Schrammetje

Loop ik daar enige tijd geleden een vreemdeling tegen 't lijf, die me naar de weg vroeg. Aan z'n spraak te horen vermoedde ik, dat hij uit Zeeland kwam want inplaats van „joe" sprak hij van „jie"; voor „wiele" zei hij „wilder" en als hij het over „jule" had, praatte hij van „julder". M'n vermoeden bleek juist: hij was net met de veerman de rivier overgestoken en vertelde me, dat hij uit Bruinisse kwam. „Ik bin wè geen messelaer net as joe, mar ik oare toch oak bie de mensen, die mit d'r handen de kost motte verdiene", legde hij uit. Nieuwsgierig vroeg ik welk vak hij dan wel beoefende, waarop hij zijn korte vingers iiet zien. „Schoenmaeker", raadde ik, want ik zag alras, dat de pekdraad zulke handen niet vreemd was. „Net geraeie", zei de vreemdeling. „Jie ei kiek op 'n mens, dat merke 'k wel." Ja, ging hij verder, ik bin Morien Boone, 'n zeune van domenie Boone, die vroeger vee op Flakkee kwam preke." Of ik hem ook gekend had? Nou, wis en zeker. De oude domenee Boone met de steek en korte broek. Het gesprek ging al verder, want Marinas was een spraakzaam man en men zou hem zijn 70 jaren niet aanzien. Ik bemerkte dat hij al jaren abonné van de krant was — zij het dan van de Zeeuwse editie — en hij kwam er tenslotte achter, dat hij Schram in levende lijve voor zich had. „Dan mot jie oak nog es 'n stikje over Brunisse in de krante schrieve. Schram" verzocht hij. Ik protesteerde, want ik kende zijn dorp toch niet ? Maar de oude schoenmaker was een goed causeur en vertelde in geuren en kleuren de gebeurtenissen der laatste jaren van zijn havenplaats, die- in rechte lijn negen kilometer van Battenoord verwijderd ligt. Ja, dat Bruinisse heeft rake klappen gehad in de oorlogsjaren. Bijna de gehele vissersvloot werd door de Duitsers ingepalmd, evenals op Oost-Flakkee ontkwam men er niet aan evacuatie en toen op 4 Januari 1945 een eskader Spitfires en Taifoons hun bommenlast boven het plaatsje lieten vallen, sidderden alle huizen op hun grondvesten en bleef er zo te zien één troosteloze puinhoop over

Doch de bevrijding kwam en toen het water uit het dorp verdwenen was keerden deze nijvere Zeeuwen naar hun woonplaats terug om met de tanden op elkaar wat orde in de chaos te scheppen. Höè men er de eerste tijd woonde, moet men meegemaakt hebben, zei de oude schoenmaker, wiens pand óók met de grond gelijk was gemaakt. Het scheen een hopeloos werk, om de strijd tegen zoveel verlies en zoveel ongemak aan te binden, maar de Bruinissenaars hielden vol. Wat nog op te lappen was met oude planken en zeilen werd bewoonbaar gemaakt en voor tijd en wijle had men -weer een eigen dak boven het hoofd. Hele rijen noodwoningen verrezen als paddestoelen uit de grond en intussen sloofden de schippers zich uit om een vaartuig te bemachtigen óf hun eigen schip „ergens" in Duitsland, Nederland of Frankrijk op te sporen, om hun met ondergang bedreigde mossel- en oester cultuur weer nieuw leven in te blazen. Ongelooflijke bergen werk zijn er door deze mensen verzet en ze hebben volgehouden, ondanks de talloze teleurstellingen, die zij bij hun pogingen om weer zo vlug mogelijk „de oude" te worden, hebben ondervonden. En thans, vijf jaren na de oorlog, ligt de haven weer vol met kapitale schepen van afmeting en outillage, waarvan de grootvaders van dit stoere volk, die met him „puntkei" de Zeeuwe stromen kliefden, nooit hebben kunnen dromen Méér dan honderd nieuwe moderne woningen vormen thans een geheel nieuw dorpsgedeelte en ook voor Schoenmaker Boone is de dag aangebroken, dat hij de woonwagen, waarin hij zijn bedrijf uitoefende, kon ruilen tegen een naar de eisen des tijds ingericht zakenpand. Dat was voor hem een blijde dag en dat de schoenmaker er gezien is bewezen wel de grote belangstelling en de vele bloemen. Zelfs de burgemeester kwam er bij te pas om de oude baas, die voor geslachten de schoenen van „zolen en achterlappen" heeft voorzien, geluk te wensen. Glunder kijkt de schoenmaker U aan als hij over zijn nieuwe zaak praat. Het heeft heel wat voeten in de aarde gehad eer het zover was" zegt hij dan, „maar 't is nu toch weer voor elkaar gekomen." En evenals Schram het gedaan heeft, heeft de schoenmaker vaak op de heren in Den Haag gefoeterd. Die behoefden niet in de woonwagen schoenen te herstellen, dus kwam het er niet zo op aan, al moest de ouwe baas nog wat wachten. Hij zat immers droog? Zo schrijdt dat dorp voort op de weg naar herstel. Alle Godshuizen werden er op één na verwoest. Broederlijk vérdelen de verschillende gezindten er met elkaar de kerkdiensten, 't Is geven en nemen, maar 't gaat, al is het dan behelpen. Maar thans verrijst er weer een groot kerkgebouw van de Ger. (Semeente en voor de Hervormde Kerk zal er binnenkort de eerste steen worden gelegd. Als een Phoenix schijnt het dorp uit de as te verrijzen. En men heeft er de wind mee gehad, want zowel door de prijzen der landbouwproducten als die der visserij kon men de laatste jaren meer dan tevreden zijn. Daar zal de oude schoemnaker, bij wien generaties een praatje in z'n werkplaats hebben gemaakt, ook geen scha van hebben! SCHRAMMETJE.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen