Om het behoud van onze volkskracht

Ons volk heeft indertijd onze militairen met gemengde gevoelens naar Indonesië zien vertrekken. Maar onverschillig hoe men over het vertrek dacht: er heerst g^ote vreugde in de gezinnen, waar man of zoon is teruggekeerd.

En velen zijn al terug in het vaderland. En daarbij is gebleken, dat deze mannen profijt hebben gehad van hun diensttijd. Uit ervaringen van werkgevers — en uit alle publicaties, die op de gedemobiliseerden betrekking hebben — is gebleken, dat deze mannen zelfstandiger en flinker zijn geworden en dat zij een groter verantwoordelijkheidsgevoel hebben gekregen.

Kortom: de kwaliteit der tot heden teruggekeerde militairen betekent een grote versterking van Nederlands volkskracht. Wat er in het conflict ook verloren moge zijn gegaan: dit is een groot gewin!

Maar De grote meerderheid der tot nu toe teruggekeerden wisten waaiv om ze in Indonesië waren. Die taak is thans afgelopen. Zij, die er nu nog zijn „zitten er te zitten" om het populair te zeggen. Nog zeker 80.000 militairen onder Nederlands bevel verkeren in deze toestand. Zij willen naar huis terug. En zij komen ook terug. Maar ofschoon door het charteren van buitenlandse schepen het demobilisatieschema is versneld van 7500 tot 10.000 man per maand — en met veel geluk zal het misschien nog iets kunnen worden versneld — het is duidelijk dat het tot het najaar zal duren eer de laatste man scheep gaat.

Dus: wachten. Maandenlang wachten voor tienduizenden. Zonder taak in het hete, vochtige klimaat van de Indonesische havensteden. In kampementen, die soms overvol zijn, gespeend van ook maar het geringste comfort. Dat betekent: eindeloze, treiterige verveling. De gevolgen hiervan zijn in één zin

De gevolgen hiervan zijn in één zin samen jte vatten: het gevaar dat zeer waardevolle potentiële volkskracht verloren gaat. Voor de mannen zélf zou dit een ramp zijn, die hun hele leven verder kan beïnvloeden. Voor ons volk als geheel een verlies, dat wij niet kunnen en mogen gedogen. Met grote finantiële steun van de Re

Met grote finantiële steun van de Regering doet de NIWIN wat zij kan om onze mannen in Indonesië geestelijk en lichamelgk fit te houden. Er worden o.a. zeer waardevolle cursussen gegeven, die de militairen voorbereiden op hun terugkeer. Welke arbeidsmogelijkheden er zijn, hoe zij moeten solliciteren — kortom de practische dingen van het dagelijkse leven, die voor hun toekomst van groot belang zijn — worden hun als 't ware spelenderwijs geleerd. Voorts wordt lectuur gezonden, sportmateriaal en alles wat verder nodig is voor een goede vrije tijds besteding.

Wij weten dat de regeringssteun alléén niet voldoende is om dit werk ai te maken zoals het zijn moet. Wij weten ook, dat onze lezers allen mannen kennen, die nog op hun thuisvaart uit het verre Indonesië wachten. En zij, wier familieleden of kennissen reeds teruggekeerd zijn, kunnen zich voorstellen hoe waardevol het is, dat zij die nog wachten gezond naar lichaam en geest in de familiekring terugkeren.

Daarom wil ons blad graag helpen om het leven van die wachtenden zó te maken, dat zij inderdaad goed terugkomen. Deze mannen ginds gaven drie jaren van hun leven — laten wij voor de laatste maal een bijdrage geven om hun dit wachten op de thuisreis althans enigermate dragelijk te maken.

Daarom zijn wij gaarne bereid deze bijdragen in ontvangst te nemen en in ons blad te verantwoorden. Uw gift — hoe klein ook — is wel

Uw gift — hoe klein ook — is welkom rechtstreeks aan ons bureau, per postwissel of giro 167930 t.n.v. N.V. Eilandennieuws Middelharnis of per aangetekende brief.

Voor het laatst willen wij waar maken:

Oké, wij leven mee Met onze jongens overzee. /

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen