Avontuur in oud China

Hoofdstuk XX.

Gedurende een enkel ogenblik na Chins antwoord stond Forsyth hem aan te staren, Kathlijn Barringtons ogen tekenden diepe wanhoop,

„Komen ze hierheen. Chin?" „Neen. Zij niet komen. Zij stilstaan. Zij ons wachten". „En zagen ze je niet?'

„En zagen ze je niet?' „Neen, Mij horen praten en kijken rustig als een slak. Zij zitten langs pad. Spelen met kaarten".

„Dan weten ze blijkbaar niet, dat we hier zijn!" fluisterde Forsyth Kathlijn toe. „Ze zullen daar wacht houden voor het geval 'wij langs die weg gingen, Li-Weng-Hoo en Ah-Yeo zijn gevonden en terstond zijn overal wachten uitgezet, om alle wegen te bewaken, We moeten dus het andere pad nemen", „Niet nemen ander pad", zei Chin

„Niet nemen ander pad", zei Chin vlug. „Geen goed pad. Teruggaan naar Pi-Chow. Soldaten ons niet voorbijgegaan op de weg. Zij niet kunnen over de brug. Zij gekomen deze weg". Forsyth dacht na. De oplossing, die

Forsyth dacht na. De oplossing, die Chin gaf aan de tegenwoordigheid van ö« soldaten op de weg, moest wel de juiste zijn. Blijkbaar waren zij dat andere pad afgekomen, dat een kortere weg van Pi-Chow af moest zijn dan zij waren gevolgd.

„Dan is er maar één uitweg meer over. Wij moeten het pad verlaten en over de bergen klimmen. We moeten zien, dat we op die wijze langs hen heen komen. Als we ongemerkt langs hen heen kunnen komen, hebben we veel gewonnen."

„Al klaar", zei Chin met wijsgerige kalmte, ,,Beter proberen dan vallen in Li-Weng-Hoo's handen. Al klaar". Zonder aarzeling begonnen zij aan hun

Zonder aarzeling begonnen zij aan hun gevaarlijke tocht. Zij liepen een eindje terug en kwamen op een punt, waar het mogelijk was, de berg te beklimmen en nu ging het behoedzaam voorwaarts.

Blokken steen en struiken versperden de weg en Kathlijn stelde voor, de draag stoel achter te laten, die hen in hun bewegingen belemmerde, ,,Neen", zei Forsyth, ,,we moeten hem

,,Neen", zei Forsyth, ,,we moeten hem meenemen. Hij kan ons nog te pas komen. Bovendien is het, als we hem achterlaten, voor onze vervolgers een aanwijzing". En dus ging de stoel weer verder mee,

En dus ging de stoel weer verder mee, 't Bleek evenwel een gevaarlijke onderneming te zijn. Do grond was verschrikkelijk ongelijk en tweemaal moesten zij zich letterlijk door de struiken heenworstelen. Langs gapende afgronden en onstui

Langs gapende afgronden en onstuimige beken trokken ze verder. Glibberige hellingen moesten zij beklimmen. waar een val dodelijke gevolgen hebben kon. Bovendien moesten zij zo stil mogelijk te werk gaan, uit vrees van gehoord te worden door de soldaten. Na twee uur van onafgebroken zwoegen besloten ze even te rusten. Ze waren alle drie buiten adem. De twee mannen dampten van het zweet. Een ogenblik zetten zij zich meer in het ruwe berggras. Nauwelijks hadden zij dit gedaan, of van uit de diepte kwam een geluid van ruwe stemmen. Chin luisterde en grinnikte daarna. „Soldaten twisten om kaarten. Een

„Soldaten twisten om kaarten. Een slaan ander". Forsyth luisterde eveneens, om na te gaan, waar zij zich bevonden. De stemmen schenen vlak onder hen vandaan te komen. In weerwil van de mist hadden zij toch de juiste richting behouden. „Kom, Kathlijn", zei hij in hoopvolle

„Kom, Kathlijn", zei hij in hoopvolle stemming. „Kom Chin. Terwijl zij aan het twisten zijn, zullen /e nergens anders oren voor hebben en wij kunnen dan ongehinderd het gevaarlijkste punt voorbijkomen".

Zij vervolgden hun weg met spoed. Gemakkelijk was het evenwel niet, want de weg werd steeds moeilijker begaanbaar. Scherpe rotspunten kwamen meer en meer voor den dag en alles was even nat en glibberig. Tenslotte, toen zij zich veilig en wel voorbij de soldaten waanden, probeerden zij de gewone weg weer te bereiken. Maar dat mislukte. Door de rotsblokken werden zij gedwongen, steeds te stijgen.

Terwijl Forsyth en Kathlijn bij de stoel bleven, ging Chin vooruit, om het pad te zoeken. Nauwelijks was hij vertrokken, of uit de verte klonk het gerommel van de donder.

„Ik ben bang, dat we slecht weer krij gen", zei Porsyth. „Ja", meende Kathlijn op ontmoedi

„Ja", meende Kathlijn op ontmoedigenden toon. ,,'t Onweer zal spoedig hier zijn".

Nauwelijks had zij dit gezegd, of het flikkeren van het licht weerkaatste op de toppen der bomen beneden hen en het gerommel van de donder klonk weer maar nu van heel dichtbij.

„Ik hoop, dat Chin niet lang wegblijft", zei Forsyth en zag eens in het rond. Plotseling weer een lichtstraal en onmiddellijk gevolgd door het rollen van den donder, die in de bergen weerkaatste.

Kathlijn kroop wat dichter tegen hem aan. Beschermend sloeg hij de arm om haar heen en fluisterde haar toe: „Ik maak me bezorgd voor Chin, lieveling. Maar het onweer zal de vervolging ook verhinderen en al is het hier op deze open vlakte ook verschrikkelijk, het is nog niet zo vreselijk als in het paleis van Li-Weng-Hoo in Pi-Chow".

„Neen", fluisterde zij. ,,En wij zijn samen".

„Ja", antwoordde hij en kuste haar. „Laten we nooit vergeten: Wat God heeft samengevoegd "

„Kan de mens niet scheiden", vulde zij aan.

Zij zwegen. Het naderende onweer maakte alles zo donker als in de nacht, Forsyth werd steeds ongeduldiger. Minstens twintig minuten waren al voorbij en nog kwam Chin niet terug. Als hij in het donker de weg kwijtraakte, dan Maar niet lang behoefde hij nog in onrust te verkeren. Chin keerde terug. Mismoedig schudde hij het hoofd en zei: „Niet kunnen vinden".

„Dat is zo mooi niet", antwoordde Porsyth, „Maar we kunnen hier niet blijven, We moeten de een of andere schuil plaats zoeken. Gindse rotsen zullen ons in ieder g'eval voor de regen beschutten. Laten we daarheen gaan. Vandaar uit kunnen we misschien iets meer zien".

Chin en hij namen de stoel weer op. Kathlijn liep voor hen uit in de richtingvan de overhangende rotsen. Weer flitste de bliksem door de lucht en verlichtte de ganse omtrek. Vóór de donder zich liet horen, slaakte Kathlijn een kreet van verrassing.

Forsyth, vrezende dat zij getroffen was door de bliksem, liet de draagstoel vallen, ijlde naar haar toe en vroeg: ,,0 Kathlijn, wat is er?" ,,Dick, ginds is een pad!"

,,Dick, ginds is een pad!" ,,Een pad?" vroeg hij ongelovig. ,,Waar dan?" ,,Hier. Het loopt onder deze rots. Ik

,,Hier. Het loopt onder deze rots. Ik zag het juist bij de laatste bliksemstraal. Kijk — Daar!" riep zij uit en bij het flikkeren van de volgende straal zag hij, dat zij goed had gezien. ~ „Zag je het?"

,,Ja", antwoordde hij vei'heugd. „'tis een weg en die voert ook in de richting waarheen wij moeten. Ga in de stoel, Kathlijn, we zullen zien, waar dit pad ons brengt". Kathlijn gehoorzaamde en verder trolt

Kathlijn gehoorzaamde en verder trolt ken zij. Voor en na werd het pad hel verlicht door de bliksemstralen. Het ver toonde een reeks van uitgehouwen treden. Gemaklielijk beklommen ze die een bereikten een kleine vlakte, waarop zich een dikke, stenen muur verhief. Zij wachten op de volgende bliksemstraal en bij dat licht zag Forsyth een ge-^ openäe poort, die zij binnenstapten. Zij zagen toen een klein gebouw, waar lieh ten flikkerden,

„Wat kan dat zijn. Chin'" ,,Niet weten", antwoordde deze. ,,Misschien ,,Herberg van Ende wereld". Poi-syth keek twijfelachtig naar het liclit en wachtte tot een nieuwe blilï' semstraal de omtrek zou verlichten. Nn evenwel bleef het lichten uit. Inplaats daarvan begon de regen in stromen nt'«'' te plassen. Ze snelden weer naar de poort, waar ze tenminste enigzins beschut stonden. Gei-uimen tijd wachtten ^ ze daar. De regen en de wind drong hen, door alles heen. Ze rilden van de kou*' Ineens werd de stilte verbroken ^^'^'^ een vreemdsoortige muziek, wa^^j^j^^j het geluid van een houten ggj^^ Q}|J,I een Chinesen trommel, 'P' ' klonken zangstemmen. J]\ vervolgd ) opeens een verklarin--

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen