Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

Schrammetje

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

Schrammetje

4 minuten leestijd Arcering uitzetten

Ligt daar weer een Zeeuwse brief bij me op tafel. Uit keer niet van het eiland Tholen, maar van een der andere eilanden. De briefschrijver deelt me mee een weinig over stuur te zijn. Omdat er in de plaats van zijn inwoning zo weinig eerbied is, wanneer er een ingezetene naar zijn laatste rustplaats gebracht wordt. Dan zijn daar mensen — soms wel oude mensen, die zelf zo men dat noemt al met het ene been in 't graf staan — die nSiet eens de moeite nemen een klein ogenblik stil te staan of even hoed of pet te lichten wanneer het stoffelijk overschot van een der medeburgers voorbijrijdt. En de briefschrijver is een man die het weten kan, omdat hij persoonlijk ten nauwste bij de begrafenissen betrokken is en er steeds zijn diensten bij verleent. Dus een man, die in elke straat of weg, welke gepasseerd wordt, de reacties op de gezichten der voorbijgangers afleest. Nu schrijft hij, dat het hem zeer doet, dat er zoveel onversch(illigheid is, niet alleen bij de jeugd, maar zelfs bij de ouderen. En of Schram daar nu ook zijn mening eens over wil zeggen.

Wel zeker, waarde briefschrijver, dat wil Schram wel doen. Het kan zelfs in weinig woorden worden gezegd: eén houding zoals U die in Uw brief schetst is om het zo zacht mogelijk uit te drukken wel zeer ongemanierd. En vooral wanneer er bij ouderen geen eerbied meer is voor de majestajit van de dood, dan behoeft men van de jeugd ook niet veel te verwachten. De onverschilligheid neemt met de dag toe. We leven in zo'n gejaagde tijd, dat er bij velen zelfs ten plattenlande geen moment meer over schiet, om rustig een begrafenisstoet te laten passeren. In de stad doet men dat toch ook niet? Dsiar gaat het in de looppas naar 't kerkhof toe en er is geen sterveling die er aandacht aan schenkt. Nou, dat staat de stad ook zo mooii niet. Laat het platteland heus maar niet jaloers zijn op het stadsgewoel. Want al heeft men er in de stad geen oog voor, de dood gaat er toch zijn gang en dagelijks bewegen er zich de rouwkoetsen tussen het drukke verkeer. Op 't platteland spreekt een begrafenisstoet meer tot de bevolking. Als de klok zijn sonore stem over het dorp galmt wordt iedereen er aan herinnerd dat die of die, waarmee men voorheen nog op en neer ging, ten grave wordt gedragen. En gevalt het, dat de droeve stoet ons pad kruist, dan past het ons zeker een wijle stil te staan en niet door te lopen of het ons niet aangaat. Want al ligt daar de grootste vijand van ons op de baar, hij roept ons toïh nog toe: „heden ik, morgen gij!"

Laat echter de Zeeuwse briefschrijver niet denken, dat er alleen in zijn woonplaats mensen wonen, die op dit pimt alle burgerlijk fatsoen missen. Die vindt men overal. Maar wanneer men zó handelt geeft dit geen blijk van welopgevoed te zijn! *' " '

Nu ik het deze keer over het gedrag van sommige mensen heb, die onfatsoenlijk een begrafenisstoet passeren, wil ik tegelijkertijd ook het gedrag van vele mensen laken, die deel van de stoet uitmaken. Geruime tijd geleden heeft een lezer mij gevraagd dit nog eens op het tapijt te brengen, derhalve wil ik het hier aankoppelen.

Ik bedoel het gedrag der mensen, die onmogelijk kunnen laten om in een begrafenisstoet te lopen kletsen.

Er is een soort mensen, dat er niet toe kan komen om een kwartier lang hun wafel te houden. Schram heeft bet zelf wel meegemaakt, dat achter de familieleden, die zielsbedroefd de baar volgden, anderen over van alles en nog wat liepen te mompelen. Dat geeft al heel wéinig blijk van medeleven met de familie! Stel U eens voor, dat héél de stoet zoals deze mensen deed, dan zou men eer de indruk krijgen van een beurs dan van een begrafenis. Er valt op dit punt nog wel een en ander te corrigeren.

Een weinig meer piëteit voor de familie en ontzag voor de Koning der verschrikking ware zeer zeker gewenst. En waar men nooit te oud is om te leren, is hierin ongetwijfeld nog verbetering te brengen. Ieder beginne bij zichzelf! SCHRAMMETJE.

Dit artikel werd u aangeboden door: Eilanden-Nieuws

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van woensdag 15 februari 1950

Eilanden-Nieuws | 8 Pagina's

Schrammetje

Bekijk de hele uitgave van woensdag 15 februari 1950

Eilanden-Nieuws | 8 Pagina's