Avontuur in oud China

„Hoorde je het geluid van de gong?" vroeg Kathlijn. „Ja, en het vervulde mij met vrees en

„Ja, en het vervulde mij met vrees en beving, wil ik eerlijk bekennen." „Toen gaf hij het bevel. Ik kwam uit

„Toen gaf hij het bevel. Ik kwam uit de kamer, die hij voor mij bestemd had en ontmoette hem voor de deur. 'k Schrok er vreselijk van, want ik wist niet, dat hij in huis was". „Hij zal thuisgekomen zijn, terwijl wij

„Hij zal thuisgekomen zijn, terwijl wij met elkander stonden te praten", zei Forsyth. „We mogen van geluk spreken, dat hij ons toen niet verraste".

„Ja zeker. Maar toen ik hem zag, verloor ik alle hoop. Ik wist niet, wat ik moest doen en was wanhopig. Ilï wilde ^ waarschuwen, maar wist niet op wel­ P^ manier. Maar ik had mijn mantel koff*»*^^ arm en die verborg mijn hand­ Koirenift g^ n^jjn schoenen en toen hij DIJ mg k^»,^^^ klaagde ik over de warmte en zei, ­vätv plan te zijn, in de tuin te gaan wande^^^ ug .^^^as blij, dat hij mg kon vergezellen en ik liep langzaam, dat je zou vluchten, ik was zo bang voor jou".

„En ik voor jou. Ik wilde niet weggaan en jou alleen laten met die slech te kerel. Hoe kon je er aan denken, dat ik weg zou gaan en jou alleen laten!" „Ik geloof ook niet, dat ik dat wer

„Ik geloof ook niet, dat ik dat werkelijk vei'wacht had", antwoordde zij. „Maar toch wilde ik je daarvoor de gelegenheid geven." „Ja, dat begreep ik. Dat was toen je

„Ja, dat begreep ik. Dat was toen je bij de deur wachtte?"

Terwijl hij sprak, voelde hij, hoe zij plotseling rilde. ,,Wat is er?" vroeg hij.

„O"; fluisterde zij, „dat was een vreselijk ogenblik. Ik moest nog aardig en lief tegen die glurende en zoetsappig lachende man zijn! Hij legde zijn vreselijke hand op mijn schouder. Ik had het wel kunnen uitgillen. Maar inplaats daarvan lachte ik en eindelijk ging ik de kamer binnen. Bij de eerste oogopslag meende ik, dat die leeg was en dat je weggegaan was. Toen zag ik je achter het scherm en om te voorkomen, dat Li­Weng­Hoo je zag, ging ik zo staan, dat hij de rug naar jou toekeren moest. Ik begreep wel, dat je vroeg of laat voor de dag zou komen en daarom leidde ik het gesprek zodanig, dat jij op het juiste ogenblik je voordeel er mee kon doen. Het is me gelukt, maar wat heb ik een angst en vrees uitgestaan!" ,,Je bent een moedig meisje", zei Forsyth en kustte haar de hand.

,,Volstrekt niet. De waarheid is, dat ik erg bang was. Ik had het telkens wel kunnen uitschreeuwen". „Maar dat deed je niet", merkte For

„Maar dat deed je niet", merkte Forsyth op, „en daarin heeft je moed de vuurproef doorstaan. Mijn hele leven zal ik trots op je zijn, lieveling. Trots ook op de moed, die je toonde in die hachelijke ogenblikken, 't Was prachtig." „O denk toch niet, dat ik zo zo heldhaftig ben. Ik trilde van angst". „Neen," protesteerde hij. „Neen, dat

„Neen," protesteerde hij. „Neen, dat je "

„Daar is Chin", fluisterde Kathlijn plotseling. Forsyth keek naar het vuur. Tegen de glans van dat kampvuur tekende zich een man af. Nauwkeurig keken zij toe, wat gebeuren zou. Dat er gevaar dreigde, vreesden zij niet, want dan zou Chin zich niet vertoond hebben aan de kampbewoners. Twee mannen kwamen naar voren en

Twee mannen kwamen naar voren en het geluid van stemmen drong tot hen door. Vervolgens keerde Chin zich om en liep in rechte richting op hen toe. Kathlijn en Forsyth herademden. Toen Chin weer bij hen gekomen was, zei hij slechts één woord: „Melaatsen". Kathlijn schudde het hoofd, niet be

Kathlijn schudde het hoofd, niet begrijpend. Maar Forsyth vroeg: „Is het een kamp van melaatsen. Chin?" „Ja, vier melaatsen. Eén heel erg. Zij niet gaan naar Pi­Chow, mandarijn ze verbranden".

„Wat zeg je ? Zal de mandarijn ze ver. branden, als ze in Pi­Chow komen?" vroeg Forsyth vol afschuw. „Ja", antwoordde Chin. „Dat is de

„Ja", antwoordde Chin. „Dat is de manier in China. Geven ze opium, ziet u, zö slapen' slapen en dan huis zetten in vuur. Niemand melaatsen genezen kunnen en Chinezen erg bang, zij ook melaats worden en zij ze verbranden. Zij denken, dat een goede weg."

,,Als de mensen bang zijn, schijnen zij tot alle mogelijke wreedheid te kunnen komen", merkte Forsyth op.

„Zij niet naar Pi­Chow komen en vertellen", zei Chin. „Neen, de stakkers zullen niets kun

„Neen, de stakkers zullen niets kunnen vertellen van hun ontmoeting. Maar we zullen verder gaan." Langzaam vorderden zij op de weg,

Langzaam vorderden zij op de weg, waarvan de aanleg getuigde dat er vele jaren aan gewerkt was. Toch leverde de weg hier en daar nog gevaren op, daar er in lange tijd niets aan gedaan was. Daarop liep Kathlijn vaak voorop, om hen te waarschuwen, als de toestand van de weg hen tot voorzichtigheid aanmaande. Zo vorderde zij langzaam, maar zeker en bereikten zij eindelijk een met bomen begroeide hoogte.

,,Wrj hier rusten?" vroeg Chin hijgend „Weer op adem komen en rijst eten?" „De rust zal zeker welkom zijn", antwoordde Forsyth, terwijl zij de stoel neerzetten. „En voor rijst zou ik oolc heel dankbaar zijn, maar "

„Rijst hebben", zei Chin grinnekend. „Denken bij mijzelf worden hongerig onderweg. Misschien niet vinden herberg, waar rijst eten en lenen van mijn broer rijst, die heel rijk".

Forsyth lachte: „Je bent een juweel. Chin".

„En je broer ook", stemde Kathlijn eveneens lachend in. Zij begreep wel, dat Chin en zijn zogenaamde broer één en dezelfde persoon waren.

Onder de stoel was een soort van lade vastgemaakt en daaruit haalde Chin rijstkoekjes en vlees. Terwijl zij aten, dachten zij niet meer aan dreigende gevaren en werden zij hoe langer hoe vrolijker. Toen zij evenwel van hun hoge zitplaats terugzagen op de afgelegde weg, werden ze weer somber gestemd. Verweg wees een zwakke gloed in de wolken de ligging van Pi­Chow aan en terwijl zij keken, verscheen plotseling een zee van licht en drie groene sterren schitterden in het uitspansel. „Vuurwerk" zei Kathlijn. „Pi­Chow

„Vuurwerk" zei Kathlijn. „Pi­Chow viert nog laat feest. Er zullen weinig mensen zijn, die morgen vroeg opstaan.' ,,Zoveel te beter", zei Forsyth. ,,Dat

,,Zoveel te beter", zei Forsyth. ,,Dat vermindert de kans van een spoedige vervolging en het geeft ons beter gelegenheid te ontsnappen." Na een ogenblik vervolgde hij: ,,Wat zullen de bewoners van Pi­Chow wel zeggen, als zij horen, dat de mandarijn gebonden nog wel in zijn eigen plaats gevonden is." „Zij blij zijn", antwoordde Chin. ,,Zij

niet beminnen Li­Weng­Hoo". „'t Is mogelijk", zei Forsyth. „Maar

„'t Is mogelijk", zei Forsyth. „Maar Li­Weng­Hoo zal ons nooit vergeven, dat we hem veroordeeld hebben tot zo'n onwaardige houding. Als hij ons ooit in handen krijgt, dan " „Dat moet nooit gebeuren", zei Kath

„Dat moet nooit gebeuren", zei Kathlijn met angst in haar stem. „Neen," antwoordde Forsyth ernstig. „God verhoede, dat een van ons ooit levend in zijn handen valt". Ze zwegen enkele ogenblikken. Toen zei Chin: „Mij verlangen drinken. Mij horen water. Wil gaan zoeken." Hij stond op en verdween in het liaif duister.

„Ben je nu nog bang voor de mandarijn, Kathlijn?" vroeg hij. „Ik ben altijd bang voor hem. Dat is al heel lang zo geweest. Hij is een slechte Chinees en een ontwikkelde en juist daarom is hij een van de slechtste mensen op aarde. Ik geloof dat hij tot de ongelooflijkste dingen in staat zou zijn", „Daarnaar vraag ik nu niet", zei For

„Daarnaar vraag ik nu niet", zei Forsyth. „We zijn nu vrij en op liet ogenblik kan hij niet tussen ons beiden komen. En als we eenmaal veilig en we' over de bergen zijn, dan "

,,Maar zover zijn we nog niet", zei Kathlijn met angst in haar stem. ,.We moeten hier niet te lang blijven, Dic!(­ „Zo gauw Chin terug is, zullen we verder gaan." Maar toen Chin terugkwam, bracht

Maar toen Chin terugkwam, bracht hij slecht nieuws. Hij had het water gevonden, dat hij zocht. Het gemurmel dat hij gehoord had, werd voortgebracht door een riviertje tussen de bergen, dat in een zo diepe kloof stroomde, dat het onmogelijk was, de overzijde te bereiken. ,„ „Maar hoe komen we er dan over.

„Maar hoe komen we er dan over. vroeg Forsyth snel.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen