Avortuur in oud China

Hl] zweeg, want hij meende in de tuin '«"LS te horen. Hij draaide zich om, maar Kon m het duister niets ontdekken. Het geluid herhaalde zich niet. Toch was het vomeende geweest, om hem tot de wer- Keiijkheid terug te brengen,

..Kathlijn", fluisterde hij, „wij verpuien hier onze tijd, We mogen niet 'anger blijven. Ah-Yeo kan terugkeren °t ae mandarijn kan komen. We moeten tiirect _{weg, maar voor we gaan, is het} wel zo goed, dat we iets voor je vinden, om die kleren te bedekken, een mantel ea een paar schoenen".

..Ik heb beide", zeide zij. „Er zijn er ™er genoeg. Wacht even. Ik ben in één, "oogstens twee minuten terug. Ik word ^u niet meer bewaakt. Ah-Yeo weet, aat ik niet over de muur van de tuin »^an klimmen en ik kom niet door de poort van het paleis. Zodoende ben ik ^'j in het komen en gaan in het huis «n de luiken zijn open gelaten. Ik zal de "'antel en de schoenen halen". Zij liep haastig naar haar kamer.

Zij liep haastig naar haar kamer. Dick Forsyth wachtte ongeduldig. Dat pluid in de tuin verontrustte hem en terwijl hij wachtte, maakte hij zich een verwijt, zolang in die kamer getalmd te hebben. Nogmaals keek hij naar buiten, maar kon slechts een paar meter buiten het venster zien. Van buiten af kon iemand, die in de tuin liep, hem echter duidelijk zien. Daarom verborg hij zich achter een tochtscherm, dat tot de schatten behoorde, die men in de kamer aantrof. Op die wijze was hij onzichtbaar voor een toeschouwer van buiten. Een, twee, drie minuten kropen langzaam voorbij en een angstige vrees overviel hem. Als er eens iets verkeerd ging Hij had Kathlijn niet alleen moeten laten gaan. Als

Door het stille huis klonk een zware gongslag. Zijn vrees nam toe. Wat zou dit te betekenen hebben? Ongetwijfeld niet veel goeds. Een gevoel van wanhoop maakte zich van hem meester. Zou er, ingeval van nood, geen wapen voor hem te vinden zijn, waarmee hij zich kon verdedigen? Aan de wand hing een prachtig bewerkte schede waarin een ouderwets zwaard stak. Het prachtige, met goud ingelegde gevest wees er op, dat het behoord had aan een of andere Chinese grote, die het misschien honderden jaren geleden had gedragen. Met dat zwaard in de handen wachtte hij de komende dingen af. Het geluid van de gong was reeds weggestorven, maar plotseling werd de stilte onderbroken door het geluid van stemmen. Vrees voor het lot van Kathlijn beving hem. Aan de andere zijde van het gordijn, dat de toegang tot de naastbijzijnde kamer afsloot hoorde hij haar stem en voor zijn oren klonk ze gemaakt, hoewel de woorden niet meer dan beleefdheidstermen waren.

„Ja, 't is binnen warm en wou daarom naar de bloementuin gaan."

,,Zij zullen de heerlijkheid, die uw bezoek haar verschaft, niet kunnen terugschenken, mijn lelie". Toen dit antwoord, dat op vleiende en

Toen dit antwoord, dat op vleiende en hartstochtelijke toon werd gegeven, door Dick Forsyth werd gehoord, bleef hem geen twijfel meer over. 't Was zonder twijfel de stem van Li­Weng­Hoo. De mandarijn was dus thuisgekomen. Onwillekeurig klemde hij het zwaard vaster in de hand. Daar klonk Kathlijns stem weer, enigszins bevend en gemaakt lachend.

„U vleit mij te veel met zulke woorden." Het scheen Forsyth toe, dat zij over

Het scheen Forsyth toe, dat zij overbodig luid sprak. Hij twijfelde er geen ogenblik aan, dat zij zulks met opzet deed, om hem te waarschuwen en hem de gelegenheid te geven tot ontsnappen. Maar hij week niet van zijn plaats. Met het zwaard in de hand, een vastberaden trek om de mond wachtte hij op hetgeen gebeuren zou. Hij hoorde weer de stem van de mandarijn, „Er zijn geen woorden, die uw heerlijkheid zouden kunnen uitdrukken. De bloemen in de tuin zullen van nijd sterven of haar schoonheid zal verkwijnen van jalousie, als zij u zien, mijn juweel " „O, edele heer!" Die woorden klonken

„O, edele heer!" Die woorden klonken tegenstrevend. Daar ritselde het gordijn en een kleine hand kwam er door, de hand van Kathlijn, en tei'wijl zij zo stond klonk weer Li­Weng­Hoo's van hartstocht trillende stem: ,,'t Is waar, wat ik zeg, mijn schone bloem. Er is aan de hemel geen ster, zo schitterend, op de aarde geen bloem zo schoon als u, die mij 20 grote eer wil bewijzen " Het geruisch van het zijden gordijn,

Het geruisch van het zijden gordijn, het gerinkel der ivoren ringen en de gedwongen lach van Kathlijn maakten het overige onverstaanbaar en toen het gordijn op zij was geschoven, zag Forsyth haar en Li­Weng­Hoo in haar onmiddellijke nabijheid in een verliefde houding. Hij zette de tanden op elkaar en wachtte. Met een korte beweging trok de mandarijn het gordijn weer dicht, nadat zij in de kamer gegaan waren. Forsyth zag, hoe de ogen van Kathlijn in het rond zochten. Al spoedig ontdekten zij hem achter het scherm. Zij schenen hem als het ware te smeken, om nog te vluchten. Aan die uitnodiging wilde hij geen gehoor geven. Haar blik viel op het zwaard, dat hij in de hand hield. Daarna wendden haar ogen zich van hem af.

„Maar hoe is het met het huwelijksgeschenk, dat Ah­Yeo mij beloofde in uw naam?"

„Die belofte is al vervuld", antwoordde de mandarijn zoetsappig.

„Is u daar zeker van?" vroeg Kathlijn op een ongelovige toon.

„Heel zeker. Die verwenste dokter, die mij met zijn dreigernenten zo zwaar beledigd heeft, is op weg naar zijn zendlngspost in Yong­Foo".

„U moet mij niet kwalijk nemen, als ik dat zo maar, zonder meer, niet geloof", antwoordde Kathlijn en veranderde enigszins van standplaats. „Niet geloof, mijn bloem?" De mandarijn veranderde eveneens van

De mandarijn veranderde eveneens van plaats, zodat hij met de rug naar het scherm gekeerd was en slechts een paar meter van het openstaande raam verwijderd was. „Ik zou liever een tastbaar bewijs ge

„Ik zou liever een tastbaar bewijs gehad hebben", gaf zij ten antwoord op een toon, die de ma»darijn een welwillend glimlachje om de mond deed krijgen. „Als ik het mes in de hand had gehad en zelf de banden doorgesneden had, zou het gemakkelijker voor mij zijn, te geloven. Een gift te ontvangen, die raen nooit heeft aangeraakt, is niet prettig," Onder het spreken keek zij van het scherm naar de geopende ramen en Forsyth begreep, dat ze er op wees, om te ontsnappen, weg te gaan en haar aan haar lot over te laten. Hij schudde ontkennend het hoofd en zag, dat haar ogen vol liefde hem aankeken.

Maar Li­Weng­Hoo sprak weer: „Dat is wel zo, mijn liefste bloem, maar niettegenstaande dat is de belofte vervuld en is de Engelsman vrij." „Maar zijn vrijheid dankt hij niet aan

„Maar zijn vrijheid dankt hij niet aan u", zei Kathlijn op geheel veranderden toon,

Blijkbaar was de mandarijn door die veranderde wijze van spreken van zijn stuk gebracht. Zijn gewone zoetsappige toon verliet hem en ofschoon Forsyth hem niet in het gezicht kon zien, kon hij zich wel enigszins de gelaatsuitdrukking van Li­Weng­Hoo voorstellen. „Niet aan mij?" vroeg de mandaryn.

„Niet aan mij?" vroeg de mandaryn.

„Neen", was het vaste antwoord, „die dankt hij niet aan u".

„Maar hoe komt u er bij, zoiets te denken?"

„Omdat ik haar de waarheid verteld heb, mandarijn", zei Forstyh en stapte tegelijkertijd achter het scherm weg. Op het geluid van zijn stem deed Li­

Op het geluid van zijn stem deed Li­ Weng­Hoo een stap op zij en een woeste blik van haat vlamde een ogenblik in zijn ogen, terwijl hij naar Kathlijn Barrington keek. Toen wendde hij zich langzaam naar Forsyth. Hij trachtte zijn angst te verbergen. Zijn geel gezicht stond strak als van een beeld. Zijn ogen, die zo juist van haat en woede gevlamd hadden, hadden nu eerder een doffe uitdrukking. Slechts het samentrekken van zijn wenkbrauwen verried zijn ontroering. Kalm nam hij de man op, die zo geheel onverwachts tussenbeide was getreden. Hij zag diens wapen, maar sprali op onbewogen toon: „Zo, dokter Forsyth, is u tenslotte toch in Pi­Chow terecht gekomen?" „Zoals u ziet", was het eenvoudige antwoord,

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen