Het Beste Medelijden

Een Amerikaan zat eens aan tafel ten huize van een Duitse handelsvriend. Er waren nog andere gasten aan de disch genodigd en onder deze ook een gymnasiast, wien door de welgestelde heer des huizes verlof gegeven was tweemaal per week te komen dineren.

De etenstrek van de jongeling scheen ditmaal zeer gering; hij hanteerde zeer langzaam zijn vork en keek zeer bedrukt.

„Zeg, vriend, wat scheelt jou vandaag?” vroeg hem zijn buurman, „ben je onwel?”

„Och neen”, was het antwoord, „maar ik heb vandaag zoveel ellende aanschouwd, dat mij de etenst’ck er totaal door vergaan is.”

„En wat hebt ge dan wel gezien, dat ge er zó door terneergeslagen zijt?” vroeg de gastheer. „Komaan, vertel het ons eens, we zijn zeer nieuwsgierig het te vernemen.”

De jongeling gaf aan het verzoek gehoor en verhaalde met bewogen stem het volgende: „In het achterste gedeelte van het huis, waar ik een kamer heb, woont sinds lang een echtpaar met een talrijk gezin.

De mensen hebben zich er lange tijd, hoewel de strijd voor het dagelijks brood dikwijls moeilijk viel, goed en eerlijk doorheen geslagen, totdat de man, een leidekker, door een val van het dak zijn beide benen gebroken heeft en ten gevolge daarvan niet meer in staat was iets te verdienen.

In ’t eerst heeft de vrouw, een zuinige en vlijtige huismoeder, moedig de zware slag gedragen en dapper door- geweikt.

Overdag ging zij uit wassen en liet dan de zorg voor haar zieke man en de kleinere kinderen aan haar oudste dochtertje en een arme buurvrouw over, die zo nu en dan eens kwam kijken. ’s Avonds deed ze haar eigen huiswerk en naaide en stopte vaak tot laat in de nacht.

Maar tengevolge van voortdurende overspanning hebben haar thans zware koortsen aangegrepen en ligt ze nevens haar man in een allerellendigsten toestand op het ziekbed.

Het vroeger zo gelukkige gezin verkeert nu in de bitterste nood; de kinderen schreien om brood en de beide hulpeloze ouders kunnen niet anders doen dan met hen honger lijden. O, welk een toestand is dat!” Zwijgend had het gezelschap de jongeling aangehoord en toen hij geëindigd had, betuigde elk op zijn wijze zijn deelneming.

„Och, hoe treurig!” zuchtte de een. „Wat een ellende!” sprak de ander, ’t Is verschrikkelijk!” zei een derde. „Zo iets moest niet kunnen voorkomen!” riep nummer vier uit. „Ja, ja, de nood kan hoog gaan!” betuigde de vijfde.

„’t Is te hopen, dat God uitkomst geeft”, besloot nummer zes, en nadat zo de een na de ander zijn medelijden aan de dag had gelegd, stapte men van het treurig onderwerp af en begon weer over andere dingen te spreken.

Maar nu stond de Amerikaan op (Amerikanen zijn practisch) en tikte tegen zijn glas, ’t Was een teken dat hij voor een ogenblik de aandacht van’ de aanwezigen vroeg.

„Ik beklaag dat arme gezin met honderd Mark!” zeide hij en tegelijkertijd legde hij een banknoot van 100 Mark op een ledig bord. „Met hoeveel beklaagt gij die mensen?” dus wendde hij zich tot zijn gastheer.

Deze legde zwijgend een gelijk bedrag op de collecteschaal, en daarna ging de Amerikaan met zijn vraag verder het gezelschap rond.

En zie —- elk der gasten „beklaagde” thans de arme ongelukkigen niet alleen met woorden, maar ook met de daad, en weinige ogenblikken daarna stelde de Amerikaan onze jonge vriend een aanzienlijk bedrag ter hand om in de behoefte van de arme leidekkersfamilie te voorzien.

Het medelijden met de daad had goede vruchten opgeleverd. Dat was het beste!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen