijn ware gedaante! 'k Had verwacht, dat hij mij zou komen bezoeken." Een ogenblik later kwam Zacharias

Mieras binnen, begroet door de dominé, die luchtig had willen spreken, om de bezoeker op zijn gemak te zetten. Maar de woorden bestierven hem op de lippen. Want vóór hem stond niet een zelfbewuste boer, maar een gebroken man. „Wat is er, Mieras? Iets erg's met

„Wat is er, Mieras? Iets erg's met je vrouw?"

„Neen, neen, mijn vrouw maakt het goed. Maar ik ik ben een groot zondaar." Dominé Westwoud glimlachte.

Dominé Westwoud glimlachte. ,,'k Heb je van schrik nog niet eens een hand gegeven, man. Hier is )een stevige. En ga daar eens zitten. Zo, vind je jezelf een groot zondaar? Dat is nog niet zo kwaad. En gelukkig voor je, zijn wij dat allemaal. Je dominé niet minder dan jij. Als 'wij zó onszelf kennen, wel, dan mogen wij dankbaar zijn. Want dan snakken wij naar vergeving en komen voor God op de knieën. En hoe heerlijk is het dan, te weten en te ervaren, dat Hij genadig is en in Christus Jezus, Zijn Zoon, ons zegt: ,,Sta op, uw zonden zijn u vergeven." Je weet de weg toch, Mieras? De knieën zijn toch niet te stram?" „Dominé, Ik vecht met mijn trotse

„Dominé, Ik vecht met mijn trotse hart. Maar het wil niet barsten. En tóch moet het." „Dat doe je al enkele dagen, hè, Mie

„Dat doe je al enkele dagen, hè, Mieras? Daarom was je zeker Zondag niet in de kerk? En daarom ontweek je mij Dinsdag zeker? Ja, 'k heb het wel gezien, dat je vlug van het damhek wegliep, 't Is niet erg, hoor, dat je mensen ontloopt. Als je maar bedenkt, dat je God niet ontlopen kunt. Je hebt de laatste dagen met Hem te doen, niet?"

,,'t Is niet van de laatste dagen. Al jaren, dominé. Maar de laatste tijd heel erg. Ik zag mijn vrouw wegkwijnen en dat was mijn schuld... En toen... en toen ging ik mijn daad al meer als zonde voor God zien. Maar ik verzette mij met kracht... Ik... ach, 'k weet niet... 't Was vreselijk. Al die jaren woelde en werkte het in mij... Maar het trotse hart wilde niet breken." ,,Is het nu gebroken, Mieras?"

,,Is het nu gebroken, Mieras?" Vol medelijden klonk de stem van de predikant.

„'t Wil nóg niet, dominé. Ik durfde Zondag niet naar de kerk, want ik zag duidelijk, hoe daar jaar op jaar een huichelaar had gezeten... En nu wordt het straks weer Zondag en..." De predikant liep naar de deur en draaide de sleutel om.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen