Avontuur in oud China

„Maar als hij eens naar Canton gaat?' „Hij zal nooit in Canton komen", zei ae mandarijn zacht. „Dat staat niet op hpl programma. Hij zal vertrekken, dat W'>i. maar het is een lange weg naar banton en in die tussentijd kan er veel gebeuren. Hij kan worden aangevallen *|"r struikrovers bijvoorbeeld. Alleen flii aanval zal plaats hebben buiten mgn provincie, zodat ik niet aansprakelijk KaII gesteld worden, begrijp je?" "Li, je bent een wonder van vernuft."

"Li, je bent een wonder van vernuft." „Als hij verwijnt zal ik rapport moe­ |ien uitbrengen en ik zal overeenkomstig 1^6 waarheid zeggen, dat Dr Forsyth ïong­Foo verliet in de sampan van de zending, de veertiende van de zesde If'^^nd vóór zonsondergang. Als het rap­ IPort Peking bereikt, zullen verdere onjTOrEoekingen aan het licht brengen, dat jwgens tussen hier en Canton de sam­ [pan van de ongelukkige beroofd en ge­ *^ ""Kierd is aangetroffen. Duidelijk zal Wijken, wat'gebeurd is. De regering in f_'''vmg zal zich behoorlijk verdedigen, zij ä« aan de betrekkingen van de arme ^•'^n schadeloosstelling uitkeren en een «anonneerboot de rivier opzenden, om naar van rovers te zuiveren en verderzal er niets van de zaak gehoord worden en — Dr Forsyth zal Yong­Foo niet meer verontrusten." Leiand Barrington lachte ruw.

Leiand Barrington lachte ruw. „Dus je zult hem doden, Li?" Gedurende één ogenblik begaf de Chinees zijn voorgewende onverschilligheid. Zijn ogen glinsterden vrild; zijn gezicht kreeg êen tijgerachtige, bloeddorstige uitdrukking en zijn stem had een sissende klank. „Ja zeker, te eniger tijd. Maar eer het zover is, zal hij honderd doden sterven en zijn gekruisten God bidden om de dood, die maar niet tot hem komen wil." „Wil je hem martelen?" zei Barring

„Wil je hem martelen?" zei Barrington, op een toon van zwak protest. „Daar houd ik niet van, Li. Dat je hem doodt, is al mooi genoeg, maar jullie Chinese pijnigingen zijn "

„De hond dreigde mij", viel de mandarijn hem met koele wreedheid in de rede. „Nu ja, maar blaffende honden bijten

„Nu ja, maar blaffende honden bijten niet", antwoordde de koopman. „Dat doet geen pijn". „Neen, maar het is hinderlijk, waarde

„Neen, maar het is hinderlijk, waarde vriend." Er was iets dreigends in de wijze van

Er was iets dreigends in de wijze van spreken van de mandarijn. Het viel Barrington op en daarom ging hij niet verder met zijn zwakke tegenstand. „Maar als de kerel niet vóór zonsondergang vertrekt, wat dan?" „Dan zal er een oproer uitbreken", zei de mandaten met een spottende buigingin zijn stem. „Ik zal niet in staat zijn, het te dempen en na afloop zal ik de raddraaiers in de stad voor straf onthoofden. Het zendingshuis zal waarschijnlijk in brand gestoken worden — je weet hoe zorgeloos het gepeupel met vuur omgaat — en de zendeling zal met moeite kunnen ontkomen. Hij zal zijn toevlucht nemen naar de rivier en verder — je kunt het je verder wel voor stellen, waarde vriend." „Li", zei Barrington vol bewondering

„Li", zei Barrington vol bewondering „je bent de sluwste Chinees dien ik ken".

De mandarijn wuifde met zijn waaier als blijk van erkentelijkheid voor dit twijfelachtige compliment. Daarna sprak hij opnieuw. „Als de hond eenmaal uit de weg geruimd is, zal mijn huwelijk met je dochter slechts een kwestie van tijd zijn." „Daar is toch geen reden voor haast

„Daar is toch geen reden voor haast wei?" vroeg Barrington. „Kathlijn is een beetje eigenwdjs, zoals je weet, Li en nogal gauw boos". Li­Weng­Hoo wuifde dit bezwaar weg

Li­Weng­Hoo wuifde dit bezwaar weg met zijn waaier. „We zijn in China", zeide htj, „en hier — zijn onze dochters niet boos als haar een huwelijk wordt voorgesteld. De geldkwestie is geregeld en meer behoeft er niet besproken te worden".

„Ja, dat weet ik. Het is eenvoudig genoeg. Maar ik ben bang, dat je Kathlijn niet gemakkelijk zover krijgt. En­ "äe meisjes worden niet als vee ver kocht. En bovendien, de prijs viel me niet "

,,Ik geloof dat we het daarover eens geworden zijn". Bij het horen van deze woorden schrok

het meisje zo hevig, dat het scherm, waar zij achter stond, bijna omviel. Een uitdrukking van schrik en verontwaardiging kwam op haar gelaat, terwijl haar ogen vol twijfel zich richtten op de twee mannen in de veranda. Zij kon haast niet geloven, dat zij goed gehoord had en toch „Ja, dat is in orde", klonk de stem

van haar vader. „Daarover zullen we niet meer praten. Maar je moet kalm te werk gaan en het meisje niet dreigen, alsof zij een vrouw van je eigen ras is". De mandarijn grijnslachte en deed als

De mandarijn grijnslachte en deed alsof hij die opmerking niet hoorde.

„'t Is hier warm", zei hij kalmpjes. „Aan de andere kant van het huis zal het wat koeler zijn. Daar kunnen we meteen van je rozen genieten onder het praten."

„Je hebt gelijk", antwoordde Barrington.

Zij stonden op en verlieten de veranda.

Het meisje wachtte in haar schuilplaats tot de twee mannen verdwenen waren.

Toen kwam zö te voorschijn, bleek en ontdaan. Angst sprak uit haar donkere ogen, haar lippen trilden van vrees.

„Vreselijk", snikte zij. ,,Verkocht te worden als een Chinees meisje! Wat zal ik doen? Wat kan ik doen?" Haar gedachten vlogen naar Dr Forsyth. Ze wilde hem vertellen, wat zij gehoord had. Zij wilde hem waarschuwen. En tegelijkertijd moest zij hem om hulp vragen voor zichzelf. Zo stond zij daar, overwegend, wat haar te doen overbleef. Zij ging bij een schrijftafeltje zitten

Zij ging bij een schrijftafeltje zitten en krabbelde haastig een briefje met het verzoek om hulp. Vervolgens sloot zij het en riep een bediende, om het briefje te bezorgen aan het zendingshuis.

HOOFDSTUK IX.

In de schaduw van het huis, met het gezicht naar de tuin, zaten Leiand Barrington en zijn bezoeker thee te drinken. Terwijl zij de kwestie van het huwelijk van Kathlvjn met de mandarijn bespraken, verliet een van de bedienden het huis, met een brief in de hand. Zélf had hij geen brief geschreven. Dus moest die afkomstig zijn van zijn dochter. Aan Wien zou zij geschreven hebben; voor wien was die brief bestemd? ,,Wacht hier even" zei hij vlug, tot de mandarijn. „Ik moet je even een minuut alleen laten. Ik ben gauw terug en als Kathlijn je hier soms alleen liet zitten^ verzin dan de een of andere verontschuldiging, zaken of zoiets".

De mandarijn had eveneens de brief gezien in de hand van "de bediende en raadde de bedoeling van zijn gastheer. „Wil je die brief lezen, Barrington?"

„Wil je die brief lezen, Barrington?" „Ja, ik zal je de inhoud vertellen. Ik denk, dat we op deze manier nieuws van betekenis te weten kunnen komen". Hij liep langs het huis, vervolgens over een paadje, dat naar de achterkant van de tuin voerde en opende daar een deur. Hij was maar enkele minuten weg en kwam al spoedig terug. .Zijn tocht was niet tevergeefs geweest. ,,Zoals ik vermoedde", zei hij. „Die brief was bestemd voor Dr Forsyth". De mandarijn knikte en wachtte op het vervolg. Zonder enig teken vah ongeduld te geven, stak hij een verse sigaar aan. ,,Ik kan het niet begrijpen", vervolgde

Barrington. ,.Kathlijn moet een en ander weten. Zij vroeg hem in die brief, om haar te redden van wat ze noemt, een dreigend noodlot. Zij vraagt hem, haar naar Canton te brengen en waarschuwt hem, een wakend oog op jou te houden".

,,Heb jo de brief door laten gaan?" ,,Ja, zeker". „Waarom?" „Des te beter kunnen we het plan volvoeren, dat we met hem vóór hebben. (Wordt vervolgd)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen