Avontuur in oud China

„Misschien vermoedde vader niet, dat de boodschap zo laat zou komen", voegde zij er op verontschuldigenden toon aan toe. „Uw vader behoorde u in geen

„Uw vader behoorde u in geen enkel geval te verplichten, hier te komen", antwoordde Forsyth zonder enige verschoning. ,,Het is eenvoudig onvergeeflijk." Gedurende enkele ogenblikken stap

Gedurende enkele ogenblikken stapten zij zwijgend naast elkaar voort. Slechts het geluid van hun voetstappen verbrak de doodse stilte van de lange straat. Dan, om het zwijgen, dat tussen hen heerste, te verbreken, begon For syth ineens: ,,Me dunkt, dat ik me eerst wel eens mag voorstellen. Mijn naam is Porsyth — Richard Forsyth — zendeling-arts, onder mijn vrienden bekend als Dick." Het meisje lachte even. „Is de bedoe

ling van de laatste toevoeging, dat ik uitgenodigd word te behoren tot de kring van vrienden?"

,,U zult van harte welkom zijn in de kring", antwoordde hij eveneens lachend.

,,Ik denk, dat ik eerst tot de kennissen moet behoren, Mr Forsyth. Zo'n plotselinge bevordering is te groot voor mij."

,,Welnu, u kunt de eerste stappen daartoe nemen," antwoordde hij opgewekt.

„Dat is goed", gaf zij vrolijk ten antwoord. „Mijn naam is Kathlijn Barrington. En mijn vader is Leiand Barrington, koopman van beroep. De boodschap, die ik voor hem heb, staat in verband daarmee."

..Leiand Barrington?" zei de zendeling in gedachten. ,,Leiand Barrington?'

,,Ja", zei het meisje. „Is die naam u bekend? Hebt u mijn vader al eens ont moet?" Forsyth schudde het hoofd. „Dat denk

Forsyth schudde het hoofd. „Dat denk ik niet, maar ik geloof toch, dat ik die naam al eerder gehoord heb. Hij heeft een bekende klank voor mij."

Eindelijk waren ze gekomen aan Li Sings huis, „Het Paleis van de tienduizend genoegens". Een eigenaardige trek kwam op For

Een eigenaardige trek kwam op Forsyth's gezicht. Niet gaarne wilde hij het meisje het speelhol binnenleiden, maar hij wist ook, dat haar tal van gevaren bedreigden, als zij alleen op straat achterbleef en dus traden zij samen het portaal binnen. Hij klopte zachtjes op de deur en na een ogenblik wachten werd de deur door een Chinees van verdacht voorkomen geopend, die hen nauwkeurig scheen op te nemen, bij het licht dat uit de kamer achter hen op de beide buitenstaanders viel.

Dr Forsyth sprak Vlug met hem in het Chinees, maar het scheen of de Oosterling hem niet verstond. Forsyth glimlachte, stak de hand in de zak en haalde een paar zilveren dollars te voorschijn. Bij het verwisselen van eigenaar rinkelden ze zachtjes.

De Chinees scheen nu in eens te begrijpen, deed een paar stappen achteruit en de weg naar het ,,Paleis van de tienduizend genoegens" lag voor hen open.

Samen traden ze binnen en toen de deur achter hen was dichtgevallen, verzekerde de portier deze met een houten balk, die hij aan de deurposten bevestigde. In het midden van de zaal stond een grote tafel, waaromheen een groepje deftige geklede Chinezen stond, blijklDaar mannen van rijkdom en macht. Zij waren zo verdiept in het spel, dat zij van de nieuw aangekomenen niets bemerkten. Toen Dick Porsyth dichterbij kwam zag hij, dat zij 't bij de Chinezen geliefde dobbelspel „fan tan" speelden. Buiten het meisje en hem was nog een Europeaan aanwezig, een man met een ruw en onverschillig gezicht.

Slechts één der aanwezigen had hun binnenkomst bemerkt en toen deze het meisje zag, verliet hij de anderen en kwam langzaam naar haar toe. Forsyth hield hem van terzijde In het oog. Hij wachtte nog steeds de Engelsman met zijn onverschillig gezicht, die zoals hij vermoedde. Leiand Barrington was. Deze hoorde niets dan het spel, dat vóór hem gespeeld werd. Zijn ogen tekenden de hebzucht, verrieden de hartstocht van het spel. ,,De mammon", zei Forsyth bij zichzeiJ, „de mammon is zijn god".

Het spel was geëindigd. Kathlijn raakte even zijn arm aan ,,Wilt u mijn vader misschien even zeggen, dat ik er ben. Dr Forsyth, en dat de verwachte boodschap gekomen is. Ja, dat is hij. Vlug, als het u belieft. Want anders begint hij aan een nieuw spel".

Forsyth stapte naar voren, maar daar de omstanders hem verhinderden, bij de man te komen, was hij genoodzaakt te roepen: Barrington.

Terstond draaide de geroepene op het horen van een Engelse stem zich om en ontmoette de blik van Forsyth, De zendeling wees met zijn ogen in de richting van Kathlijn Barrington. Het was duidelijk, dat de koopman de reden van de aanwezigheid van zijn dochter begreep, want een seconde later had hij zich tot de bankhouder gewend om uitbetaling te ontvangen van de door hem gemaakte winsten. Forsyth wendde zich opnieuw naar

Forsyth wendde zich opnieuw naar het meisje, wier gezicht met een zachte kleur overtrok, toen zij hem de hand reikte. Voor Forsyth was het duidelijk, dat

Voor Forsyth was het duidelijk, dat zij de Chinees al eerder had ontmoet, maar daar hij zich niet wilde opdringen, bleef hij op enige afstand staan. Hij wendde de blik weer naar de speeltafel en zag, hoe de bankhouder met zijn ogen tekens gaf aan een man, die enigszins apart stond. Deze keek naar Barrington en van Barrington met een vragende blik naar de bankhouder. De bankhouder gaf een bevestigend teken en nu begon het spel opnieuw. De man, die de tekens ontvangen had, verdween achter zijden gordijnen, die een uitgang afsloten. Dit alles had Forsyth met een enkele oogopslag gezien. Nu draaide hij zich om, om Leiand Barrington te begroeten.

Hoofdstuk II.

„Mr Barrington", zei hij, „uw dochter heeft een dringende boodschap voor u". „Dat dacht ik al", antwoordde de aangesprokene. Vervolgens nam hij de zendeling van het hoofd tot de voeten op met nieuwsgierige blikken en vroeg op onbeschoften toon:

„Maar wie ter wereld ben jij?" Forsyth voelde, hoe het bloed hem naar het hoofd steeg, maar hij antwoordde niettemin beleefd: ,,Mijn naam is Forsyth. Ik zag, dat uw dochter werd lastig gevallen door een verdacht uitziend persoon, ben haar te hulp gekomen en bood mijzelf als geleide aan."

„Of drong u als zodanig op, dunkt me", bromde Barrington ruw, draaide hem de rug toe en wendde zich naar zijn dochter.

Dr Forsyth lachte in zichzelf om de onbeschoftheid van Barrington, maar daar hij inzag, dat zijn tegenwoordigheid niet langer vereist werd, begaf hij zich naar de deur. Nauwelijks evenwel zag het meisje, dat met haar vader en de Chinees enigszins terzijde stond, dit, of zij liep terstond naar hem toe. „Dr Forsyth", riep zij, „gaat u weg?"

„Ik ben bang, dat er niets anders voor me opzit", antwoordde hij glimlachend. „Uw vader is blijkbaar niet op mijn tegenw^oordigheid gesteld."

,,Maar hij weet niet, wat u voor mij gedaan hebt. Als ik het hem verteld heb, zal hij dankbaar zijn en u wensen te bedanken."

„Ik verlang geen dank", antwoordde hij eenvoudig. „Het is voldoende, dat ik u van dienst heb kunnen zijn," Terwijl hij zo sprak richtte hij de blik naar haar vader, die nog steeds met de Chinees in gesprek vi^as. Deze laatste keek hem zo strak aan, dat hij er van schrok. Vlug wendde hij zich naar het meisje.

„Wie is die Chinees?" vroeg hij. „Een oude kennis?"

Een lichte blos trok over het gelaat van Kathlijn Barrington, toen zij antwoordde: „Dat is Li-Weng-Ho. Hij is een mandarijn en gouverneur van de provincie, waar mijn vader een kantoor heeft." (Wordt vervolgd.)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen