Wellevendheid in de kerk

Onder dit opschrift schrijft (ds S.- G(reving), Geref. predikant te Zierikzee, in de „Zeeuwsche Kerkbode” van de Geref. kerken in Zeeland het volgende: „Hier op onze eilanden Schouwen en Duiveland bestaat nog de gewoonte, dat de plaatsen in de kerk verhuurd zijn. Dat is een methode om de kerkelijke finantiën binnen te krijgen. Zo zijn er kerken, die het geld, benodigd om de uitgaven te dekken op drieërlei manier binnen krijgen: zitplaatsengeld, collectezak en vaste kerkelijke bijdrage. M.i. is de laatste methode de meest juiste, omdat daardoor de lasten van het kerkelijk leven zo eerlijk mogelijk worden verdeeld. Maar daarover wil ik het nu niet hebben.

Er wordt zitplaatsengeld betaald. D. w.z. dat iemand tegen een bepaalde, vastgestelde prijs per jaar één of meer zitplaatsen in de kerk voor onbepaalde tijd huurt. Daardoor krijgt hij recht op die plaatsen. Dat klopt natuurlijk niet, omdat ieder die lid is van de kerk door zijn lidmaatschap reeds recht heeft om in de kerk te komen en een plaats te bezetten. Men kan er dan nog over verschillen of alle plaatsen „vrij” moeten zijn dan wel of ze toegewezen moeten worden, zodat men steeds op dezelfde plaats kan zitten.

Maar dat verhuren brengt eigenaardige en soms onhebbelijke consequenties met zich mee. Zo bespeurde ik tot mijn grote verwondering, dat het motief voor velen in een bepaalde gemeente om met de predikant, die overging naar ,art. 31’ mee te gaan was: ik heb in die kerk mijn plaats betaald. Waar het kerkgebouw voorlopig in handen kwam van de ,,31ers” werden ze dus ook „31”. Wie of er op de stoel kwam, interesseerde hun minder, ook niet welke prediking gehouden werd. Maar wèl, dat zij voor die plaats in die kerk betaald hadden en déAr dus heen gingen, ’k Wilde het eerst niet geloven, dat een dergelijke consequentie mogelijk was, totdat ik het zelf vernam, tot tweemaal toe, van mensen, die verklaarden niet bezwaard te zijn, maar toch in de bezwaarde kerk te kerken, omdat zij toch hun plaatsen hadden betaald.

Niet alleen eigenaardige, maar ook onhebbelijke consequenties vloeien uit het plaatsengeld voort.

Wanneer een vreemdeling de kerk binnenkomt is er soms een gemeentelid zo gedienstig, hem aan een plaats te helpen waarvan hij meent, dat die toch niet bezet wordt in de dienst, ’t Is voorgekomen, dat zo iemand dan wèl kwam en geërgerd over zoveel brutaliteit dat een ander op zijn plaats durfde te gaan zitten in scherpe bewoordingen niet verzocht, maar commandeerde de plaats te ontruimen. Of ook dat, nadat door het lichtje was

Of ook dat, nadat door het lichtje was aangegeven, dat alle onbezette plaatsen vrij werden, een huurder daarvan nog binnen kwam en bijna met ruzie een ander van zijn, nu vrij geworden plaats verdreef.

Als predikant merk je zulke dingen niet, omdat dat alles zich afspeelt vóór dat de dienst begint. Dan is uiterlijk de rust weergekeerd. Maar innerlijk? Ik vrees, dat in vele gevallen de vogelen des hemels het zaad reeds wegpikken, voordat het nog de grond geraakt heèft. En eerlijk gezegd, begrijp ik zulke dingen niet. Thuis kunnen wij zo echt wellevend zijn. Komt er een bezoeker, wij rijzen allemaal van onze plaatsen en de beste „haard”-zetel wordt de gast gepresenteerd. -Wij willen graag een correcte nette indruk maken. Maar niet zodra zijn wij in de kerk of wij schijnen alle wellevendheid te hebben verleerd. Natuurlijk moet ik hier niet gaan generaliseren, want gelukkig komt het niet dikwijls voor. Maar de zitplaatsencommissie heeft een allesbehalve benijdenswaardige taak. In plaats dat wij blij zijn als er iemand

In plaats dat wij blij zijn als er iemand van buiten de kerk met ons optrekt, om het Evangelie te beluisteren, laten wij de man staan. Hij moet zichzelf maar redden. De eerste schroom, die hij moest overwinnen, om de kerk weer op te zoeken, keert terug. Hij vóélt zich daar staan. En hoe licht komt dan de gedachte op: „Dat is één keer, maar nooit weer.” Tenslotte komt hij in het gedrang nadat het lichtje bij de kansel is ontstoken op één van de onprettigste plaatsen in de kerk terecht. Maken wij op zo’n manier het niet erg

Maken wij op zo’n manier het niet erg moeilijk voor zo iemand om te geloven, dat hij in een kerk terecht gekomen is waar de naastenliefde als eerste eis geldt in de verhouding tot elkaar? Moest het niet zo wezen, dat wij met pure blijdschap, dat er een „ander” in de kerk is, als om strijd hem onze plaats aanbieden en zo meteen hem opnemen in onze gemeenschap, zodat hij zich thuis, op zijn gemak, gaat voelen? In Amerika is het, in sommige kerken

In Amerika is het, in sommige kerken althans, gewoonte dat er een commissie voor ontvangst bij de deur staat, die vreemdelingen opvangt, een goede plaats bezorgt en van Bijbel en Psalmboek voorziet. In ons land schijnt in een kerk, naar ik hoorde verluiden, dat ook het geval te zijn. Maar waarom kan dat in alle kerken niet? ’t Schijnt soms of de regel „dwingt ze om in te komen” precies in het tegendeel is verkeerd: „dwingt ze om weer te vertrekken”. Maar dan zijn wij toch wel goed op de verkeerde weg.

Daarom zou ik graag ook in onze kerkdiensten wat meer wellevendheid willen zien betracht. Tegenover elkaar en vooral tegenover vreemden.”

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen