Avantuur

Hij liep naar het einde van de kamer en sloeg op een gong. Als antwoord kwam terstond een Chinees binnen, die zijn orders ontving en vertrok, kort daarop evenwel weer binnenkwam met een blaadje, waarop twee keurige kopjes thee stonden. De bediende schonk thee in en vertrok. Daarop richtte de mandarijn zich tot zijn bezoeker. ,,U vertrekt morgen naar Yong-Foo,

,,U vertrekt morgen naar Yong-Foo, Dr Forsyth?”

De Engelsman toonde zijn verrassing en vroeg: „Hoe weet u dat?”

Weer scheen de Chinees te willen glimlachen.

„Yong-Foo ligt in mijn provincie”, gaf hij verklarend ten antwoord. „Het is mijn plicht te weten wat daarmee in betrekking staat, wie er komen en gaan — meer in het bijzonder, welke vreemdelingen het land binnenkomen”.

Hij wachtte een ogenblik, alsof hij wilde dat hetgeen nu volgen zou, diepe indruk zou maken op zijn gast en vervolgde dan:

„De bevolking van Yong-Foo houdt niet van vreemde indringers.”

Z(jn koele ogen keken de zendeling dreigend en onderzoekend aan, als om te weten te komen welke indruk zijn woorden op hem gemaakt hadden.

Alvorens te antwoorden, dronk de zendeling een paar slokjes thee en zei toen: „Ik kan dat oordeel begrijpen. Het is natuurlijk. Maar ik ben een geneesheer. Ik kan uw ongelukkigen helpen, verlicht hun lijden en......

„Ontheilig hun geloof, ontbind hun gebonden voeten, vertel hun dat het ten huwelijk verkopen een zondig, duivels ding is, bezoedel ze met de zogenaamde Westerse beschaving. Is dat niet zo?” „Zeker”, antwoordde Forsyth. „Als u

„Zeker”, antwoordde Forsyth. „Als u hetgeen ik bij uw volk wens te doen op zo’n rauwe manier wilt voorstellen, Edelachtbare heer, dan kan ik u zeggen, dat u wel een en ander van mijn taak hebt genoemd.”

„Wilt U deze plannen ook in mijn provincie, in Yong-Foo ten uitvoer brengen?” De mandarijn wachtte, keek met zijn

De mandarijn wachtte, keek met zijn gevoelvolle ogen zijn gast aan en vroeg: „Ik veronderstel, dokter, dat u van plan zijt, zo te doen met mijn goedvinden?”

„Daarop hoop ik dan ook” zei Forsyth ernstig.

Li-Weng-Ho wuifde zich met zijn waaier enige koelte toe. Met betrekking tot de temperatuur was dit ’n tamelijk overbodigde bezigheid, maar Dick Forsyth was lang genoeg in China geweest om te weten, dat de waaier gebruikt wordt om de aandacht af te leiden en zo gelegenheid te hebben, zijn gevoelens te verbergen. Geduldig wachtte hij dus af, wat nu volgen zou. Toen de mandarijn weer sprak, was

Toen de mandarijn weer sprak, was de Engelsman verbaasd over de wending die zijn gastheer ineens aan het gesprek gaf.

„Kent u Leland Barrington goed, dokter Forsyth?”

„Neen”, antwoordde de dokter terstond. „Voor vannacht had ik hem nooit gezien”.

„O!”

Na deze uitroep volgden weer enige ogenblikken van stilte. Daarna vroeg hij ineens: „En is de bekoorlijke juffrouw Barington ook een vreemdelinge voor u?”

Hoewel op de woorden niets aan te merken viel, voelde Forsyth dat deze vraag iets beledigends had voor Kathlijn Barrington. Een gevoel van wrok steeg in hem op, maar hij bedwong zich en antwoordde: „Zeg u liever, dat zij voor mij een vreemdeling was, mijnheer; ik hoop, dat we nu vrienden zijn”. Geen spier van het gezicht van de

Geen spier van het gezicht van de mandarijn bewoog, maar bij de woorden van de zendeling scheen een schaduw over zijn gezicht te vallen en met kracht vouwde hij zijn waaier toe. Daarna sprak hij op ijskoude toon: „Dr Forsyth, in Yong-Foo zult u geen tijd hebben voor vriendschap.”

„Maar” begon Forsyth onwillekeurig. „Ik zei: geen tijd. Ik mag er echter wel bij voegen: ook geen gelegenheid, als u er tenminste prijs op stelt, uw werk te verrichten, dat, zoals u zich herinnert, afhankelijk zal zijn van mijn gunst.”

Nu gingen Forsyth de ogen open en begreep hij, dat de gunst van de mandarijn gekocht moest worden door afstand te doen van de vriendschap van juffrouw Barrington. Daarom was hij dus gevraagd, te komen theedrinken. Nu begreep hij, dat het gevoel van afkeer, dat zich van hem meester had gemaakt, toen hij de Chinees met juffrouw Barrington had zien praten in het „Paleis van de tienduizend genoegens” niet misplaatst was. Li-Weng-Ho moest vrij spel hebben in zijn bedoelingen met juffrouw Barington en dus moest Dick Forsyth zich niet langer met haar bemoeien. Toen hij dit evenwel zich goed indacht, werd hij verontwaardigd over zulk een lage handelwijze en bij de gedachte, dat hij zich daartoe onmiddelijk lenen zou door zich terug te trekken, steeg zijn verontwaardiging ten top. Hij wist zich evenwel te bedwingen en wendde voor de geheime bedoeling van de mandarijn niet te begrijpen.

Hij antwoordde daarop kalm: „Ik heb de gelegenheid en ik hoop, dat ik ook de tijd mag vinden, om een vriendschap te zoeken, die mij aantrekt”.

De mandarijn wierp zijn waaier op de grond en rees driftig op uit zijn stoel. Forsyth begreep, dat het onderhoud geëindigd was en voelde als bij intuïtie dat de man daar voor hem voortaan zrjn vijand was. Li-Weng-Ho’s gezicht was weer even ondoordringbaar en strak als tevoren en zijn stem was beleefd, zelfs enigszins temend, toen hij zei: ,,U moet me nu excuseren, Dr Forsyth. Ik heb een lange, vermoeiende dag gehad en ik ben moe.” Hij sloeg op de gong en toen de bediende binnenkwam, voegde hij Dr Forsyth ten afscheid toe: „We zullen elkaar ongetwijfeld te Yong-Foo weer ontmoeten”. Hij boog deftig. Forsyth beantwoord

Hij boog deftig. Forsyth beantwoordde die buiging, vertrok door de zijden gordijnen, die door de bediende op zij werden gehouden en begaf zich naar zijn eigen kamer.

Maar toen hij zich ter ruste had begeven, wilde de slaap niet komen. Allerlei gedachten schoten hem door het hoofd en onwillekeurig kwamen hem weer gebeurtenissen van de nacht voor de geest. Toen hij tenslotte in slaap viel, droom

Toen hij tenslotte in slaap viel, droomde hij van, een grote spin met een strak gezicht, zonder enige uitdrukking, precies gelijkend op dat van de mandarijn. Deze spin zat bij een groot web van bizondere rijkdom en wachtte op haar slachtoffer. Hijzelf bespiedde het web achteloos en toen hij van de andere kant van het web Kathlijn Barington zag naderen, schreeuwde hij haar een waarschuwing toe en...... ontwaakte.

Het was morgen. Het binnenstromen- de licht vertelde hem dat. En de gelui den van de ontwakende stad waarschuwden hem, dat hij voort moest gaan maken, om die dag Yong-Foo nog per sampan (een vaartuig) te bereiken. Hij stond op dus op, kleedde zich. Ver

Hij stond op dus op, kleedde zich. Vervolgens pakte hij zijn koffertje. Steeds was hij in gedachten nog bij Kathlijn Barrington. Zou hij haar nog kunnen zien, nog kunnen spreken?

Deze dubbele vraag werd een ogenblik later beantwoord, toen hij omlaag ging naar de eetzaal, om te ontbijten. Bij het oversteken van de gang ontmoette hij Li-Weng-Hoo, die juist de eetzaal verliet. De Oosterling groette hem deftig, welke groet hij beantwoordde, en hij trad de eetzaal binnen, waar hij als enige gast vond: Kathlijn Barrington. Zij zat aan het uiterste einde der zaal,

Zij zat aan het uiterste einde der zaal, in gedachten verzonken, met een ver- drietigen trek op het gelaat. Zo verdiept was zij in haai’ gedachten verzonken, dat zij hem niet eens zag aankomen; en eerst, toen hij haar aansprak, werd zij zich van zijn tegenwoordigheid bewust.

„Goeden morgen, juffrouw Barrington”. i

Bij zijn groet keek zij haastig op en antwoordde: „Goeden morgen, dokter. Wat was ik in gedachten verdiept! Ik heb u niet eens zien binnenkomen”.

(Wordt vervolgd)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen