Avontuur in oud China

Nog' had hij het hoofd die 'kant niet heengedraaid. toen hij ook rechts van zich iets hoorde en... vóór hij zich kon bewegen of iets kon doen, om zich te verdedigen, sprong' een donkere gedaante op hem toe en voelde hij een paar handen met lange, scherpe nagels zich om zijn keel klemmen. Wanhopig verdedigde hij zich. Daar kwam evenwel een tweede vijand aan. Hij voelde nog, dat hij met een zwaai' vooi-wcrp op het hoofd werd geslagen en verloor toen het bewustzijn. Nauwelijks bemerkten zijn aanvallers dit of ze stonden op en bonden hem stevig' de handen en voeten.

Ondertussen wachtte Kathlijn Barrington, vol angst en vrees aan de andere kant de deur. De eerste tik had zij gehoord. Inplaats evenwel van nog twee tikken te vernemen, hoorde zij een rumoer van vechten. Een plotselinge angst beving' haar.

En toen ook dit geluid ophield, ging haar angst over in vrees, dat haar redder gedood zou zijn. Om hem, indien het nog' niet te laat was, 'te hulp te snellen, opende 'zij de deur der poort en zag twee mannen, die over een derde gebogen lagen. Met een luiden schreeuw vloog zij op de dichtstbijzijnde man af, om hem van Forsyth af te rukken. Tegelijkertijd evenwel kwamen nog twee mannen te voorschijn, die in de schaduw hadden staan wachten. Eén van hen greep haar beet, de ander wierp haar een doek over het hoofd en toen haar handen in de plooien van de doek verward waren, werd zij eveneens vlug gebonden. Slechts enkele ogenblikken had deze worsteling geduurd.

Daar verscheen een vijfde man. De draagstoelen!" zei deze op bevelende toon. De vier eerste verdwenen in het donker. De laatst aangekomene begaf zich naar de plaats, waar Forsyth lag en schopte ruw tegen hem aan: ,,Zo, Engelse hond. Jij dreigde mij. Nu zul je er voor boeten. Krimpen van pijn zul je en je zult mij om je dood smeken". De vier mannen kwamen terug met draagstoelen.

,,Legt ze er in", zei de mandarijn. Want hij was de vijde man. Dit gebeurde. Op een volgend bevel werden de draagstoelen opgenomen en weggevoerd.

Toen Forsyth een uur later ongeveer tot bewustzijn kwam, hoorde hij geklots van water. Toen hij wilde opstaan, bemerkte hij, dat zijn handen en voeten gebonden waren.

Langzamerhand kwam de herinnering van wat er gebeurd was terug. Wj herinnerde zich de brief van Kathlijn het teken, dat hij gegeven had en de overval bij de poort van Barrington, waardoor hy was overweldigd. En met onstuimlgen aandrang kwam één gedachte naar voren: ,,Verraden!" Deze overtulgmg was wel het moei

Deze overtulgmg was wel het moeilijkste van alle te dragen. Zyn gebonden handen schrijnden, zijn hoofd klopte pijnlijk, zijn lichaam scheen geradbraakt, maar het meest pijnlijke voor hem was de overtuiging dat Kathlijn Barrington hem had verraden en hem had overgeleverd in de handen van zijn vijanden. Deze overtuiging griefde hem Hij rilde, als hij daaraan dacht. ,,God

Hij rilde, als hij daaraan dacht. ,,God vergeve het haar", mompelde hij na enkele ogenblikken. ,,Hoe is het mogeiyk, dat zij tot zoiets laags in staat kon zyn?" Hij streed met zijn eigen overtuiging.

Hij streed met zijn eigen overtuiging. H\j kon het nog niet geloven. Hij herinnerde zich haar smekende woorden van de vorige middag: ,,Gelooft u mij? Gelooft u niet dat ik zo slecht ben?" „Heare help mü", fluisterde hij bij zichzelf. „Ja, ik geloof u", zei hg, als richtte htj zich tot haar, wier gezicht hem Zo duidelijk en helder voor de geest stond. ,,Ja, als ik aan u twijfelde, zou ik voortaan aan alle goedheid en deugd twijfelen."

Hij werd kalmer. Nu deed zich meer de pyn aan hoofd en armen gevoelen. Ook de gedachte aan de toekomst kwam naar voren. Wat zou er met hem gebeuren? Hy kon het zelfs niet vermoe den. Van de andere zijde van het planken schot, waartegen hij met zijn hoofd lag, hoorde hij geklots van water en daardoor wist hij, dat hij zich in een voortbewegende boot bevond, op weg naar een onbekende bestemming. Daarna gingen zijn gedachten weer

Daarna gingen zijn gedachten weer naar Kathlijn Barrington. Wat stond haar te wachten van haar vader, die zijn ziel aan de Mammon scheen verpand te hebben? En van de mandai'ijn die in zijn hartstocht begerig de hand naar haar uitstak?

Hij beefde, als hij die vragen stelde en in zijn angst riep hij smekend uit: ,,Heere bescherm haar! Wil Gij haar Verlosser zijn en haar redden uit dit vreselijke land!"

Hoofdstuk X.

Toen Forsyth eindelijk weer ontwaakte, was het morgen. Nog doezelig en eningszins ontmoedigd, vroeg hij zichzelf af, wat deze dag hem brengen zou. Het eerste, dat deze dag bracht, v/as

Het eerste, dat deze dag bracht, v/as een Chinees met een strak effen gezicht. Deze kwam binnen door de trapdeur en naderde hem met een mes in de hand. Door de geopende deur viel meer licht in zijn gevangenis en bij dat licht zag Forsyth, dat de binnenkomende de uniform droeg van de mandarijn. Zou zijn laatste uur reeds geslagen zijn ? Was dit de eerste gedachte die door zijn hoofd ging, al spoedig stelde hy zich gerust met de overtuiging, dat zijn vijanden hem dan diezelfde nacht om het leven zouden hebben gebracht, ,,Goeden morgen dokter", zei de Oosterling, „Ik hoop ,dat u het geluk geliae! heeft, van heorlijI< gedroomd te hebben".

De toon van de spreker was enigszins spottend, maar Forsyth deed, alsof hy dit niet bemoz'kte en antwoordde kalm: ,,Ik heb het nog' groter geluk gehad, van helemaal niet gedroomd te hebben," „Dat", antwoordde de Chinees ernstig,

„Dat", antwoordde de Chinees ernstig, „is het geluk van tevreden mensen. Maai* u zult wel hongerig zijn. Verlangt u rijst?"

Forsyth, die zichzelf afvroeg, wat dit bezoek te betekenen had, antwoordde even ernstig: „Rijst is altijd welkom voor een hongerige man." De bediende van de mandarijn boog

De bediende van de mandarijn boog en glimlachte, ,,Maar men kan met gebonden handen niet eten en daar de bevelen luiden, dat u gevoefl moet worden, zal ik de eer hebben, uw banden door te snijden,"

En de daad bij het woord voegende, sneed de man de touwen door, waarmee Forsyths handen gebonden wai-en en een seconde later waren zijn handen vrij. Vervolgens keek de Oosterling naar de gebonden voeten van de zendelingen lachte weer.

,,Daarmee zullen we nog maar wachten. Zonder uw voeten zult ge wel kunnen eten. Maar u moet uw handen wrij ven, dat het bloed weer gaat sti-onicn en het gevoel terugkomt. De jongi-n^ schijnen u vannacht wat al te vast gebonden te hebben."

Forsyth, die reeds begonnen was, zijo handen te wrijven, hield daarmee oi) w keek eens naar zijn bezoeker. Reed.'' ha" hij bemerkt, dat deze geen gewoon ma" was, maar een voorname Chineei5, dif opvoeding had genoten. Waarscliijn'i)'' was hij een voornaam dienaar van J'' mandarijn en als zodanig op de lioogtf van diens plannen met hem, In ieder ffval was het de moeite waard, een poging te wagen, dit te v/eten te komen. „Waarom bonden ze mij eigenlijlt- Waarom werd ik hier gebracht?"

Waarom werd ik hier gebracht?" „Vraagt u dat? U heeft een sloel» geheugen, dokter. Gister werd u verzocht, Yong-Foo vóór zonsondergang » verlaten. Maar u was een dwarslioo''' en ging niet. U veronachtzaannie * waarschuwing. In uw eigen belan' ^weri u dus na zonsondergang opgepaltt.' ,,In mijn eigen belang?"

„Ongetwijfeld, Mijn geëerde mff-5'-" was gister zeer ontdaan, toen hU ^'"'J nam, dat men u na het verlaten van ziJ' paleis had lastig gevallen. Hij betjem* dat ten zeerste en daar hij bang dat u stijfhoofdig zou blijven en li'j waSi nie' in staat zou zijn, de mensen in bed-wan? te houden en het zendingshuis zou den verbrand, heef ligheid meegevoerd' worden verbrand, heeft hij u vooijju* ^'^ CWordt vi-i

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen