In Oud China

„Ja, als haar hart tenminste het verdragen kan. Als dat niet gaat...... ” Hij boog zich over het kindje, dat hem met angstige ogen aankeek. Kathlijn voelde, hoe de kleine hand zocht. Zachtjes drukte zij die en sprak kalmerend tot haar: „Wees niet bang lieveling”. Na een kort onderzoek knikte de dok

God ver weer de met een zei: „Al Na een kort onderzoek knikte de dokter. En terwijl Kathlijn nog steeds de hand van het kind vasthield, voelde Forsyth de pols van de kleine. Daarna legden zij het kind op een tafel en toen zij van de arme, verminkte voet het verband begonnen af te wikkelen wendde Kathlijn de ogen af. Zij hoorde Forsyth zeggen, dat het gelukkig was, dat de windsels niet zo strak zaten. Zij hoorde het geluid van water, toen dokter Burriet de lange, linnen zwachtels doorweekte, om te voorkomen, dat het vlees meegevoerd werd door de zwachtels. Na enige tijd waaraan voor haar gevoel geen einde kwam, hoorde zij stem van dokter Burriet, die sympathieke verontwaardiging z.«. „«.> de tenen van de rechtervoet en twee van de linker. Arm, klein ding. geve de dwazen, die dat gedaan hebben!’

„Maar zullen we de voet nog kunnen redden, Burriet?”

„Slechts door een wonder”. Weer volgde een stilte, slechts afgebroken door-korte aanwijzingen van tijd tot tijd. Toen sprak Dick Forsyth: „Go- de zij dank, dat is klaar. Wat verfoei ik die slechtheid. En dan te moeten denken, dat er millioenen in hetzelfde geval verkeren, als deze kleine dreumes”. Heel voorzichtig legden de twee sterke mannen het kind terug op de krib en ruimden de overblijfselen van hun werk, weg, terwijl Kathlijn Barrington haar plaats weer innam aan de zijde van het nog steeds bewusteloze kind. Toen ging dokter Burriet weg, om na enkele minuten terug te komen met de vader van het kind. Diens gezicht drukte geen ontroering

Diens gezicht drukte geen ontroering uit en stond strak als een afgodsbeeld, maar zijn waaier ging vlug heen en weer, toen hij over zijn kind heenboog en verraadde duidelijk de ontroering, die zich van hem meester gemaakt had. Enkele ogenblikken lang keek hij naar het slachtoffer van die barbaarse gewoonte en daarna zochten zijn ogen die van Kathlijn Barrington. „Wilt u op mijn kleine passen?” vroeg hij plotseling. Dokter Burriet wilde tussenbeide ko

Dokter Burriet wilde tussenbeide komen, maar Kathlijn was hem al vóór. „Wel voor mag”, voegde toe terwijl zij richtte. dokter Burriet enige dagen — als ik zij er in het Engels aan zich tot —

„Mag?" haastte deze zich er aan toe te voegen, „ik zou het u juist vragen want de kleine heeft zich aan u gehecht en de redding van dit kind zal mijn zending meer bevorderen dan ik in vijf jaar in staat geweest ben te doen". „Dan blijf ik”, antwoordde zij rustig. Nadat de mandarijn nog een enkele blik geworpen had op zijn slapende lieveling groette hij Kathlijn met zijn waaier en verliet de zaal, gevolgd door dokter Burriet, terwijl Forsyth met Kathlijn achterbleef. „Wat zal uw vader daarvan zeggen?” vroeg hij opeens.

'„Dat weet ik niet”, antwoordde zij rustig. „Ik kan dit arme, lieve meisje niet alleen laten. Maar als u alles, behalve mijn persoonlijke bagage wilt mee nemen naar Yong-Foo en Jiet mijn vader wil doen bezorgen, zal hij niet erg ontstemd zijn. De vader van dit kind is mandarijn”, zei ze met een scherp lachje, „en mijn vader gaat graag met officiële personen om. Mogelijk zal hij mijn blijven hier beschouwen als het uitwerpen van brood op het water”. Er was een lichte verontwaardiging in haar spreektoon, die niet aan de aandacht van Forsyth ontsnapte. Maar hij deed, alsof hij niet bemerkte. „Ik denk dat het heel goed is van u”, antwoordde hij hartelijk. „Als u me zeggen wilt, welke pakjes u nodig heeft, zal ik ze meteen halen en ik zal zien dat de andere zo spoedig mogelijk bij uw vader in Yong-Foo komen”.

Zij beschreef de bagage, die zij nodig had en zonder langer te wachten verliet Forsyth het zendingshuis en begaf zich naar de oever van de rivier. Daar wachtte hem een onverwachts avontuur. In tegenstelling van de stad met haar honderden lantaarns was de smalle oever zeer donker en nagenoeg verlaten, zodat hij heel wat moeite had, om een boot te vinden, die hem naar de in het midden van de rivier liggende sampan kon brengen.

Juist kwam een boot aan wal, bemand met drie Chinezen en hij begon met hen te onderhandelen. „Ja”, zei een der mannen „we brengen

„Ja”, zei een der mannen „we brengen u naar de sampan voor twee tael (een tael is ongeveer drie gulden zestig.) De prijs was hoog, maar zonder een poging te doen tot afdingen, stapte Forsyth in de boot, die terstond afgestoten werd. Met de eerste streken zette de boot koers naar de sampan, welker lichten duidelijk zichtbaar waren. Daarna draaide zij af en begon de stroom op te varen.

„Dat is de boot, waarheen ik wil”, zei Forsyth tot de man aan het roer, terwijl hij de sampan aanwees. De man schonk er niet de minste aandacht aan. „Hoort u me niet? Dat is de sampan, die...... ”

Hij voleindigde de zin niet. Tot zijn verbazing maakte de man de helmstok los en zwaaide die boven zijn hoofd. Maar Dick Forsyth verloor zijn tegenwoordigheid van geest niet. Vlug greep hij de man bij de benen en toen deze struikelde, vielen zij samen over boord. In het water liet de jonge dokter los en toen hij boven water kwam zag hij de lichten van de sampan achter zich. Met krachtige slag zwom hij in die richting. De Chinees liet hij aan zijn lot over, verzekerd, dat deze door zijn makkers gered zou worden. Toen hij de sampan bereikt had, klau

Toen hij de sampan bereikt had, klauterde hij aan boord en druipende van het water begaf hij zich naar het achterdek. Juist kwam een der leden van de bemanning naar boven en zag hem onder een lantaarn staan. „O, dokter Forsyth”, riep hij uit, zonder te letten op de druipende kleren van de dokter. „Een heel vreemde ding gebeurd is”. „Zo Ching, wat is er dan gebeurd?”

„Zo Ching, wat is er dan gebeurd?” „Toen u weggaan, vijf man komen met een boot en drijven ons in hut en kijken alle ding. Vijf heel wilde mannen. Zij heel vlug kijken naar bagage. Missie Barrington bagage allemaal. Dan breken open één pak, twee pak en gaan weg. Heel wilde mannen. Rlvierrovers ik denk”.

„Hebben ze ook iets gestolen?” vroeg Forsyth verwonderd. „Nee. Stelen enig ding. Heel vreemd. Zij weggaan, ik weer sluiten één pak, twee pak en wachten u”.

„’t Was inderdaad heel vreemd. En het een met het ander in verband brengende, begreep Forsyth er niets van. Een ogenblik staarde hij in gedachten over het water. Toen viel hem iets in. „Toen de rivierrovers, zoals je ze noemt, weggingen, welke kant gingen zij toen heen, Ching?” Ching wees met de hand stroomopwaarts. „Die kant gaan. Grote jonk zijn. Wij jonk zagen ook wij komen morgen op rivier”. „O”.

Nu zag Forsyth het verband tussen/ de aanval op zichzelf en de aanval op de sampan. Li-Weng-Hoo was waar- l schijnlijk de aanstoker van beide. Maar terwijl hij de aanval op zichzelf beschouwen kon als een uiting van haat van de mandarijn, kon hij niet begrijpen, wat de oorzaak was van de aanval op de bagage van Kathlijn Barrington. Lange tijd peinsde hij hierover, maar tenslotte was hij nog even ver, als aan het begin. Het was onverklaarbaar voor hem. Toch besloot hij, hoe begerig hij ook was, enig licht te krijgen in deze duistere zaak, er niets van te zeggei^ aan Kathlijn Barrington. Toen hij de volgende morgen de rivier opkeek, was de jonk van de mandarijn verdwenen.

(Wordt vervolgd)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen