Zekerheid

De mens keert naar rust, naar houvast. Hij kan zich niet gelukkig gevoelen zonder zekerheid. Al heeft hij voor het tegenwoordige alles wat tot vervulling van zijn behoeften nodig is, hij kan niet blij zijn zonder ook iets in het vooruitzicht te hebben.- Dat onderscheidt een redelijk schepsel van een dier.

Waar vindt hij die zekerheid? Dat is vraag van alle eeuwen. Dat beheerst heel zijn leven. Dat beheerst heel het gemeenschapsleven. Het familieleven. De burgerlijke samenleving. Hoe krijgen wij een stil en gerust leven. De één zoekt het in vermaak, in verstrooimg, in het vergeten van zijn onrust, in het zich wijsmaken dat, wat hij vandaag heeft, ook morgen zijn deel nog wel zal zijn. Des rijken goed is de stad zijner sterkte. En, voorzover zijn maatschappelijke welstand niet al te ruim is, en hij toch vreest, dat zijn goederen voor de toekomst ontoereikend zullen zijn om zijn behoeften te vervullen, vooral als er onverwachte moeilijkheden, als ziekte, brand enz. zich op zouden doen, dan is er wel de een of andere vorm van verzekering, die daarin kan voorzien. Het bevredigt wel niet geheel; het kan zijn onrust wel niet geheel onderdrukken, er kunnen zich immers nog zoveel omstandigheden voordoen, waarbij al die dingen, hetzij rijkdom, macht, kracht, bekwaamheid of verzekeringen, geen baat kunnen brengen. Deze onrustfactor kunt ge waarnemen

Deze onrustfactor kunt ge waarnemen in heel ons mensenleven. Het is de drijfveer bti schier al onze daden. Het is ook een teken des tijds. Er is in de geschiedenis van de mensheid geen tijdperk aan te wflzen, waarin de onrust, en ook de wrevel, zo groot was als tegenwoordig. En het schijnt nog steeds erger te worden. De vooruitgang van de techniek, zozeer gericht op het gemak van de mens, heeft zijn rust niet bevorderd, maar deze slechts doen toenemen. De mens dreigt een slaaf van zijn eigen uitvindingen te worden. Of is het de toenemende onrust onder de mensen, welke ons er juist naar drijft, allerlei te bedenken, waarvan wij rust en bevrediging verwachten? Dit is zeker, als we letten op de ontwikkeling der dingen, dan voltrekt deze zich in een steeds sneller tempo. Het wordt een duizelingwekkende vaart. Wat vandaag nieuw is, is morgen weer oud. De golfslag des tijds wordt steeds sneller. Men vraagt zich wel eens af: Leven we, of wórden we geleefd? Wordt nu het mensdom gelukkiger door al deze dingen? De onrust, de spanning neemt toe. We hebben eigenlijk geen tijd meer om daarbij stil te staan. En vooral de jongeren, en ook in groter mate de mensen in de steden, ze worden opgenomen in de maalstroom van het leven, een maalstroom die steeds sneller vliet. Waar zal de mens'een rustpunt voor zijn hart vinden ? Waar zal hij beginnen te leven?

De menst zoekt rust. Dat kan niet anders. Daarin schept hij behagen. Dat behoort bij zijn bestaan. De mens is niet geschapen om het rustpunt In zichzelf te hebben. Hij zoekt het buiten zich. Hij moet een woning hebben. De mens heeft God tot zijn woning gehad. Maar die woning is hij ontvloden. Om elders een woning te zoeken. Bij zichzelf. Maar daar heeft hij het niet gevonden. Daarom zoekt hij het bij het schepsel. Job zeide het reeds: Die God tergen hebben verzekerdhéden, om hetgeen dat God met zijn hand toebrengt. Het leven is een strijd geworden. Men werkt om vooruit te komen, om te behouden wat men bereikt heeft, om althans niet zo hard achteruit te gaan, dat men alles verliest. De mens is in zijn leven en streven

De mens is in zijn leven en streven te vergelijken bij een roeier, in een bootje op een sterk stromende rivier. Bij hard roeien stroomopwaarts komt hij even snel vooruit als de rivier stroomt. Zo kan hij verhinderen, dat hij met de stroom wordt meegesleurd. Bij erg hard roeien komt hij zelfs nog een weinig vooruit. Komt hij kracht te kort dan wordt hij langzaam maar zeker stroomafwaarts meegevoerd. Tenslotte moet hij het opgeven, en drijft met volle snelheid af tot waar de rivier uitmondt in de grote zee der eeuwen. Hoop en vrees, blijdschap en droefheid

Hoop en vrees, blijdschap en droefheid waren afwisselend zijn deel. Maar alle „vastigheden" waren niet meer dan het steunsel dat zijn roeiriemen vonden in de vlietende wateren van zijn levenstroom. Zo hij 'in zijn leven het vergankelijke en nietige van al deze dingen niet heeft ingezien, dan zal hij aan het eind ervaren dat al zijn kracht en streven, waarop hij gesnoefd heeft, hem ontvallen. Is het dan geen voorrecht te noemen,

Is het dan geen voorrecht te noemen, dat de mens een stil en gerust leven leidt op aarde? Zeker. Mits men het op de juiste wijze waardeert. Dat wij in ons leven en streven Gods raad naogen dienen, en onze vastigheid, onze woning, bij God in Christus terugvinden. Als dat niet enkel belijdenis, maar innige beleving is, zet het een stempel op al onze daden. Niet alleen op wat men het godsdienstige leven pleegt te noemen. Maar op heel onze samenleving met onze naaste. De gewoonste dingen krijgen hier kleur. Dan is het geen ledige klank, dat wij eten en drinken, en alle andere dingen doen ter ere Gods. Dan hebben wij ons rustpunt weer in God. Dan komt er rust en vastheid in onze gangen. Dan gaan wij vrucht dragen, waarin God verheerlijkt wordt. Dan gaan wij de vraagstukken des levens niet mijden, maar ze krijgen een nieuw, een hoger aanzien. Dan zouden wij niet vrezen, al veranderde de aarde haar plaats en werden de bergen verzet in het hart der zee. Dan wordt hier iets betracht van de ver. vullen der wet: God en onze naaste lief te hebben.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen