Kinderbijslag

Door de zorg van de Overheid wordt len bijslag op het loon verleend aan Ererknemers met kinderrijke gezinnen. lil de meeste bedrijven zijn de lonen Lor gelijke arbeid ongeveer gelijk. In kleine gezinnen, waar van zulk een inkomen geleefd moet worden, kan men er tan rond komen. Voor grote gezinnen Lordt het moeilijker. Van daar de regeling dat op de inkomens van hen die een'groot gezin te onderhouden hebben, ten toeslag op dat loon gegeven wordt. Indien de wet voor zou schrijven dat de verkgever eenvoudig een toeslag zou noeten geven op de lonen van hen die ten groot gezin hadden, en dat deze toeslag te groter zou dienen te zijn Larmate het kindertal groter was, dan V)U ongetwijfeld bij de werkgevers de ïeiging ontstaan, om naar arbeiders te loeken die geen of weinig kinderen had- Een, of bij noodwendig ontslag eerst Ln met grote gezinnen daarvoor in Lnmerking te laten komen. Nu heeft Jje wetgever het zó geregeld, dat voor lelke werknemer, onverschillig of deze Igehuwd is of een groter of kleiner kin- Idertal tot zijn verzorging heeft, een leven groot percentage van het loon moet Iworden gestort in een kinderbijslag- Ifonds, dat van overheidswege beheerd Iwordt. Hieruit wordt dan weer de bijlslag betaald aan de werknemers met Iklnderen en wel naar gelang van het Ikindertal.

Er heeft dus niet zuiver beloning naar Iprestatie plaats, maar ook enigszins Inaar behoefte. Voorzover deze gedachte laan de moraal gebonden blijft, en bo- Ivendien binnen zekere perken blijft, heb- I ben wij daar geen bezwaar tegen. Wordt Ihet gedragen door de proclamatie van I de rechten van de mens en dringt men I de verantwoordelijkheid van de mens al Ite zeer op de achtergrond, dan gaat het Ions spoedig te ver. De gedachte wordt [zo licht gekweekt, dat vrij het moeten I hebben van de albedillende Staat. Dat zulk een kinderbijslagregeling uitgaat van de Staat, valt daarom reeds te betreuren. Kan het bedrijfsleven dat zelf niet meer? Ontbreekt al te zeer het I moreel besef ?

Is dat wellicht het gevolg van een koud liberalisme van de vorige eeuw? Gestijfd wellicht door de theorieën van Malthus? In elk geval zou men zeggen, dat, waar het behoefteëlement op de voorgrond staat, alleen däär bijslag verleend zou worden, waar het loon zondei' deze bijslag tot een noodtoestand zou leiden. Maar elke werknemer met kinderen krijgt deze bijslag. Onverschillig of het de werkman met f 35.— per week betreft of de directeur met een inkomen van ƒ 25.000 per jaar. Waarom? Wie zal het zeggen. Misschien omdat van dat salaris van die directeur dan ook een bepaald percentage in het kinderbijslagfonds vloeit. En dat wordt dan voor dat fonds een voordelig zaakje. Daar blijft wat over, en dat houdt het algemeen percentage laag. Intussen, de sociale instelling is er, en de draad is zoek. En dat doet ons niet zo gerust zijn bij al die staatsbemoeienis. Daar gluurt iets om de hoek, ondanks al die mooie fanfares.

Bhjkt dat niet uit de volgende stap? Van regeringswege voelt men behoefte om ook anderen dan die loondienst verrichten, in de sociale zegeningen te doen delen. De zelfstandigen zijn immers in een Staat, welke langzaam, voetje voor voetje, naar het socialisme streeft, nog al te vrij. Daarom acht men het wenselijk, dat de kleine zelfstandigen, die niet meer, soms zelfs minder, dan een arbeider verdienen, en een kinderrijk sezin hebben, ook een kinderbijslag zul- 1 n krijgen. Maar een werkgever is hier iH't, welke men er toe zou kunnen verplichten deze bijslag te betalen. Morele laotoren kan men niet in het geding brengen. Wie zal dat betalen. De vraag IS eenvoudig genoeg: Ze moeten het zelf betalen. Dat wil zeggen: Zij die geen of weinig kinderen hebben moeten van hun verworven inkomsten wat afstaan hen, die meer kinderen hebben. aan

Hoe van deze groep burgers aan de gelden te komen, is nog een probleem. Een rechtsgrond is hiervoor natuurlijk niet te vinden. Maar wie vraagt tegenwoordig in de staatkunde nog naar rechtsgronden ?

Maar daar mag het voornemen niet op stranden. De vraag of de kleine zelfstandigen om zulk een bijslagregeling roepen, blijve eveneens onbeantwoord. Wij voor ons geloven dat er niet om gevraagd wordt. Voorlopig zal de Staat het betalen, dat wil zeggen: wij allemaal. De uitkering zal bescheiden zijn. Zal ook pas gelden van het derde, vierde of vflfde kind al naar gelang van het inkomen. En de inkomengrens wordt laag gesteld; wie meer inkomen heeft krijgt niets.

De toeslag per kind zal slechts de helft bedragen van die van de kinderen van hen welke in loondienst zijn. Maar intussen wordt weer een schrede verder gedaan op de weg der staatsbemoeiïng. En daarmede gaat weer teloor een klein stukje van de zelfstandigheid dergenen die zelfstandigen genoemd plegen te worden. Is het er eenmaal door, dan groeit het vanzelf wel in de breedte. Als eerst maar een bruggenhoofd gevestigd is.

In het kader van de leus; Vrijheid, gelijkheid en broederschap, wordt de vrijheid geofferd aan de gelijkheid. De veerkracht van ons volk wordt erdoor gedoofd. Wij schakelen geleidelijk over van de rechtsstaat op de sociale staat. Het IS naar de geest des tijds. Het is de vrucht van het veldwinnen van ideeën. Welke in haar consequenties ons afvoeren van hetgeen roeping is naar de Schrift van personen en naties.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen