Avontuur in oud China

„Neen", gaf hij lachende ten antwoord. „Ik zag dat u mij niet bemerkte. Is de zaak waarover u peinst zo moeilijk op te lossen?" „Dat is het", antwoordde zij vriende­

„Dat is het", antwoordde zij vriende­ Igk. „Ik probeerde namelgk het probleem op te lossen hoe ik in Yong­Foo zal komen. Vader vertrok vannacht haastig en heeft het aan mgzelf overgelaten, om mijn eigen weg naar huis te vinden". „Is dat zo?"

„Ja. Hij liet een briefje achter voor mij. Ik moet zo vlug mogelijk In Yong­ Foo komen en de bagage meenemen die hfl achterliet. Zo juist Is mij de vrije overtocht naar Yong­Foo aangeboden." „Door Li­Weng­Hoo?" „Ja", antwoordde zij hem verbaasd. Hoe wist u dat?" „Ik vermoedde het", was het ant

woord. „Ik ontmoette de mandarijn toen hij deze zaal verliet". Hij wachtte een ogenbjik en vervolgde rustig;. „Juffrouw Barington, als ik in uw plaats was, zou ik dit aanbod afwijzen." „Ik verlang ook niet ora van dit aanbod gQbi5Miï;te:fm8lten','j zei het meisje met een pelnzenden blik op het gelaat „maar ik kan moeilijk weigeren. Li­ Weng­Hoo Is een vriend van mijn vader" „Hoe wist hij, dat u verlegen was om. een reisgelegenheid naar Yong­Foo? Had u hem dat verteld'?" „Neen. Maar het schijBit, dat hij mijn vader vannacht voor diens vertrek gesproken heeft." Toen zij de bezorgde bKfc op het gelaat van de zendeling zag, hield: zg op en, vroeg; „Wat is er?" „Br schoot mg een gedachte te binnen", antwoordde hfl luchtigjes, niet willende tonen, in hoeverre hij vermoedde, dat er samenwerking bestond tussen Barrington en de mandarijn. Vervolgens voegde hij er aan toe: „Ik denk, dat ik uw moeilijkheid kan oplossen, juffrouw Barrington, tenminste, als u er ­niet tegenop ziet, de reis te maken in een sampan van de zending". Het meisje lachte hartelijk. „iDat zal ik heel graag doen". Dick Forsyth keek opi z^n horloge.

„We vertrekken ­over twee uur, als u dan tenminste klaar kunt zgn. Er si^n twee dames en ik. De dames gaan naar Fong­Chin en tot zover zal de boot dus wel wat vol zijn". „Het zal toch beter zijn dan da ruime salonboot van LI­WengHoo", gaf' zij glimlachend te kennen. „Veel beter", antwoordde hij ernstig. „Als u me dan verontschuldigen wUt, zal .ik me gaan klaarmaken voor bet ! vertrek. Dr Forsyth. Binnen een uur ben ik klaar". Na haar vertrek begon hij te ontbijten. Hoewel zijn gedachten steeds bezig waren, bemerkte hij toch, dat tweemaal een Chinees in enigszins overdadige uniform de zaal binnenkwam, nauwlettend rondkeek en vertrok. En toen hij de zaal verliet, zag hij

En toen hij de zaal verliet, zag hij diezelfde man in de onderdanige houding van een dienaar voor Li­Weng­ Hoo staan. Blijkbaar was die man dus j door deze gezonden met het doel, om of op hem of op juffrouw Barrington te letten. Dit vermoeden werd anderhalf uur later bevestigd toen dezelfde man aan juffrouw Barrington, die gereed stond in een bootje te stappen, dat haar naar de zendingsampan brengen zou, een briefje overhandigde. Zij nam het ^aan, las het, schudde het hoofd en richt­ |te enige woorden tot de brenger. De man I protesteerde op eerbiedige wijze, maar ihet meisje deed alsof zij niets meer zag 'en stapte aan boord. Terstond gaf Forsyth bevel, om van wal te steken en de iboot zette zich in beweging. I Onder het voortglijden langs de oevers

I Onder het voortglijden langs de oevers •der rivier, richtte Forsjrth zich weer tot azijn medereizigster: „was dat briefje van iLi­Weng­Hoo afkomstig?" „Ja, die man was een van zijn beiüenden. Hg wilde mij naar de boot van k^n meester brengen." „De mandarijn schgnt het niet zo gaaiiw op te g^en.", zei hij, in de hoop. dat zij verder in hem vertrouwen wilde stellen. Maar zij stelde zich tevreden met de loutere toestemming van zijn oordeel. „Dat schijnt hij zeker niet".

„Dat schijnt hij zeker niet". Langs een net van kanalen, tussen straten van bootjes, bracht het vaartuig hen naar 'n grote helder­uitziende boot, waarop twee Engelse meisjes stonden, die met nieuwsgierige blikken alles om haar heen opnamen. „De zendingsboot", duidde Forsyth

„De zendingsboot", duidde Forsyth glimlachend aan. „En die twee meisjes zijn de passagiers voor Pong­Chin. Ik hoop dat ze u bevallen zullen. Zij kennen China niet, zoals u, want ze zijn pas aangekomen". Forsj^h stelde de dames aan elkaar

Forsj^h stelde de dames aan elkaar voor en keerde toen terug, om zorg te dragen voor de bagage. Het viel hem op, dat juffrouw Barrington vrg wat pakjes bij zich had, maar hij gaf daaraan de verklaring, dat zij veel handelsartikelen bij zich zou hebben van haar 'vader, In welke mening hij versterkt werd door de zwaarte van enkele pakken. Nauwelijks was de bagage over of de sampan werd losgegooid en de zuidenwind bolde de zeilen en dreef hen langzaam de Pi­Kang op, die naar Pong­ 'Chln voerde en verder naar Yong­Foo. 1 Terwtjl zij daarheen dreven, zag For­ •syth, hoe een jonk met dubbele zeilen ;zich losmaakte uit de menigte van vast­ Igemeerde boten. Toen hij zijn kijker op jd« jonk richtte, zag hij, dat ze de kleti

ren voerde van Li­Weng­Hoo en terwijl de sampan kalm haar weg vervolgde, was hij in gedachten verzonken peinzende over Li­Weng­Hoo en diens woorden. Voor Kathlijn Barrington zomin als voor Dick Forsyth bood de reis Iets nieuws. Maar voor de twee zendingszusters,

Maar voor de twee zendingszusters, die pas uit Engeland gekomen waren was alles vreemd. De sampans en jonken, die zij inhaalden en tegenkwamen, de dorpen langs de oever, de pagoda's (kerken) schitterend in het zonnelicht, de kraanvogels, traag wiekende over het water, dat alles trok haar aandacht en verwekte vrolijkheid.

Laat in de namiddag ging de wind liggen en de bemanning van de sampan stak de riemen uit, om te roeien. Zij naderden een dorp, welks pagoda reeds van verre te zien was. Toen zij dichterbij kwamen, weerklonk het geluid van slaande trommels over het water. Forisyth verklaarde, dat een of ander feest iwerd gevierd, waarop een van de zenjdingszusters haar wens te kennen gaf aan land te gaan. „Dat zou Ik juist voorstellen", ant­

„Dat zou Ik juist voorstellen", ant­ 'woordde hij. „Er is hier een zendingsstation waar een mijner vrienden een ziekenhuis heeft. Wij zullen voor het 'souper zijn gastvrgheld inroepen. Wat Idunkt u er van, juffrouw Barrington?" voegde hij er aan toe, zich tot haar irichtend.

„Uw plan lacht mij van harte toe", was het antwoord. „Dan zijn we er allen mee Ingenomen", merkte zij lachend op. Intussen was het tamelijk donker ge­j

Intussen was het tamelijk donker ge­j worden. Hier en daar schommelden de papieren lantaarns. Het getrommel nam | nog toe In sterkte. De straten waren ] zeer vol. Terwijl zij voortstapten, werd het ge

Terwijl zij voortstapten, werd het geraas nog heviger. En tussen het getrommel door hoorden zij gelach en kreten van opwinding. Bij het omslaan van een hoek kwam een grillig dier aankronkelen. 't Was ongeveer vijf en twin­ tig voet lang en vervolgde al kronke­ lend zijn weg. „Wat aardig", riep een der Engelse

„Wat aardig", riep een der Engelse meisjes. „Wat stelt dat voor?" „Een papieren draak", gaf de dokter ten antwoord. We doen het beste met op zij te gaan, anders kon de draak het wel eens in de zin krijgen, ons te verslinden". ^

Zo ging hij dan gevolgd door zijn ge­ \ zelschap, in een nauw zrjstraatje staan^^ vanwaar zij alles konden zien. Hij war lang genoeg in China geweest om r^ weten, dat vooral bij gelegenheid vaiv feesten, de Chinezen moeilijk in be- dwang zijn te houden. Kathlijn Barrington wist dit eveneens en maakte zich\ beangst, dat de gelen hen ontdekken zouden en jacht zouden maken op die vreemde indringers. (Wordt vervolgd>

(Wordt vervolgd>

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen